Details

Created: 30 November 2023

Het is niet alleen dood en verderf wat ik dagelijks onder ogen krijg. Tussen het werken door heb ik ook een privéleven. Een ritje naar Duitsland waar ik mijn vrienden bezoek en waar de grote verhalen het liefst meerdere keren worden verteld. De gemiddelde leeftijd van Saam, opa en mij ligt op 74 jaar, maar als we samen zijn dan komen de kwajongensstreken weer bij ons naar boven en genieten we van de simpele dingen om ons heen. Als opa de oude poes een beetje koffiemelk heeft gegeven en Saam de vogels heeft voorzien van pindakaas en strooisel, strijken we neer in de schuur. Er is altijd iets te kletsen, stoere verhalen van opa die vroeger heeft gevaren, of Saam die iets verteld over zijn tijd op de universiteit in Delft. Een stilte is er nooit, we luisteren aandachtig naar elkaar en mopperen over het feit dat alles om ons heen zo vreselijk duur is geworden. Het is fijn om even uit de wereld van het verdriet te zijn, te kunnen lachen om opa’s scheet en gewoon even niet bezig te zijn met mijn werk. Als even later mijn telefoon gaat en ik te horen krijg dat een uitvaartondernemer mijn hulp nodig heeft, spring ik 10 minuten later in de wagen om te kijken wat ik voor deze nabestaanden kan betekenen. Aangekomen in het uitvaartcentrum, zoek ik de overledene waarvoor mijn hulp gewenst is. In de ruimtekoeling staan vele overledenen en mijn gedachten dwalen af naar het hoge sterftecijfer van afgelopen 2 jaar. Ik schuif wat tussen deze overledenen door en lees op de enkelbandjes de namen van deze overledenen en zie tegelijkertijd hun geboortedatum. Velen van hun hebben de gemiddelde leeftijd van Saam, opa en mij niet eens mogen behalen. In de hoek van deze koeling staat een oude man, ik kijk op zijn enkelbandje en lees daar dezelfde naam als de naam van opa. Op dat moment was er een fractie van een seconde een piepklein conflict in mijn hoofd. Zo raar om bij opa weg te komen en zijn naam vervolgens op een overledene te lezen. Maar het bracht ook weer iets moois. Rondkijkend in deze ruimtelijke koeling en beseffen dat hier een schat aan herinneringen en verhalen ligt, die gedachte laat me glimlachen en beseffen dat ik tussen de overledenen net zo goed op mijn plek ben als in de schuur bij opa. Mijn werk doe ik met liefde, respect en passie voor de overledenen en dat me dat een goed gevoel geeft, dat is waarom ik dit werk al meer dan 20 jaar met plezier doe.

Details

Created: 27 November 2023

Slingerend over de smalle binnenwegen in ons mooi Drenthe, waar we van die vele wegen hebben waarbij je 60 mag rijden en elkaar nauwelijks kunt passeren. Veelal ligt naast deze weg een geweldig mooi stukje geasfalteerd fietspad. Ik kronkel wat tussen de bomen, heb mijn koffie op het dashboard en de vele tegenliggers geven me volop de ruimte om samen deze weg te kunnen berijden. Tot zover lijkt het een super dag te gaan worden. Maar dan…. dan is er 1 wielrenner, eentje maar, die denkt dat het verplichte fietspad niet voor hem is, maar alleen voor de bejaarden met een elektrische fiets. Ik minder wat vaart en deze wielrenner verplicht mij door zijn gedrag om ongeveer een kilometer achter hem te rijden. Passeren is in dit geval te gevaarlijk en ik gun hem zijn lol om hem te laten denken dat hij Joop Zoetemelk is tijdens de Tour de France. Maar owee owee, inwendig borrelt er bij mij van alles. Ik stuur de wagen iets dichter achter hem, maar het enige resultaat wat ik bereik is dat hij platter met zijn neus – een open mond en een langwerpig stoer vermoeid rimpelig gezicht – op het stuur gaat liggen. Nog steeds is passeren hier te onoverzichtelijk en ik besluit dat te gaan doen waar iedereen me voor zou waarschuwen. Toeteren! En ja hoor, een grote middelvinger van meneer is mijn hoofdprijs. Dat was natuurlijk mijn verdiende loon, ik kon me immers niet bedwingen en drukte met volle kracht op het middelste gedeelte van mijn stuurwiel. Ik vraag mij dan tevens af waar ik deze middelvinger dan aan heb verdiend? Is dat omdat ik een gele auto heb, mijn haar wat in de war zit van de wind of omdat ik gewoon daar met mijn auto rijdt, daar waar ik hoor te rijden? Ik ga toch ook niet met mijn auto op het fietspad rijden, toch? Heel even kook ik vanbinnen, maar ik heb geen idee waarom hij daar fietst en ik verplaats me dan in mijn dochter die tegen me zal zeggen dat deze fietser waarschijnlijk een hele goede reden heeft gehad om daar te fietsen en dat ik daar in een volgend boek niks over mag zeggen. Maar door de vele ongevallen die ik heb gezien, zie ik niet een fietsende slanke rimpelige wielrenner met zo’n gekke gele of oranje bril, maar zie ik een man op mijn tafel liggen met een helm op, zo’n strakke zemen broek vol met urine en twee onderbenen en bekkens die volledig zijn verbrijzeld. Het enige wat aan de man op mijn tafel ontbreekt is zijn opstekende middelvinger. Ik passeer de man vriendelijk groetend en vervolg mijn weg om een wachtende familie minder ongelukkig te maken. 

