Details

Created: 03 July 2023

‘Een opgraving zeg je? Maar wat is hier precies de bedoeling van? We hebben het hier echt over een lichaam die al naar zijn laatste rustplaats is gebracht, maar daar nu weer wordt uitgehaald?’ Even is het stil aan de andere kant van de lijn. ‘Ja en nee, we zijn inderdaad voornemens om iemand weer uit het graf te halen, maar niet om zijn rust te verstoren, maar om hem uiteindelijk nieuwe rust te gunnen.’ ‘Nou, ie bint weer lekker voag’ zeg ik met mijn Drents accent. ‘Je begrijpt dat ik niet helemaal in de gaten heb waar jij nu precies naar toe zou willen?’ En weer is het even stil aan de andere kant van de lijn. Misschien moet ik er even bij vertellen dat ik hier te maken heb met een ondernemer die altijd zorgvuldig zijn woorden kiest en daar ook wel eens een beetje boel de tijd voor neemt. ‘Het gaat er niet om waar ik precies naar toe zou willen, maar waar de overledene naar toe zou willen. Een aantal maanden geleden hebben wij op de kosten van de gemeente een overledene begraven. Op dat moment hadden zich nog geen nabestaanden gemeld of het lichaam opgeëist. Nu na maanden uiteindelijk bekend is wie de nabestaanden zijn, willen ze de overledene graag over laten brengen naar het land van herkomst. Echter zal de overledene dan moeten worden opgegraven en vervolgens worden herbegraven in het land van herkomst.’ ‘Oke, ik begin het te begrijpen, alleen is het me wat onduidelijk waarom je mij hierover belt. Als je toestemming krijgt van de burgemeester, een medical statement inclusief een internationale akte van overlijden weet te bemachtigen, dan zou je volgens mij een lijkenpas kunnen regelen bij de gemeente waarna je het lichaam kunt laten opgraven en overbrengen. Wellicht is de routing iets anders dan ik hier aan je kenbaar maak, maar dat zijn wel ongeveer de stappen die je zou moeten ondernemen.’ Deze keer was het nog geen seconde stil en reageerde hij bijzonder snel. ‘Nee nee, dat is niet de reden waarom ik je bel, dat is allemaal al prima in orde. Het probleem zit hem in de geur. Tijdens de begrafenis was het lichaam al niet zo florissant meer. Ik druk mij even voorzichtig uit, maar we denken dat het verstandig is dat je tijdens de opgraving direct aanwezig bent en een bodyseal gaat uitvoeren op het lichaam en dat we daarna de overledene ter plekke overleggen in een nieuwe kist. Zo krijgt de familie een waardiger afscheid en zal er tijdens de repatriëring geen lekkage en geur kunnen ontsnappen.’ Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en beelden van rondvliegende vliegen door mijn hoofd. ‘Dus je bent werkelijk van plan mij een bodyseal naast een graf te laten uitvoeren? Dat is wat je zegt of van me vraagt?’ ‘Jazeker, dat is de kortste klap.’ Jongens nog toe, wat er toen allemaal door me heen ging is met geen pen te beschrijven. Veel, ik heb echt veel meegemaakt en gezien, maar een bodyseal uitvoeren op een begraafplaats is wel het ultieme genot, hihi, heerlijk. ‘Man, dat is vet gaaf. Het lijkt wel een huwelijksaanzoek, ja ik wil!’ Er wordt wat gelachen aan de andere kant van de lijn, ‘dat had ik wel gedacht, dat is net wat voor jou, altijd in voor iets bijzonders.’ ‘Maar vriend luister, ik weet zeker dat mijn dochter dit ook erg gaaf zou vinden. Ze helpt me met regelmaat tijdens het aanbrengen van een bodyseal en weet zeker dat ze ook op deze plek me dolgraag zou assisteren. Hoe is je idee daarover?’ Al gaande het gesprek werden we beiden enthousiaster en bespraken we een plan van aanpak. Het is immers niet zo eenvoudig om iemand weer uit een graf te krijgen, logistiek is dit een heel proces. Daarbij wil je andere bezoekers van de begraafplaats hier niet mee confronteren, maar ook de mensen die al begraven zijn wil je niet respectloos de rust verstoren door met veel mensen en middelen op de begraafplaats een opgraving te doen. Toen ik mijn dochter belde om te vragen of ze me binnenkort om 6 uur zou kunnen helpen op een begraafplaats, was haar spontane reactie: ‘Kneiters, dat is op tijd, maar ik ben erbij! Dat wil ik niet missen.’ Het is even over vijf in de ochtend. Met twee bekers koffie stappen we in de ‘ambu’ om te vertrekken richting de begraafplaats. Buiten is het nog donker en zijn door mij visueel de merels nog niet te onderscheiden van de zanglijsters. Kim is druk, erg druk, ze praat nog meer dan haar vader en haar enthousiasme laat me zelfs op dit tijdstip glimlachen. Hele verhalen over motorrijden en hoe haar moeder onlangs lippen balsem op haar helm smeerde omdat ze was vergeten deze helm af te doen. Niet dat we nerveus waren, maar we maken nogal eens wat mee waar we beiden smakelijk om moeten lachen. Nog voordat we de koffie op hebben, zijn we al op de plaats waar we met een heel team hebben afgesproken. Een graafmachine met machinist, een rouwauto met een nieuwe kist, de begraafplaats beheerder en natuurlijk de uitvaartondernemer. Als ik de ‘ambu’ de parkeerplaats op draai, staat er een luxewagen geparkeerd bij de ingang van het kerkhof. Een grote Mercedes met daarin op de passagiersstoel een man, de leuning naar beneden en met zijn lichaam ver achter over en de mond wijd open. We kijken elkaar aan en beiden twijfelen we of deze man nog in leven is. ‘Wow’zegt Kim, ‘dat zal toch wat wezen, zijn we op een kerkhof en gaat er iemand dood.’ Ze schaterde het uit en terwijl we de koplampen in de Mercedes laten schijnen, sluit de mond heel even om vervolgens weer wagenwijd open te gaan staan. We zijn gerust gesteld, een slapende man op een plek waarvan hij waarschijnlijk dacht even rustig te kunnen liggen. Als het team compleet is besluiten we in colonne richting het graf te gaan alwaar de werkzaamheden plaats zullen gaan vinden. Mijn gele ‘ambu’ rijdt achteraan en gaat met me mee voor de materialen en voor de voorziening van de elektriciteit. Sealen van een lichaam gaat met hitte en daarvoor gebruik ik een hitte tang die op 230V werkzaam is. Daarbij hebben we tezamen met de graafmachine, de rouwauto en mijn wagen al onze benodigde materialen bij ons en zouden we in 1x alle werkzaamheden kunnen afronden. De graafmachine houdt even stil bij het grote metalen hek die de begraafplaats heeft afgesloten voor overige voertuigen. Ongeveer 20 meter daarachter staat een schitterende rouwauto met daarin de chauffeur van deze wagen. De chauffeur van deze auto stapt uit en loopt richting mijn wagen om waarschijnlijk het een en ander nog even te verduidelijken. Tenminste….dat was zijn plan. Op het moment dat deze man zijn beide benen uit deze wagen heeft, gaat deze wagen er vandoor en rijdt geheel uit zichzelf richting de graafmachine. Gelukkig merkt de man dit op en maakt op deze vroege ochtend een enorme sprint om zijn wagen en zijn reputatie te redden. Kim kijkt me aan en met een serieus gezicht en zegt, ‘nu mag ik zeker niet lachen als hij er straks aan komt?’ Maar nog voordat ik kon antwoorden, pissen we samen bijna in de broek van het lachen. Ik heb nog nooit iemand zo vroeg in de ochtend een sprintje zien trekken en weet zeker dat hij meer zweet tussen de bilnaad heeft gehad, dan ik ooit op mijn voorhoofd zal hebben. Gelukkig is alles goed afgelopen en is er geen schade gereden. Het zou erg zonde zijn als deze vooraf perfect geplande dag zou veranderen door een auto die er besluit vandoor te gaan en denk niet dat we me dit scenario rekening hebben kunnen houden. Aangekomen bij het graf gaat alles als vanzelf. De grafdelver prikt met een stang in de grond om te bepalen waar de kist zich precies bevindt. Dat neemt niet veel tijd in beslag, binnen een minuut weet hij waar hij moet zijn en met uiterste precisie weet hij de machine zo te bedienen dat de kist zelfs nagenoeg onbeschadigd naar boven komt. Rondom de opgraving gebeurt er best veel. In de opkomende zon huppelen wat hazen over het kerkhof en maakt de laaghangende nevel plaats voor wat meer warmte en licht. Het mooie aan deze situatie – vind ik terugkijkend op de gehele situatie – dat eenieder deed waarvoor die was ingehuurd. Als een geoliede machine en zonder het aan elkaar uit te leggen deed ieder zijn ding. De vervangende kist werd klaargezet door de uitvaartondernemer en samen met Kim deed ik de voorbereidingen om straks de overledene zo respectvol mogelijk uit de kist te halen, te sealen en in zijn nieuwe kist te leggen. Alles ging eigenlijk veel vlotter dan gedacht. Een bijzondere situatie die we niet hebben kunnen oefenen, maar waarbij we toch als een team hebben samengewerkt. Ik denk dat dit mede komt door iedereen in zijn waarde te laten. Ik hoef een machinist niet uit te leggen hoe zijn machine werkt, je hoeft een rouwauto chauffeur niet uit te leggen welke kist hij mee moet nemen (hooguit hoe je een automaat in de P zet, wuahaha) en je hoeft Kim en mij niet uit te leggen hoe een bodyseal in zijn werk gaat. Door naar elkaar te luisteren en elkaar te waarderen en te respecteren, hebben we ervoor gezorgd dat deze overledene op een respectvolle manier naar zijn laatste rustplaats is gekomen en weet zeker dat de nabestaanden ons eeuwig dankbaar zullen zijn. (Meer verhalen lezen, kijk bij mijn boeken)

