Een weekje uit de wereld van de dood. Tenminste, dat was het plan. Vrienden bezoeken in het buitenland, zwemmen in een wilde rivier en de zon pakken waar het maar kan. Het was tevens een week waarin ik hulpeloze diertjes heb kunnen redden. Een hommel die rondjes draaide in het water, met een stokje uit het water weten te plukken. Een vlieg die uit het niets in mijn glas cola viel, met een lepeltje terugzetten op de tafel. Ook deze kleine beestjes proberen te overleven en deze help ik graag als ik de paniek zie. Ik moet dan altijd denken aan die brede machines, die met een grote onkruid-brander in de gemeente Borger–Odoorn de stoepen onkruidvrij maken, maar tegelijkertijd alle levende wezens op deze stoep verbranden. Hoeveel beesten zouden er met deze techniek worden verbrand? Waanzin. Terwijl ik geniet en met stokjes wat vliegen uit het water weet te redden, hoor ik van mijn vriendin dat er 3 kilometer vanaf ons woonhuis een mega varkensstal in de brand staat. Op het moment dat ik 1 vlieg red, verbranden er in deze stal honderden varkens. Ja ik vind het leven best ingewikkeld. We zijn keihard voor elkaar, slaan mekaar de koppen in, vernielen bezittingen van anderen en is het respect naar alles wat leeft soms ver te zoeken. Wellicht dat ik me daarom graag met overledenen omring. Zonder te kijken naar de achtergrond van deze overledene, toch met liefde de laatste noodzakelijke zorg mogen geven. Dankbaar voor het feit dat nabestaanden mij hun dierbare toevertrouwen, blijf ik me nog een tijdje inzetten voor deze overledenen en draag ik in volle zalen mijn kennis over aan iedereen die belangstelling heeft.

Special Death Care - Edwin Spieard

En terwijl ik dit lees, realiseer ik me dat haar voetzooltjes het enige is dat onbeschadigd is gebleven. Het waren de woorden van een rechercheur die ik me nog goed kan herinneren. Er zijn vele gesprekken blijven hangen in de jaren dat ik nu werkzaam ben, maar sommige woorden herinner ik me als de dag van gisteren. Woorden en herinneringen brengen me vaak terug naar bepaalde situaties, situaties waarbij de emoties torenhoog opliepen en waarbij je het liefste niet aanwezig had willen zijn. Maar ik moet eerlijk zeggen, dat kinderen – en zeker de vermoorde kinderen – bij vele hulpverleners er vaak hard inhakken. Ongeloof, verdriet en afschuw hebben er vaak voor gezorgd dat de sfeer in het mortuarium een bepaalde lading met zich mee bracht. Nu ik voor mezelf werk en daardoor meer op het huisadres van de nabestaanden ben te vinden, verschuift ook de emotie. In elk geval is de manier waarop ik de emotie moet verwerken sterk veranderd. Minder in een team werken, zorgt er bij mij voor dat ik minder praat over de dingen die ik aantref. Niet zelden tref ik dingen aan waarbij ik mijn vraagtekens zet. Een afgegeven A-verklaring (een verklaring waarbij de arts ervan overtuigd is dat de dood is ingetreden ten gevolge van een natuurlijke oorzaak) roept bij mij best vaak vraagtekens op. Niet als er een volledige schouw heeft plaats gevonden, maar bij overledenen die nog volledig gekleed zijn, daar had ik iets meer onderzoek bij verwacht. Ik vind het nogal wat, iemand doodverklaren zonder daadwerkelijk onderzocht te hebben of de dood daadwerkelijk door een natuurlijke oorzaak is ingetreden. Vanzelfsprekend zal ik bij twijfel altijd contact leggen met de arts die deze verklaring heeft afgegeven en de overledene op deze manier weer een stem te geven. De vraag die ik tijdens het geven van voorlichting vaak gesteld krijg, is wat het ergste is dat ik heb meegemaakt. De reddingswerken na de aardbeving in Turkije staat met stip op 1, maar wordt snel gevolgd door de tijd waarin we tijdens de Corona periode geen afscheid konden nemen van onze dierbaren. Jee wat was dat een rare en tevens zware tijd. Overledenen die ingepakt in dubbele bodybags via een achterdeur werden afgevoerd en het liefst z.s.m. werden gecremeerd. Hoe eenzaam kan je eigen uitvaart zijn? Als ik de media een beetje volg en zie wat voor ellende of de oorlogen met zich meebrengen, dan denk ik er aan hoe ellendig vele families zich zullen voelen als er een dierbare van hun sneuvelt. Ik kan me daarbij ook niet verplaatsen in het gevoel om iemand anders moedwillig van het leven te beroven, dan zit er daarboven toch iets vreselijk bij je in de war. De conclusies die ik  trek in de 23 jaar die ik werkzaam ben in de uitvaart is niet veranderd: Wat zijn we toch rare wezens…

