Details

Created: 22 December 2020

Met zijn poot omhoog pist hij tegen mijn linker voorwiel, rent vervolgens kwispelend door het gras om aan een drol van zijn soortgenoot te ruiken. Twee merels die wat achter elkaar aan huppen door het gras, terwijl boven in de lucht zwanen in een V-vorm door de lucht vliegen. Schapen in de wei met een dikke blauwe vlek op de kont, nog even en de lammetjes huppelen weer rond. Weet je, eigenlijk is het best leuk om bij de weg te zijn. Beesten die waarschijnlijk niet in de gaten hebben wat er rondom ons aan het gebeuren is en zich niks aantrekken van nieuwe regels en wetten. Ondanks dat het ook voor ons in de uitvaart best ingewikkeld werken is, heb ik schik van de kleine dingen. Kijk eens om je heen hoeveel moois er nog is, wedden dat je iets kunt vinden wat je een glimlach gaat bezorgen. Niet te somber in deze dagen en kom je er niet uit, durf dan om hulp te vragen. Op mijn vakgebied help ik je graag, opgezwollen overledenen weer wat slanker maken, lekkages verhelpen, wat bacteriën versuffen en onaangename geuren verstoppen. Ja…zelfs dat doe ik met een glimlach. En voor mensen die zich vervelen heb ik een boek geschreven. Waarschijnkijk tover ik hiermee een glimlach op je gezicht. Kiek an, tis allemaal niet zo duuster…..

Details

Created: 16 December 2020

Ik zie veel dingen voorbij komen. Een zwarte piet die snoepgoed door de klas gooide, waarna alle kinderen op de knieën zo veel mogelijk snoep van de vloer raapten en in hun mond stopten. Vader die je naar school bracht met een auto die gevuld was met sigaretten rook. Maar ook het uitblazen van kaarsjes op je verjaardagstaart, waarna een ieder een punt van deze taart op een schoteltje kreeg gepresenteerd. Moeder die haar vinger nat maakte in haar mond om de modder van mijn voorhoofd te halen, een uitvaartverzorger die zonder handschoenen een mond hechte van de overledene. Veel van bovengenoemde is nu ondenkbaar. Waarschijnlijk zal de volgende generatie niks begrijpen van onze avonturen en zeggen wellicht tegen elkaar dat wij vroeger wel hele gekke dingen uithaalden. Zo zie ik nog een lolly voorbij komen die we met z’n tienen op de achterbank van de bus aan elkaar doorgaven. Op de achterbank omdat je daar heerlijk werd gelanceerd al rijdend over de klinkerwegen van ons mooi Drenthe. Er is in de loop der jaren veel veranderd, zo ook in de uitvaart. Een opgezwollen of lekkende overledene hoeft niet altijd meer uit huis te worden gehaald en zelfs het ongekoeld opbaren van een overledene – al dan niet in je eigen bed is – is technisch in vele gevallen haalbaar. Ook in deze periode sta ik jullie graag bij, help ik waar mogelijk, geef ik voorlichting en leer ik je hoe je eenvoudig met airbrush de meest voorkomende verkleuringen zelf kunt weg werken. Voor de mensen die geïnteresseerd zijn in mijn werkzaamheden heb ik op verzoek zelfs een boek geschreven. Kijk rond op mijn website en ontdek wat er tegenwoordig mogelijk is, (Foto is een beurs opstelling met een pop)

Details

Created: 06 December 2020

Nee nee, ik hoef ze niet. Maar waar blijven de lijkkisten bij resomeren van een overledene? Of gaan we echt een traject in waarbij we de overledene anders gaan opbaren en vervoeren? Denk aan doeken en lijkwades. Resomeren, in Jip en Janneke taal: – het oplossen van een overledene – zal misschien goedkoper en milieuvriendelijker zijn dan cremeren of begraven, maar vraag me serieus af waar en of we dan nog lijkkisten gaan gebruiken. Huurkisten is misschien een mooie nieuwe uitdaging binnen mijn bedrijf ;).