Details

Created: 26 June 2023

Het alleen zijn met een overledene is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Daar waar ik probeer de nabestaanden zo veel mogelijk te betrekken bij de behandeling die ik uitvoer, is ook regelmatig mijn advies mij even alleen te laten met de overledene. Niet voor iedereen is het aangenaam om te zien hoe ik bij een thanatopraxie of balseming het bloed vervang door andere vloeistof (lees: chemicaliën). Deze behandeling kan veelal prima thuis of in mijn 'ambu' worden uitgevoerd, maar het advies richting de nabestaanden zal zijn om tijdelijk even elders te wachten tot ik klaar ben. Onlangs was er een familie, die - nadat ik vroeg of ze elders even konden wachten - mij de vraag stelden of ik direct wilde weten waar de kluis stond. Het voelde wat ongemakkelijk, maar besefte me tegelijkertijd hoe het moet zijn om de kamer waarin de overledene zich bevindt te 'moeten' verlaten. Want zo is het wel, de familie geeft me in alle vertrouwen hun dierbare, maar ook hun prive woonomgeving. Het maakte me opnieuw bewust, dat het het alleen mogen zijn met de overledene, veel verder gaat dan het uitvoeren van een behandeling. Het gaat om kwaliteit kunnen leveren, respect hebben voor elkaar, maar bovenal om het vertrouwen. Buiten dat gaan mijn werkzaamheden nog volop door. Het is mega druk, drainages en bodyseal is nog steeds de meest afgenomen behandeling (zie mijn vorige posts). Boeken verkoop loopt super en tussen de werkzaamheden door vermaak ik me in de natuur. Prachtige zomer!

Details

Created: 16 June 2023

'Als de dood begint te ruiken'. Het eerste exemplaar over mijn werkzaamheden na de aardbeving in Turkije, is binnen. Een boek met 152 pagina's en vele foto's uit het rampgebied (zonder overledenen te tonen). De persen worden gestart en over ongeveer 1,5 maand zal het boek voor iedereen beschikbaar zijn. De prijs heb ik vast gezet op €28,99 inclusief BTW. Geen verzendkosten binnen Nederland. Wil je meer weten over de inhoud van mijn boek, kijk dan op mijn boeken pagina

Details

Created: 30 May 2023

Mijn bedrijf kopen? Wuahaha, wat koop je dan? Ik schiet ervan in de lach. Waarschijnlijk omdat ik niet snap hoe je dat in gedachten hebt (maar ben wel benieuwd naar het idee). Iemand die me al jaren af loopt te zeiken, zit nou te verkondigen dat hij mijn bedrijf wil kopen en mijn hele regio zal overnemen. Mijn regio? Dus je koopt Turkije, Frankrijk, België, Duitsland en Nederland als regio? Hoe dan? Mijn kennis wil ik met je delen, maar kopen kun je het niet. Mijn boeken heb jij niet geschreven en blijf ze samen met Kim zelf verkopen. Wat blijft er over? Een lading watten, onderleggers en een paar liter vloeistof die ik gebruik bij Thanatopraxie. Maar je bent geen thanatopracteur, dus heb je waarschijnlijk niks aan de vloeistof. Kisten kun je niet van me kopen, kisten heb ik - buiten mijn meubilair om – namelijk niet. Over mijn kleding heb je vaak commentaar, dus verwacht ik ook niet dat jij mijn heerlijk zittende kleding wilt overnemen. Onlangs heb ik nog nieuwe hechtnaalden aangeschaft, maar een mondje hechten lukt je amper, dus ook aan deze naalden heb jij niet zo veel. Wat je wel zou kunnen kopen, is mijn gele wagen. Maar daarover heb je al zo veel lopen klagen, dat ik niet verwacht dat je daar geld voorover hebt. Weet je wat ik ga doen? Ik ga de wagen nog even door de wasstraat halen en blijf gewoon mijn eigen bedrijf voortzetten. Goed plan? Doen waar ik goed in ben: werken, lesgeven en boeken verkopen. http://www.specialdeathcare.nl/boek

