Mijn werkzaamheden gaan verder dan velen denken. Soms zelfs tot in het graf. Een bodyseal is soms een prima oplossing om een overledene thuis te houden, maar om er mee begraven te worden is niet de beste optie. Daarom maak ik het bespreekbaar en overleg ik met de betrokken partijen waar en wanneer voor hun het beste tijdstip is deze seal weer te verwijderen. De ene familie kiest ervoor om dit voor de plechtigheid te doen (neem in deze keuze ook de geurvorming mee) en de andere familie kiest ervoor om dit net voor het sluiten van het graf te laten doen. Vanzelfsprekend gebeurt dit respectvol en op een waardige manier. Sommige crematoria stellen óók als voorwaarde dat de seal wordt verwijderd, maar over het algemeen mag je prima gecremeerd met deze bodyseal. Wil je weten waarom we deze seal gebruiken, neem dan een kijkje op mijn website. Hier is de directe link naar het artikel: Bodyseal

Edwin Spieard - Special Death Care

Wondjes maken op een beurs en wat uitgelachen worden door mijn assistent. Maar het is best een serieuze zaak. De materialen die ik gebruik om wondjes te maken, die materialen gebruik ik ook om een wond in een overledene te dichten. Regelmatig krijg ik de vraag of ik een cursus camouflage en make-up kan geven, maar ben er voor mezelf nog niet uit of ik dat in de praktijk ga uitvoeren. Ik heb al de cursus airbrush en denk eerlijk gezegd dat je daar meer aan hebt. Airbrush gebruik ik met regelmaat, wegwerken van groene verkleuring, de gevalletjes Hugo (zie mijn eerdere posts over verkleurde overledenen), bril hematomen en natuurlijk de gele overledenen die na een leverziekte geel/ oranje/ bruin verkleuren. Tja, waarom zou ik me dan focussen op een cursus complexe restauraties als je waarschijnlijk veel meer mensen kunt helpen met een airbrush. Als je geïnteresseerd bent in een cursus airbrush, dan kijk je hier: Cursus airbrush

Edwin Spieard - Special Death Care

Best confronterend, alsof ik van boven mee kijk hoe een confrontatie in zijn werk kan gaan. Deze foto is genomen op de 112 beurs en is vanzelfsprekend niet een echte situatie, maar omvat exact in 1 plaatje hoe ik het van bovenaf zal zien. Kijk even mee. Op de foto ligt mijn pop op de brancard. Ga even beeld denken en zie haar als een slachtoffer na een geweldsmisdrijf. De ouders zijn gescheiden en vader wil niet dat moeder afscheid gaat nemen van haar vermoorde dochter. Vader staat met hun andere dochter te kijken naar het verminkte lichaam. Nog net in beeld komt moeder aangelopen met een kinderwagen. Om een escalatie te voorkomen vangt mijn team haar op en probeert haar weg te houden bij het verminkte meisje, het meisje dat ook haar dochter is. Misschien ver gezocht, maar dit is wel de praktijk waar ik vaak mee heb te dealen. Gescheiden ouders die op voet van oorlog leven en zelfs na een misdrijf elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Ja, ook ik heb gevoel en emoties en ik kan je vertellen dat dit soort situaties me echt aan het hart gaan. Nogmaals, het is een foto die zo maar geschoten is en een confrontatie zal niet op deze manier in zijn werk gaan, maar wilde jullie gewoon even mee nemen in mijn wereld, een wereld vol emoties. Vele verhalen in mijn boek ‘Altijd werken in emoties’, maar die is inmiddels wel al bij jullie bekend http://www.specialdeathcare.nl/boek

Special Death Care

Ja echt, een live radio interview van Special Death Care. Wat en wie is de kracht achter de voormalige ambulance. Dat was de vraag die Marianne van der Borgh (RTV GO) zich al een tijdje zat af te vragen. Voor mij was de vraag wie meer zenuwen had bij aanvang, Marianne of ik, hihi. Maar zie me relaxt zitten, over mijn vak praten doe ik met twinkelende ogen. Ronald Lichtenberg heeft met wat kunstwerk en vliegwerk de muziek er tussenuit gehaald en alsnog weet ik 2 uur tekst in 44 minuten te proppen. Meer weten over mijn bedrijf en waarom ik daar kom waar een ander niet wil zijn? Beluister het fragment via mijn website of klik op deze link: Interview

Edwin Spieard interview

Een lijk die niet meer in de kist past, opgezwollen door bacteriën die sneller gaan dan dat we zouden willen. Velen hebben daar geen beeld bij, maar het komt vaker voor dan je denkt. Zo ligt vader keurig opgebaard in zijn kist en nog voordat de uitvaart plaats gaat vinden komt vader ineens uit de kist. Ik zal hier de fases benoemen zoals ik het uitleg tijdens mijn klinische lessen. Hier komt ie: Gevlekte hals, hamster wangen, dikke lippen, tong uit de mond, bloed uit de neus, kikker ogen, brilletje van het hoofd, knopjes uit de kist. En dat zijn nou exact de meldingen waarvoor ik graag kom. Denken in mogelijkheden en alles uit de kast halen (lees: uit mijn gele wagen) om nabestaanden - ondanks dit geschetste beeld - minder ongelukkig te maken. En geloof het of niet, maar deze meldingen komen vaker voor als ik de paraplu nodig heb. Ook belang om een klinische les bij te wonen waarin ik uitleg hoe ik zorg dat vader in zijn kist kan blijven? Voor slechts € 29,- ben je welkom, ook als je niet in de uitvaart werkt. En niets geleerd, is niets betalen. Zie mijn lessen op: http://www.specialdeathcare.nl/voorlichting

Les Special Death Care

Zittend op een bankje, denk ik na over het grote verlies van de man die mij zijn kennis heeft gegund om daar te komen waar ik nu ben. Michel Guenanten, een charmante Franse man die ik bestempelde als het opperhoofd van de thanatopraxie. Inmiddels is hij al een paar jaar overleden, maar het verdriet is er niet minder om. Man man man, wat had deze kerel onvoorstelbaar veel kunde in zijn handen en kennis in zijn hoofd. Maar ook na zijn dood heeft hij me iets geleerd. Ik leerde van hem dat je tijd ineens kan dringen en dat het overdragen van kennis ook aan tijd is gebonden. Geen idee, maar wellicht dat ik daarom zo druk ben bij het overdragen van mijn kennis. Ook in 2022 heb ik nog wat lessen gepland staan, voel je welkom (ook als je niet werkzaam bent in de uitvaart). Klinische lessen, airbrush cursussen en een 112beurs staan op de planning. http://specialdeathcare.nl/voorlichting

Edwin Spieard - Special Death Care

‘Meneer, bent u wel eens bang? Bang voor de overledene, dat er een arm gaat bewegen, of dat ze ineens gaan zitten. Ik heb dat wel eens gehoord, dat ze rechtop gaan zitten, of dat ze zuchten. Stel je voor dat je een koelcel opent en er ineens iemand naar je roept of dat de kist opent, dat is toch eng?’ Ik pis bijna in het broek van het lachen. ‘Meid ik ben banger voor onze eigen overheid, dan voor een overledene. Laat je niks wijs maken en laat de angst voor een overledene los. Geef ze de liefde en het respect dat ze verdienen en je zult zien, een overledene heeft minder verrassingen dan ons kabinet….’ Nu was het haar beurt om bijna in de broek te pissen van het lachen.

Edwin Spieard - Special Death Care