Details

Created: 14 August 2022

Ah, ik weet wat ik wil, ik wil jou leren wat ik kan. Al jaren roep ik dat ik nu al van mijn pensioen zou willen genieten. Ik werk vanaf mijn 15e en zo nu en dan zou ik wat vrijer willen zijn met mijn tijd. Niet dat ik nu niet geniet van mijn camper, het water en de zon, maar zou dit willen ervaren zonder een telefoon die met regelmaat rinkelt. Buiten de werkzaamheden om ben ik een beetje een vraagbaak geworden. Dat voelt trots, maar kost dagelijks tevens een hoop tijd, niet in te halen tijd die ik in deze prachtige zomer ook graag in het water zou willen spenderen. Mijn pensioen gerechtigde leeftijd laat nog even op zich wachten en door mijn ziekte is het niet zeker of ik deze leeftijd überhaupt ga halen. Terwijl ik dit schrijf ben ik 53,3 jaar en zou daarom nog jaren moeten werken. Maar ik heb een idee. Tot mijn 60e blijven doen wat ik nu doe en na mijn 60e mij volledig focussen op het overdragen van mijn kennis. Tot in detail, maar dan echt tot in detail belangstellenden uitleggen hoe ik te werk ben gegaan en waarom ik deze keuze heb gemaakt. Mijn tijd is dan veranderd in tijd die beter is te plannen, waardoor ik ook zonder telefoon kan genieten van de tijd met mijn camper. Het is zo maar een idee, maar het laat me nu al stralen. Tot die tijd maak ik vast nog leuke dingen mee die ik graag met jullie wil delen in mijn tweede boek. Goed plan?

Details

Created: 05 August 2022

Als de wereld nog slaapt en Special Death Care ontwaakt... Het is nog donker als we vertrekken en met twee verse koffie op het dashboard gaan Kim en ik er op uit om samen met een team van collega’s bij een opgraving aanwezig te zijn en daar aansluitend – met toestemming van de burgemeester – wat werkzaamheden te verrichten. Wat geweldig dit voor de nabestaanden te hebben kunnen doen. Zonder het te kunnen oefenen hebben we als een geolied team samen gewerkt. Collega’s bedankt! Over de werkzaamheden wil ik nog niks kwijt, ik beloof er een mooi verhaal over te schrijven in mijn toekomstig tweede boek. Ja, ik ben er aan begonnen.

Details

Created: 23 July 2022

‘Ik heb nog nooit hoeven te zien wat jij beschrijft….. en toch heb ik het nu gezien’. Het was een reactie op een onlangs geplaatst bericht op Linkedin. Het waren de lieve woorden van een vroegere kennis die me weer bewust maken van de dingen die ik onder ogen krijg en vat ze op als een mega compliment. Toen ik in dit vak begon zei mijn leidinggevende altijd: ‘Je moet niet willen zien wat je niet hoeft te zien’ en tijdens mijn klinische lessen roep ik altijd dat er niet veel is wat ik niet heb gezien. Of het nu gaat om een lichaam in verre staat van ontbinding, een aangrijpende moordzaak of een confronterende zelfdoding, alles heeft er in de afgelopen 21 jaar voor gezorgd dat ik ben geworden wie ik nu ben. Beetje dwars, beetje bot, soms emotioneel, maar vooral een man met passie voor zijn vak. De vraag of ik ga beginnen aan mijn tweede boek dendert regelmatig door mijn hoofd, maar ben bang dat de kracht vanuit het eerste boek niet zo goed is te evenaren. Zie het als faalangst of zo, bang om jullie niet denkbeeldig mee te kunnen nemen naar mijn dagelijkse bezigheden: de dood van een ander. Waar ik op dit moment erg druk mee ben, is mensen tijdens mijn klinische lessen mee te nemen in de realiteit en – ook daar – je denkbeeldig mee te nemen in mijn wereld. Het is dan ook een geweldig compliment dat mensen uit de (palliatieve)zorg ineens volop bij de lessen aanwezig zijn. Mocht je mijn boek bij je hebben tijdens de vakantie, dan hoop ik dat je na het lezen net als haar kunt zeggen: ‘Ik heb nog nooit hoeven te zien wat hij beschrijft….. en toch heb ik het nu gezien’ Mijn boek: 'Altijd werken in emotie'