Special Death Care - Edwin Spieard

Bijzonder om weer in een theater te staan. In het verleden heb ik als zanger van de band ‘So What’ vaker op de bühne gestaan, maar om in een theater voorlichting te geven vanuit mijn bedrijf, was even wennen. Nee, bomvolle zalen trek ik niet, maar het was er niks minder gezellig en leerzaam om. Belangstellenden uit verschillende beroepsgroepen die een uur lang interactief ‘meegezogen’ werden in mijn presentatie ‘Feiten en Mythes rondom de dood’. Serieuze zaken op een luchtige manier verteld en ja, we hebben heel wat afgelachen met z’n allen. Het was een top dag.

Les Special Death Care

Gekke gedachte dat iemand met een groot vliegtuig voor mij mag bepalen of we met z’n allen nog in de zon mogen zitten. Tenminste, als ik mag geloven dat chemtrails een stuk van de werkelijkheid zijn, dan kan ik me echt niet voorstellen dat iemand die dingen zonder schuldgevoel veroorzaakt. Er zijn niet zo heel veel dingen in het leven waar ik echt om geef, maar tussen het werken door is zitten in de zon - en van de vogels genieten - een aangename afleiding. Dat hoeft niet in onze prachtige tuin te zijn, maar dat kan ook onderweg ergens op een bankje aan de rand van een bos. De gedachte dat anderen gaan bepalen of er voor mij nog een zon mag schijnen houdt me ’s nachts met regelmaat wakker. De wereld maakt me bang, chaos, ellende, oorlogen, bah! Dag in dag uit probeer ik nabestaanden te helpen tijdens hun grootst mogelijk verlies. Mega veel verdriet waar nabestaanden, families en hulpverleners mee worden geconfronteerd. Maar ook voor mij is het niet altijd zonder emotie. Een verminkt kind terugleggen in de armen van een moeder is zwaar. Niet alleen voor de ouders, maar ook voor diegene die het kind ‘teruggeeft’.  En zo kom ik weer terug bij de zon. Noem me maar een Wappie, maar verdriet is voor velen zoveel makkelijker te verwerken met de aanwezigheid van zonnestralen. Terwijl ik me hier zorgen over maak, zet ik de wagen even aan de kant, plons even in een brede sloot en laat me opdrogen in de zon. Musjes die badderen in een warm zandbad en vogels die fluiten alsof het al hoog zomer is maken me weer blij. Ik krijg hierdoor de grootst mogelijke glimlach en is het alsof ik de wereld weer aan kan. Van mij mag de zon blijven schijnen.