Details

Created: 16 May 2023

Ik was weer ergens gespot, deze keer in Assen, daarna door iemand op een terras tijdens een zakelijke lunch in Spier en vervolgens bij nabestaanden in Emmeloord. Het was een drukke dag waarbij ik assisteerde bij een ongeval, waarna ik door ben gereden naar een plotseling overleden vrouw in Groningen. Hup, snel weer in de wagen en door naar Spier, maar nog voordat ik in Spier aan mijn broodje ei kon beginnen, werd ik gebeld door iemand van de Forensische opsporing dat mijn hulp erg op prijs werd gesteld in Emmeloord. Het zijn van die dagen waarin ik me op en top voel en met de zon op mijn kop graag bij de weg ben. Nog even snel een blik op Linkedin waarbij ik opnieuw de reclame over een duikboot voorbij zie komen. Geen idee waarom deze dagelijks op mijn tijdlijn verschijnt, maar aangeven dat ik deze niet kan betalen helpt niet om hem de volgende dag niet opnieuw op mijn tijdlijn te zien. De melding van plotseling overleden mensen krijg ik overigens nog steeds veel, maar merk wel dat ze inmiddels iets minder snel donker en zwart gaan worden. Het bloed dat ik uit deze overledenen haal tijdens thanatopraxie* is nog steeds erg donker van kleur en stroperig van samenstelling. Het zou fijn zijn als er wellicht meer aandacht zou komen voor deze plotseling overleden mensen en is vaker een obductie bespreekbaar maken een manier om een duidelijker beeld te krijgen waarom deze mensen (vaak te vroeg) zijn gestorven.

Details

Created: 14 May 2023

Nooit gedacht dat het geluid van een graafmachine mijn zintuigen zo op scherp konden zetten. Tijdens mijn werkzaamheden na de aardbeving in Turkije, merk ik toch dat er onbewust dingen zijn veranderd. Als ik in Nederland langs een groot gebouw loop, giert ineens de adrenaline als een dolle door mijn lichaam. Alles staat op scherp en het is alsof mijn gehoor plotseling vele malen meer gefocust raakt. Het duurt echter een paar seconden alvorens ik begrijp waardoor mijn lichaam in deze modus schiet. Achter een groot gebouw zijn 2 graafmachines bezig een woonhuis af te breken. Het schrapen van de bakken over het beton - alsmede het vallende puin – brachten mij terug naar de tijd waarin we vele slachtoffers onder het puin vandaan hebben gehaald. Honderden, misschien wel duizenden graafmachines die probeerden slachtoffers te redden uit hun benarde posities. Kijk alleen maar naar de foto die ik bij dit artikel heb geplaatst. Op deze foto zijn in één klik 7 graafmachines vastgelegd. Graafmachines die ons hielpen graven, ons bescherming brachten tijdens de naschok, maar ook de machines die ons de thee konden aangeven als we boven op een ingestort gebouw zaten te rusten. Voor de machinisten niks anders dan lof. Centimeter voor centimeter wisten zijn middels deze grote en lompe machines vele slachtoffers te bevrijden. Ik heb dan ook echt diep respect voor deze lui en wat mij betreft mogen ze van mij allemaal een lintje ontvangen. In mijn nieuw boek ‘Als de dood begint te ruiken’ neem ik je mee tijdens de week waarin we met onze kennis zo veel mogelijk nabestaanden hebben geholpen. Verhalen afgewisseld met foto’s nemen je mee naar de ramp waarbij vele slachtoffers waren te betreuren. Ik hoop het boek rond juli/ augustus klaar te hebben. Bestellen kan via https://www.specialdeathcare.nl/boek