Details

Created: 13 November 2020

‘Is het je hobby?’ Ik denk even na en probeer voor mezelf het juiste antwoord te vinden. ‘Nee, ik weet niet of het mijn hobby is. Een bekende van me zei ooit, als je van je hobby je werk maakt, dan moet je op zoek gaan naar een nieuwe hobby’. Ze knikt met haar hoofd, ‘oke, laat ik het anders vragen. Voelt je werk als je hobby?’ En opnieuw ben ik even stil… ‘Euh ja, dat denk ik wel. Ik vind je vragen wel wat lastig, mede omdat ik altijd roep dat ik geen hobby’s heb. Maar denk dat je gelijk hebt, mijn werk voelt als een hobby. Dagelijks met plezier bij de weg en nabestaanden minder ongelukkig maken.’ De dame tegenover mij heeft in haar linker hand een kop oploskoffie, terwijl ze met haar rechter elleboog op de tafel leunt om haar hoofd te ondersteunen. Haar hoofd ligt een beetje scheef in haar hand en je ziet in haar ogen dat ze richting het persoonlijke vlak wil, maar nog niet echt durft te vragen wat ze zou willen vragen. ‘Toe maar’ zeg ik, ‘ik zie aan je kop dat er iets staat te gebeuren.’ Zonder van houding te veranderen en met haar ogen die doordringend naar de zwarte muur kijken zegt ze: ‘je bent wel weer lekker direct he? Nou, wat ik me afvroeg, is hoe je het allemaal een plaats geeft in je hoofd. Heb je hulp? Laten we eerlijk zijn, jij ziet de dingen die een ander niet zo graag wil zien, ruikt dingen die een ander niet zou willen ruiken en komt terecht in situaties die een ander het liefste zou ontwijken. Wat ik heb begrepen werk je altijd alleen en ik kan me voorstellen dat je ook wel eens de behoefte hebt aan een soort van nabespreking/ evaluatie. Word jij opgevangen door een team?’ En hier hoefde ik helemaal niet over nadenken, het antwoord was er al uit voordat ik er op verdacht was. ‘Nee, ik heb niemand om me heen waarmee ik mijn emoties deel, simpelweg omdat ik de behoefte (nog) niet heb. Je hebt helemaal gelijk hoor, ik zie zo veel ellende, verminking en verdriet, maar op dit moment heb ik geen behoefte aan een praatgroep of vertrouwenspersoon. Ik neem de beelden met me mee en was de geuren van me af. Zoiets…’ Pas toen deze dame – die overigens uit belangstelling deze vragen stelde – weer onderweg was naar huis, besefte ik me dat ik niet helemaal eerlijk was geweest. Maar net wat ik zeg, dit besefte ik pas later. Tegen haar had ik aangegeven dat ik met niemand mijn emoties deel, maar eigenlijk deel ik mijn emoties met de hele wereld. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan, maar met mijn boek ‘Altijd werken in emotie’ heb ik onbewust heel veel steun mogen ontvangen door de lezers. Brieven, recensies, berichten, het kan niet op. Zo ongelooflijk veel reacties. Nee, het boek is niet geschreven om mezelf scherp en sterk te houden. Het boek heb ik geschreven om jullie te laten ervaren hoe het is om elke dag met de dood te worden geconfronteerd en hoe ik daar persoonlijk mee om ga. Toch wil ik niet ontkennen, dat de reacties mij laten blijven beseffen dat mijn werk nog steeds mijn hobby is.’ Daarom - nogmaals - aan al mijn lezers en volgers: Hartelijk dank!       Nieuwsgierig naar mijn boek? http://specialdeathcare.nl/boek

Details

Created: 20 October 2020

Als je dochter de toko overneemt: Best trots dat die kleine pukkel van vroeger is uitgegroeid tot een volwassen meid, een meid die beetje bij beetje binnen mijn bedrijf Special Death Care de touwtjes in handen neemt. Nee, ik ga nog niet met pensioen, maar door de toenemende drukte komt papa niet overal meer aan toe. Dat Kim al verantwoordelijk is voor de bestellingen van het boek is bij velen al bekend, maar dat ze steeds vaker te vinden is aan de zijde van haar vader is voor velen nog nieuw. Zo is ze met regelmaat achter het stuur te vinden van de gele voormalige ambu en assisteert ze tijdens de klinische lessen, beurzen en de grotere klussen waarbij extra handen erg gewenst zijn. Ja, ik ben trots!

Details

Created: 10 October 2020

Jongen van 7 vindt een dode op straat, een dode egel weliswaar, maar toch. En aangezien een dode egel niet op straat hoort, pakt hij deze egel op, bindt hem met zijn snelbinder vast op de pakjesdrager van zijn fiets en brengt hem naar de tuin waarin hij hem gaat begraven. Je kan zeggen wat je wilt, maar hij is voor mij absoluut een geweldige opvolger voor mijn bedrijf Special Death Care. Arie, ik ben trots op je! (foto is met toestemming geplaatst).