Details

Created: 29 July 2025

Niet alleen het begraven worden op een natuurbegraafplaats, maar ook het werken op een natuurbegraafplaats heeft wel wat. Zoals beschreven in mijn nieuwste boek ‘Zonder Hartslag’, zijn het voor mij de meest waardevolle momenten tijdens het uitvoeren van mijn vak. De rust, de natuur en het vertrouwen geven mij de juich hormonen. Zittend op een bankje, wacht ik verdekt opgesteld totdat de plechtigheid achter de rug is. Wachtend op het belletje om richting het graf te kunnen gaan, hoor ik voor mij wat krakende takken. Ik blijf doodstil zitten (mooie woordspeling), in afwachting wat er gaat komen. Langs de wagen loopt uit het niets een grote ree, prachtig bruin, lange poten en zijn oren recht overeind. Op dat moment dacht ik nog, het zijn dus niet alleen groene vliegen die ik aan kan treffen. Als de ree mij in de gaten krijgt, versnelt hij zijn stappen richting daar waar ik straks de bodyseal ga verwijderen. Zo ver ik kan, volg ik hem met mijn ogen. Met de wetenschap dat ik straks een groot welkom krijg van de groene vliegen, krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Werken in de natuur is zo mooi! 

Details

Created: 23 July 2025

Ik weet het niet hoor, maar ik denk toch niet dat dit (zie foto) in het bloed van een overledene thuishoort. Maar het is wel wat ik regelmatig aantref tijdens een thanatopraxie behandeling (bloed vervangen door chemicaliën). Slierten zijn afkomstig uit de rechter kamer van het hart en zijn tussen de 5 en 10 cm lang. Omdat ik geen arts ben, heb ik geen idee wat het zou kunnen zijn, maar ik maak me er wel zorgen over.

Details

Created: 15 July 2025

De wereld op zijn kop, dat is wat ik dacht. Telkens als ik denk de grootste teleurstelling te hebben meegemaakt, is er iets of iemand die dat weet te overtreffen. Maar het heeft ook wel wat, het houdt mij scherp en laat me bewust zijn waar ik met mijn bedrijf voor sta. Rijdend door een grote stad, met achterin de wagen een dame die is omgekomen bij een ernstig verkeersongeval, ben ik diep in gedachten over wat ik nog voor de nabestaanden zou kunnen betekenen. Hoever ga je met een reconstructie? Wat is er nog haalbaar, maar ook in hoeverre een reconstructie piëteitsvol is voor de overledene. Soms moet je bij een reconstructie dingen eerst verergeren, alvorens je tot een beter resultaat kunt komen. Terwijl ik dat denk, nader ik een druk kruispunt. Naast mij fietst een jonge dame, ze heeft de gang er goed in en haar losse haren wapperen in de wind. Ik wil rechts afslaan, maar de fietser heeft voorrang en zodoende wacht ik totdat ze het kruispunt is overgestoken. Maar heel spijtig raakt ze met haar voorwiel een betonblok, een betonblok die de rijbaan scheidt van het fiets gedeelte. Nog voordat ik het besef, vliegt ze door de lucht en komt ongelukkig met haar fiets op het kruispunt terecht. Zonder erover na te denken, blokkeer ik met mijn wagen het kruispunt, zet ik mijn alarmlichten aan en spring uit de wagen. ‘Meid hoe gaat het, moet ik je overeind helpen?’ Ze beseft nog niet helemaal wat er is gebeurd en grijpt naar haar knie. ‘Wat fijn dat u even stopt, dankjewel.’ Al met al viel het gelukkig enorm mee en was de schrik groter dan de schade die ze had opgelopen. Schuin naast/ achter mijn wagen, stopt een blinkende Mercedes, met achter het stuur een jongeman met veel bling bling. Ik zie dat zijn linker portierruit wordt geopend en met zijn hoofd half uit het raam, roept hij dingen naar ons toe. Heel naïef dacht ik dat deze jongeman zijn hulp aan ging bieden en loop naar hem toe om het beter te verstaan. ‘Pardon, ik kon u door omstandigheden niet verstaan.’ Hij steekt zijn hoofd iets verder uit het raam en wijst naar mijn wagen. ‘Vanwaar die auto, ik heb nooit gezien. Wat is die auto?’ Het maakte mij in de war, ik had verwacht een oplettende bestuurder te treffen, die zou vragen of zijn hulp gewenst zou zijn. Maar verre van dat, geen letter over het meisje en haar fiets, geen seconde kwam dat in hem op. ‘Tis goed met je’, dat is wat ik tegen hem zei. Wellicht niet het beste antwoord, maar ik was zo verbaasd. Ik had hem natuurlijk een flyer kunnen geven, of uit kunnen nodigen voor mijn presentatie “Altijd werken in emotie’ , maar dat kwam niet in me op. Zelf ben ik iemand die graag anderen helpt en was ietwat geïrriteerd over het feit dat zijn nieuwsgierigheid groter was, dan het aanbieden van hulp. Een dag eerder een soortgelijke situatie. Ik zie een wielrenner tegen een verkeersbord zitten, zijn fiets ligt 5 meter verderop. Ik rem mijn wagen af en met geopende ruit vraag ik of hij alles onder controle heeft. Hij steekt zijn duim omhoog, als blijk van waardering en om aan te geven dat er niets aan de hand is. Het is een kleine moeite, maar zou een groot verschil kunnen maken. Mocht jij ook nieuwsgierig zijn naar mijn vak, dan ben je van harte welkom op een klinische les (€29,-) of kun je je aanmelden voor het bijwonen van een heftige presentatie (€20,-). Mocht de vallende dame zich herkennen, mail me dan gerust, krijg je van mij een gratis boek met waargebeurde verhalen over mijn vak.  

