Details

Created: 24 January 2021

Lachebek, ik pis in mijn broek als zij begint te lachen. Een foto uit de oude doos, maar een foto die laat zien dat we beide kunnen stralen. Kim Spieard, die pukkel van toen die steeds meer binnen mijn bedrijf Special Death Care is te vinden. Ik geef haar een kans te groeien, groeien binnen mijn bedrijf en hoop van harte dat ze later net als haar vader de nabestaanden minder ongelukkig gaat maken. Vroeg of laat kom je haar tegen, zelfde ogen, zelfde natuur, dwars, maar correct. En wat betreft haar lach…. Ervaar het zelf!

Details

Created: 16 January 2021

Beetje van slag. Niet alle confrontaties op een dodelijk slachtoffer zijn voorspelbaar en soms maken ze ook op mij een grote indruk. Zoals wellicht bekend zet ik me voor 100% in om afscheid nemen mogelijk te maken, maar eerlijk is eerlijk, het went nooit! De geluiden, het verdriet en de onvoorspelbare reacties door nabestaanden raken mij zeer. De reacties – en daarmee de herinneringen - komen bij me binnen en zullen waarschijnlijk nooit meer verdwijnen. Maar omdat afscheid nemen van een dierbare – hoe verminkt het ook kan zijn – zou kunnen helpen bij het rouwproces, blijf ik me inzetten voor deze nabestaanden. Met liefde en passie voor mijn vak!

Details

Created: 08 January 2021

Ha soort van collega rouwauto richting Oosterw. Ik moest er hartelijk om lachen en heb werkelijk geen idee wie mij dit gestuurd heeft. Het stond plotseling tussen mijn whatsapp berichten en zag het toen ik de wagen parkeerde. Ja hoor, ik ben me bewust dat de wagen opvalt, maar bedenk dat ik met deze wagen in 2020 weer honderden nabestaanden heb geholpen. Hij glimt, hij is geel, heeft 4 wielen en zit bomvol materialen waarmee ik nabestaanden minder ongelukkig weet te maken. Tja..... dat ik dan met een glimlach achter het stuur zit heeft vast te maken met het feit dat het mij gelukkig maakt.

Details

Created: 22 December 2020

Met zijn poot omhoog pist hij tegen mijn linker voorwiel, rent vervolgens kwispelend door het gras om aan een drol van zijn soortgenoot te ruiken. Twee merels die wat achter elkaar aan huppen door het gras, terwijl boven in de lucht zwanen in een V-vorm door de lucht vliegen. Schapen in de wei met een dikke blauwe vlek op de kont, nog even en de lammetjes huppelen weer rond. Weet je, eigenlijk is het best leuk om bij de weg te zijn. Beesten die waarschijnlijk niet in de gaten hebben wat er rondom ons aan het gebeuren is en zich niks aantrekken van nieuwe regels en wetten. Ondanks dat het ook voor ons in de uitvaart best ingewikkeld werken is, heb ik schik van de kleine dingen. Kijk eens om je heen hoeveel moois er nog is, wedden dat je iets kunt vinden wat je een glimlach gaat bezorgen. Niet te somber in deze dagen en kom je er niet uit, durf dan om hulp te vragen. Op mijn vakgebied help ik je graag, opgezwollen overledenen weer wat slanker maken, lekkages verhelpen, wat bacteriën versuffen en onaangename geuren verstoppen. Ja…zelfs dat doe ik met een glimlach. En voor mensen die zich vervelen heb ik een boek geschreven. Waarschijnkijk tover ik hiermee een glimlach op je gezicht. Kiek an, tis allemaal niet zo duuster…..

Details

Created: 16 December 2020

Ik zie veel dingen voorbij komen. Een zwarte piet die snoepgoed door de klas gooide, waarna alle kinderen op de knieën zo veel mogelijk snoep van de vloer raapten en in hun mond stopten. Vader die je naar school bracht met een auto die gevuld was met sigaretten rook. Maar ook het uitblazen van kaarsjes op je verjaardagstaart, waarna een ieder een punt van deze taart op een schoteltje kreeg gepresenteerd. Moeder die haar vinger nat maakte in haar mond om de modder van mijn voorhoofd te halen, een uitvaartverzorger die zonder handschoenen een mond hechte van de overledene. Veel van bovengenoemde is nu ondenkbaar. Waarschijnlijk zal de volgende generatie niks begrijpen van onze avonturen en zeggen wellicht tegen elkaar dat wij vroeger wel hele gekke dingen uithaalden. Zo zie ik nog een lolly voorbij komen die we met z’n tienen op de achterbank van de bus aan elkaar doorgaven. Op de achterbank omdat je daar heerlijk werd gelanceerd al rijdend over de klinkerwegen van ons mooi Drenthe. Er is in de loop der jaren veel veranderd, zo ook in de uitvaart. Een opgezwollen of lekkende overledene hoeft niet altijd meer uit huis te worden gehaald en zelfs het ongekoeld opbaren van een overledene – al dan niet in je eigen bed is – is technisch in vele gevallen haalbaar. Ook in deze periode sta ik jullie graag bij, help ik waar mogelijk, geef ik voorlichting en leer ik je hoe je eenvoudig met airbrush de meest voorkomende verkleuringen zelf kunt weg werken. Voor de mensen die geïnteresseerd zijn in mijn werkzaamheden heb ik op verzoek zelfs een boek geschreven. Kijk rond op mijn website en ontdek wat er tegenwoordig mogelijk is, (Foto is een beurs opstelling met een pop)

Details

Created: 06 December 2020

Nee nee, ik hoef ze niet. Maar waar blijven de lijkkisten bij resomeren van een overledene? Of gaan we echt een traject in waarbij we de overledene anders gaan opbaren en vervoeren? Denk aan doeken en lijkwades. Resomeren, in Jip en Janneke taal: – het oplossen van een overledene – zal misschien goedkoper en milieuvriendelijker zijn dan cremeren of begraven, maar vraag me serieus af waar en of we dan nog lijkkisten gaan gebruiken. Huurkisten is misschien een mooie nieuwe uitdaging binnen mijn bedrijf ;).