Details

Created: 20 July 2022

Wat een verspilling, de draagtassen vol medicijnen die ik mee krijg na een overlijden. Ik neem ze mee als een soort van service, om ze vervolgens naamloos bij de apotheek in te leveren. Maar werkelijk, ik wil niet overdrijven, maar heb alleen dit jaar al wel een aanhanger vol met niet opgemaakte medicijnen weg gebracht. Dat moet toch anders kunnen? Dozen vol met Naproxen, Metoprololsuccinaat, Morfinesulfaat, Prednisolon en dozen vol, maar dan ook echt dozen vol met Macrogol. Zomaar willekeurig er een paar namen er tussen uit gehaald. Wat een rare wereld, begrijp er niks meer van.

Details

Created: 17 July 2022

‘Ik zit hier met verdriet al zie je dat niet’. Woorden die me aangrepen en me zijn bij gebleven. Een moeder die haar zoon heeft verloren aan een niet te winnen strijd. Laat ik ze wel of niet binnenkomen, de emoties van mensen die een dierbare hebben verloren. Een vraag die ik met een ja kan beantwoorden. Verdriet van een ander komt niet op dezelfde manier binnen als vrolijkheid, maar ze maken me soms wel blij. Door te luisteren naar de wensen van de nabestaanden, zijn er soms dingen haalbaar waar velen niet bij stil hebben gestaan. Ook een luisterend oor is in sommige gevallen al voldoende om rust te creëren in situaties waarbij de emoties zeer hoog op kunnen lopen. Misschien is luisteren naar een ander wel het meest waardevolle wat ik kan bieden aan de nabestaanden, want horen en begrijpen wat de ander zegt zal uiteindelijk de actie die daaruit voortvloeit gaan bepalen. Ik heb het in mijn boek wel eens benoemd, ik kom binnen met een traan en ga weg met een knuffel. Ik meen het echt, ik heb een super vak!

Details

Created: 09 July 2022

Deze kwam toch iets te dichtbij. Eigenlijk wilde ik schrijven dat deze me iets te ranzig was, maar moet wel een beetje beleefd blijven. Met enige regelmaat krijg ik te maken met overledenen waarbij lekkages en geurvorming voor velen al over de top zijn. Juist deze dingen laten me stralen en weet eerlijk gezegd niet zo goed waar mijn grens ligt qua ranzigheid. Maar vandaag had ik hem te pakken… Zoals in mijn boek al beschreven, brengen bepaalde geuren me terug naar situaties waar ik werk gerelateerd mee geconfronteerd ben. Als voorbeeld: Rijdend langs een boerderij met maispulp, brengt me dat weer terug naar de vele water lijken die ik onder handen heb gehad. De zure lucht laat me in gedachten lichamen zien die weken in het water hebben gelegen en waarbij de huid al los begint te laten. Maar dat was niet waarvan ik zo over de top raakte. Vliegen, vele vliegen heb ik rond, in en uit een lichaam zien komen. Van die groene grote vliegen die tijdens het verzorgen op je voorhoofd en neus gaan zitten. Nu je weet waar mijn groene vliegen vandaan komen, begrijp je ook dat ik verwacht dat er iets aan de pootjes van deze vliegen is blijven kleven. Heb je daar een beeld bij? Even op het terras met een Latte, broodje gezond en een taartje. En laat nou net midden op mijn heerlijk slagroomtaart zo’n groene vlieg landen. Een terras ver weg van de overledene en verdorie toch nog zo’n grote groene vlieg midden op mijn slagroom. Oeh deksel, dat was wel even een dingetje. Ik heb het puntje slagroom er uit geschept en dat op een tak naast het terras van mijn vorkje geveegd. Maar geloof me, deze taart was psychisch minder fijn dan dat ik zou willen. Ik zag opeens weer een groene, onherkenbaar opgezwollen overledene, waarbij de maden over zijn lichaam rolden en de vliegen op mijn voorhoofd belanden. Eet smakelijk!