Details

Created: 01 July 2025

Niet alleen uitleggen hoe een verminkt lichaam eruitziet, maar het ook tonen aan het publiek. Beelden die niet voor iedereen geschikt zijn, maar die respect afdwingen voor de overledenen en voor hulpverleners die met deze beelden geconfronteerd worden. Het publiek meenemen achter de schermen en een inkijkje krijgen in de wereld van Special Death Care. Kennis die ik overdraag, komt voort uit jarenlange ervaring en de passie voor mijn werk. Laagdrempelig vertellen over de veranderingen in het lichaam na ons overlijden en hoe een confrontatie op een ernstig verminkt lichaam in zijn werk kan gaan. Mijn beladen presentatie “Altijd werken in emotie’, waarin ik vertel wat het met mij doet als bij een ander de wereld op zijn kop staat, is in Den Bosch beoordeeld met een 9.1 De belangstelling is groot, daarom extra presentaties online gezet. Iedereen is welkom. Meer informatie over mijn presentaties, lessen en werk: presentaties

Details

Created: 22 June 2025

De stilte bevalt me wel. Het vertelt me dat het binnenkomt en dat er respect is voor datgene wat ik laat zien. Ik heb het over de presentatie ‘Altijd werken in emotie’.  Een presentatie waarbij ik vertel wat het met mij doet als bij een ander de wereld op zijn kop staat. Ongecensureerde beelden met daarbij het verhaal achter de beelden. Het is iets anders dan een klinische les, maar wat ik vertel heeft zeker meerwaarde. De achterliggende gedachte is bewustwording, bewustwording waaraan hulpverleners en mensen in de uitvaart worden blootgesteld. Tevens zal je ervaren dat thuiskomen, voor sommigen helemaal niet vanzelfsprekend is. Noodlottige ongevallen, moord en zelfmoord, zaken die hele gezinnen onverwacht uit elkaar scheuren. Spanningen die tijdens deze presentatie voelbaar zijn en waarbij (ook mijn eigen) emoties hoog oplopen. Ik zie de belangstelling (of de behoefte), want de presentaties zijn telkens druk bezocht. Ik dacht iets over de top uitgepakt te hebben, door mijn dochter een vol theater te beloven, maar het is een feit aan het worden. Ook de presentatie, waarbij ik tevens mijn 3^e boek ‘Zonder Hartslag’ zal tonen aan het publiek, is nagenoeg volgeschreven. Ik zal proberen nog een locatie te vinden, waarbij er nog een extra presentatie zal worden gegeven. Meer info over mijn lessen, boeken en presentaties staan hier.

Details

Created: 24 May 2025

De verschuiving van personeel binnen uitvaartland vind ik best groot. Medewerkers die verkassen, omdat ze denken bij een ander bedrijf te kunnen groeien. Als ik naast een overledene sta, waarbij wat verkleuring is opgetreden en er lekkage uit de neus komt, vertelt de medewerker dat hij gaat werken in een mortuarium van een ziekenhuis. Een grote glimlach op zijn gezicht, verklapt dat hij er zin in heeft. ‘Waarom? Waarom zou je verkassen? Werk je liever alleen, dan met je collega’s er rechtstreeks voor de nabestaanden te zijn?’ Hij kijkt me aan met een nog grotere glimlach. ‘Nee nee, ik sta hier stil en wil graag verder groeien.’ En die begreep ik even niet. Ik sta naast een overledene die wat problemen heeft, daarvoor is mijn expertise ingeroepen. Maar serieus, vele malen als mijn assistentie is gewenst, dan was dit prima zelf op te lossen. Regelmatig heeft het te maken met de manier waarop de overleden is opgebaard of gekleed. Soms waren problemen eenvoudig te voorkomen geweest en zijn ze veroorzaakt door het niet begrijpen hoe een lichaam reageert na het overlijden. Dingen die ik je tijdens mijn klinische les ga leren. ‘Maar waar is je zelfverrijking gebleven. Je geeft aan verder te willen groeien, maar volgens mij heb ik je nog niet bij een klinische les gezien.’ ‘Klopt, mijn werkgever wil dit niet betalen.’ Ik wist op dat moment niet of ik moest lachen of huilen. ‘Man, een klinische les kost €29,-. Dat heb je niet voor jezelf over?  En als je niks geleerd hebt, dan hoef je niet te betalen. Eerlijk gezegd gaat het je vast om de inbrengen. Je wilt graag onderdeel uitmaken van de spanning en (voor velen) de sensatie. Jij zit echt niet te wachten om aan het einde van je dienst om 6 uur in de ochtend een geurende buikwond te hechten en diverse drains te verwijderen. Toch?’ Een antwoord kreeg ik niet, hij vertrok met: ‘Tot snel, ik ga naar huis, mijn dienst zit erop.’ Misschien is dat de reden waarom ik graag alleen werk. Alle tijd kunnen nemen voor een overledene en tijd in mezelf kunnen investeren om vakkundig behandelingen uit te voeren. En is er iets waar ik tegenaan loop, dan neem ik contact op met mijn ervaren collega’s of vertrek ik naar Duitsland om mijzelf bij te scholen. Daar kan geen ziekenhuis mortuarium tegenaan.