Details

Created: 12 November 2023

Als ik vader het dodelijk verminkt kindje terug in zijn armen leg, dan vraagt hij welke maat schoenen of ik heb. Even beeld denken, een halve nacht bezig zijn geweest om een kindje uit – een door de aardbeving verwoest flatgebouw – te halen en dan de vraag krijgen welke maat schoenen of je hebt. Het leek een wat ongepaste reactie, maar dit was het enige wat deze man als dank nog kon bieden. Als hij het overleden kindje in zijn auto legt, haalt hij uit de kofferbak 2 splinternieuwe schoenen. Weigeren was onmogelijk en ergens leek het op ruilhandel. Maar dat was het absoluut niet. Het was een blijk van waardering, liefde en dankbaarheid. We hebben uit deze flat 93 slachtoffers van de 95 bewoners uit het puin weten te halen, twee kinderen zijn nooit gevonden. Als we over de verwoeste gebouwen verder lopen naar het volgende gebouw, ligt er voor me een klein schoentje. Mijn collega fotografeert deze zonder er verder bij na te denken. Als ik thuis de foto’s toegestuurd krijg, dan komt ook de foto van het schoentje voorbij. Ik noem hem ‘de schreeuwende schoen’, want kijk zelf. Met wat fantasie lijkt het toch of dit kinderschoentje iets wil vertellen. Wat zie jij erin?  Mijn boek (met foto’s) over de bergwerkzaamheden in Turkije is hier te vinden.

Details

Created: 05 November 2023

Geen prijsverhoging 2024 bij Special Death Care. Wel meer focus op het overdragen van mijn kennis, simpel door meerdere klinische lessen per jaar te verzorgen. Ook de goedkope camouflage en airbrush cursus zal ik blijven aanbieden. Ik ben van mening dat lessen voor iedereen bereikbaar moeten zijn zonder een mega winstoogmerk. Als jullie in de toekomst mijn boeken blijven promoten, dan heb ik aan wat ik nu verdien ruim voldoende. Het boek ‘Altijd werken in emotie’ heeft voor veel reacties gezorgd. Leerzaam neem ik je in dat boek mee tijdens mijn dagelijkse werkzaamheden. Het boek dat ik heb geschreven over de bergingswerkzaamheden na de aardbeving in Turkije, is een soort dagboek. In een week tijd hebben we daar meer dan 1000 slachtoffers hun identiteit teruggegeven. Mijn werkzaamheden van dag tot dag beschreven, aangevuld met aangrijpende foto’s. Meer info over mijn lessen, werkzaamheden en boeken vind je elders op deze website. Nog een persoonlijke noot: Met een terugblik op de laatste 2 jaren, besef ik me dat ik vele ‘C’ patiënten heb mogen verzorgen. Ik was er voor deze overledenen en nabestaanden, ondanks dat ik zelf werd buiten gesloten in restaurants, winkels en openbare gelegenheden. Tijdens de verzorging van deze overledenen, heb ik schrijnende situaties gezien, gezinnen die geen afscheid hebben mogen nemen van hun dierbare en onverzorgde overledenen die eenzaam en alleen werden gecremeerd of begraven. Ik kijk daarom niet naar wat de politieke partijen ons beloven, maar ik kijk terug naar wat ze ons in het verleden hebben aangedaan.

Details

Created: 19 October 2023

Ik weet niet zo goed of ik er nou om moet lachen of om moet huilen, maar voor mij persoonlijk voelt het als een compliment. Zie hier een bericht die ik onlangs ontving van iemand die al mijn mogelijke lessen heeft gevolgd en nu elders een 5 daagse les volgt omdat die al was aangevraagd voordat mijn lessen waren gepland. Er is niks aan de tekst gewijzigd en met toestemming geplaatst:

Ja ik vind het gewoon jammer bij jou stap je naar binnen alsof je thuiskomt je ken een plak kleffe cake pakken koffie of een theetje en het gaat allemaal zo vanzelf spontaan het is gewoon dat ik met plezier 2,5 uur jou kant op reed. En ik er ook echt naar uit keek om tegaan. Nu zit ik echt pff nog 3 lange dagen. Bedoel je moet je echt goed concentreren. Als jij praat dan praat jij uit jou gevoel vanuit jou niet vanuit een leraar of iets dergelijks maar gewoon zoals jij bent. Hoe jij in je boeken praat en verteld zo ben jij ook in het echt en daar hou ik gewoon van van die puurheid. Baal der enorm van veel koude kak ook 😑 heb er pas 2 lessen op zitten 😳 😂 . Ik weet dat ze erg vd secondelijm patex houden 😁

Nou dat dus, maar het is wel wie ik ben, puur vanuit mijn 21 jaar ervaring mijn lessen aanbieden en voor de laagst mogelijke prijs. Niks geleerd is niks betalen, en ook dat ‘plak kleffe cake’ zit bij de prijs in. Iedereen is welkom, ook de ‘koude kak’ 🤣 🤣 Wat betreft mijn boeken, ze zijn als pakket in de aanbieding.

Details

Created: 16 October 2023

Doktersassistenten, palliatieve zorg, huisartsen en Special Death Care. Ze werken nauwer samen dan gedacht. Steeds vaker wordt Special Death Care uitgenodigd om tijdens een congres of workshop specifieke vragen uit deze groep te beantwoorden. Vragen over het verwijderen van infusen, pacemakers en euthanasie zijn veel voorkomende vraagstukken, maar ook het stukje natuurlijk en niet-natuurlijk overlijden (en wat te doen bij een verwacht overlijden) komen aan bod. Tijdens mijn geplande lessen is iedereen welkom, ook als je niet in de zorg- of uitvaartsector werkt. Een klinische les kost €29,- en niks geleerd is niks betalen. Tot ziens op Nursing Experience, ik presenteer daar de Feiten en Mythes rondom de dood.