Special Death Care - Edwin Spieard

Een lichaamsdrainge, camouflage van een verkeerslachtoffer en een ICD verwijderen. Zomaar een opsomming van mijn werkzaamheden op 1 dag. Van het eerstgenoemde snap ik dat niet iedereen geschikt is om het uit te voeren. Persoonlijk zou ik dit het liefst door een thanatopracteur uit laten voeren. Die is goed opgeleid en beschikt over een enorme bult kennis van het menselijke lichaam én van zijn gereedschap. Maar die andere twee meldingen begreep ik niet zo goed. Natuurlijk doe ik het met liefde en help ik graag de ondernemer, maar vraag me dan toch af waarom ze deze kennis niet zelf beheersen. Camoufleren stelt in de meeste gevallen niet zo veel voor en daarbij, camoufleren kan ik je leren. Voor slechts €199,- doe je bij mij deze cursus en kun je het na 2,5 uur absoluut zelf. De materialen neem je na de cursus mee naar huis, zodat je direct aan de slag kunt. Is de prijs dan te hoog, of is de interesse er niet om deze techniek te beheersen? Hetzelfde geldt voor het verwijderen van een implantaat zoals bv een ICD. Onlangs was ik ergens waar de ondernemer al wel was begonnen met het verwijderen, maar halverwege was gestopt. Een grote open wond en de kleding onder het bloed, maar de ICD zat er nog gewoon in. Waar gaat het dan mis? Is het de angst, de onkunde, of is het gewoon niet jouw ding (schoenmaker blijf bij je leest). Ik vraag me dat dan werkelijk af. In dit geval is de familie opgezadeld met extra kosten, want mij invliegen voor alleen het verwijderen van een ICD doe ik niet voor niets. Omdat de ondernemer al had zitten snijden, koste het mij werkelijk geen 5 seconden om de ICD te verwijderen. Ik was langer bezig met het hechten van de enorme wond, dan het uithalen van de ICD. Tijdens mijn klinische les (voor slechts €29,-) had ik je graag verteld hoe je deze implantaten kunt verwijderen, vertel ik je de risico’s en laat ik de meest mogelijke implantaten aan je zien. Maar ook hier is de vraag, waarom zijn medewerkers of ondernemers niet bereid hier €29,- voor te betalen? Er zijn altijd wel mensen die met mij mee willen kijken uit nieuwsgierigheid, maar niet bereid zijn een les te volgens. Deze mensen pik ik er zo tussenuit en ben gestopt om deze mensen met mij mee te laten kijken. Een overledene is geen proefpersoon of stageproject. Een overledene is iemand waar nog steeds van wordt gehouden. Ik wil daar uiterst zorgvuldig mee omgaan en alle respect bewaren voor deze overledene. Maar ook tijdens de opbaring gaat er veel mis. Overledenen worden afgedekt met volledige dekbedden, daar lag pa altijd zo lekker onder. Dat snap ik, maar je begrijpt dan toch ook dat van bovenaf koelen weinig zin heeft. Er zijn mega veel problemen te voorkomen en dat op de meest simpele manieren. Problemen die ik tegenkom in de praktijk behandel ik tijdens mijn klinische les. Ik weet zeker dat je met een vertrouwd gevoel naar huis gaat, zo niet dan krijg je je €29,- na afloop van de les terug.

Les Special Death Care

Conflict bemiddeling. Met enige regelmaat word ik aangesproken door nabestaanden, omdat er twijfel is ontstaan over de vakkundigheid van de ondernemer, of zijn er vraagtekens bij de manier waarop een behandeling is uitgevoerd. Ook bij conflicten tussen een mortuariummedewerker en een uitvaartondernemer stel ik mijn diensten graag beschikbaar. Denk hierbij aan bloedingen die zijn ontstaan na het verwijderen van een pacemaker, of lekkage uit neus en mond na een drainage, thanatopraxie of buikpunctie. Als ik dan luister naar wat er gezegd wordt, dan hadden vele van deze problemen voorkomen kunnen worden. Het is niet altijd onkunde en veelal is het de natuur die wint van datgene wat we voor ogen hadden: namelijk een probleemloze opbaring. Door onpartijdig naar beide partijen te luisteren (en te kijken bij de overledene), weet ik meestal de rust terug te brengen. Als de overledene inmiddels is begraven of gecremeerd, dan heeft het voor mij weinig meerwaarde om te bemiddelen. Ik ben een technische man en zal altijd een blik willen werpen op de overledene. Ik bereken voor bemiddeling mijn tijd, reistijd en kilometers volgens mijn prijslijst.

Special Death Care - Edwin Spieard

‘Waarom lesgeven aan mensen uit de zorg’? Ik kijk die mannelijke collega aan en frons wat met mijn wenkbrauwen. ‘Waarom niet? Ik weet zeker dat mensen (uit bv de palliatieve zorg) ook graag dat laatste stukje zorg op een waardige - en kundige - manier zouden willen afronden. Ik vind het maar kortzichtig van je om te zeggen dat deze groep geen recht zou hebben op een les van Special Death Care’. Ik kwam met deze man dan ook niet helemaal op 1 lijn. Zorg is zorg en uitvaart is uitvaart, dat was een beetje zijn standpunt. Nou, niet bij mij. Ik zie mensen uit de zorg als een belangrijk onderdeel van mijn vak. Mensen waarvan ik kan leren en mensen die iets van mij kunnen leren. Daarom sta ik ook met regelmaat op zorg gerelateerde beurzen, verzorg ik seminars aan verpleegkundigen en ondersteun ik ze bij problemen. Zo gek ik dat toch niet?

Les Special Death Care