Details

Created: 29 December 2022

Als ik het meisje van 16 aantref na haar zelfdoding, dan komen er toch wel veel vragen bij me naar boven. Niet zo zeer de vragen omtrent haar dood, maar meer de vragen in de richting hoe ik het voor elkaar ga krijgen om de ouders een waardig afscheid te gunnen. We kunnen technisch tegenwoordig best veel, maar dat neemt niet weg dat we met regelmaat tegen een grens oplopen, een grens waarbij het ook technisch niet meer haalbaar is om een overledene toonbaar te krijgen. Tijdens het gesprek met de ouders wordt het me duidelijk dat het de grootste wens is haar tijdens de feestdagen thuis te hebben, ook als ze niet toonbaar is. ‘Heeft u iets wat haar erg dierbaar was, iets wat we haar mee kunnen geven en waarbij u het gevoel heeft dat ze niet alleen is?’ Moeders komt aanlopen met een grote knuffelbeer, ‘dit is de beer waarmee ze altijd lag te slapen, vindt u het goed als we deze dan bij haar in de bodyseal gaan doen?’ Spontaan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. ‘Mevrouw, geef mij nog 15 minuten, dan kan ik waarschijnlijk nog iets realiseren waardoor u zich iets minder ongelukkig gaat voelen.’ Samen met de beer ga ik naar het meisje, leg haar deze in haar verminkte armen, maar op een manier waarop haar (nagenoeg ongeschonden) hand de beer stevig vast heeft. Ik schiet wat foto's en bewerk deze tegelijkertijd met wat trucjes. Wazig filter, sepia kleurinstelling en bijsnijden totdat er uiteindelijk een prachtige foto ontstaat. Prachtig is misschien een verkeerd woord in deze situatie, maar het bracht in elk geval tranen van geluk bij deze ouders en is het mede door de bodyseal gelukt om deze familie samen te laten zijn tijdens de kerstdagen. Ook het komend jaar blijf ik me inzetten voor de nabestaanden en zal ik alles uit de kast halen om een waardig afscheid te realiseren en ontstaan er wellicht nieuwe verhalen voor mijn tweede boek. 

Details

Created: 15 December 2022

Terwijl ik samen met Kim Spieard op de beurs sta, wordt op dat zelfde moment mijn huis leeg geroofd door twee inbrekers. De politie en technische recherche doen onderzoek en stellen de sporen veilig. Ik kan me echt niet verplaatsen in deze twee inbrekers. Met geweld midden overdag andermans huis binnendringen en gewoon 30 minuten lang shoppen en mee nemen wat je leuk vindt. 

Details

Created: 10 December 2022

Jazeker, ik zie ze nog steeds. De plotseling overleden mensen die bijzonder snel veranderen van kleur. Een beetje raar uitgelegd, maar ik ben ‘blij’ dat andere uitvaartverzorgers ze nu ook met regelmaat tegenkomen en ze leren herkennen. Samen met een team zijn we al begonnen om met toestemming van de nabestaanden weefsel te onderzoeken en daarmee de oorzaak proberen te achterhalen waarom deze mensen zo snel verkleuren. Dit onderzoek doen we (in samenwerking met de pathologie van een groot ziekenhuis) zonder vooraf een conclusie te trekken. We staan en gaan er ‘blanco’ in. De uitslagen van het onderzoek worden gecommuniceerd met de nabestaanden (die uitslagen maak ik hier niet openbaar). Huisartsen die een plotselinge dood constateren zouden wellicht kunnen helpen door obductie/ sectie bespreekbaar te maken direct na de schouw. Tijdens mijn lessen is er veel aandacht voor de veranderingen na de dood, ook verkleuringen komen hierbij uitgebreid aan bod. Over les geven gesproken, ik moet er stiekem wel een beetje om lachen. Bij mijn vorige werkgever mocht ik nooit de behaalde certificaten ondertekenen, mijn handtekening was niet geschikt ofzo. Op het door jullie behaalde certificaat werd onder mijn naam door een dame een krabbel gezet, dat voelde voor mij een beetje als niet gewaardeerd, het voelde als een wijzende middelvinger. Het komische is, dat er nu vele mensen dolgraag mijn handtekening in hun boek willen hebben. Mijn vervelend gevoel heeft inmiddels plaats gemaakt voor trots en wijst die middelvinger de andere kant op. 

Details

Created: 04 December 2022

Ieder zijn vak… Zo kom ik thuis van een ochtend werken en ‘vind’ ik op een zondagochtend twee dames in de tuin. Het voelde een beetje vervelend, twee mensen ongevraagd binnen mijn domein en gewoon net zo lang blijven staan totdat ik uit de wagen stap. Maar ook deze mensen doen waarschijnlijk hun werk en trotseren ze net als ik de kou. Voor hun de buitenlucht, voor mij vaak de koelcel. Net wat ik zeg, ieder zijn vak ;),

Details

Created: 10 November 2022

Gevoerd aan de krokodil of hangend aan twee haken in mijn huis, tijdens mijn klinische lessen vertel ik er gekscherend over. Kim zou me graag in mijn eigen tuin zien liggen om de achteruitgang na mijn overlijden te monitoren, zelf vind ik dat wel humor. Maar de plek waar ik uiteindelijk zal willen liggen heb ik voor jullie gefotografeerd (Polen) en zeg zelf, het is er toch prachtig. Zelfs popcorn en suikerspinnen zijn er op het kerkhof te vinden. Niet dat mijn tijd al is gekomen, maar je kunt er niet vroeg genoeg bij stil staan. Mijn lessen zijn voor iedereen en merk dat de mensen die werken in de (palliatieve)zorg in grote aantallen aanwezig zijn, top! Mijn lessen: http://www.specialdeathcare.nl/voorlichting

Details

Created: 27 October 2022

Een spontane donatie aan Special Death Care, zo maar uit het niets. Wat we er mee hebben gedaan? Het (niet nader te noemen) bedrag hebben we middels kortingen terug laten vloeien aan de nabestaanden, families die anders door hun financiële problemen een waardig afscheid zouden moeten missen. Namens meerdere families een groot dankjewel richting de donateur. En zie de foto, even een selfie met koffie bij de opgaande zon. Special Death Car(e), zonder de letter ‘e’ is het nog steeds leuk ;)