Details

Created: 08 January 2020

Tikkeltje nerveus. De emoties herbeleven en tegelijkertijd jou in mijn prive leven laten kijken. Voor iemand die altijd alleen werkt -en leeft- is dat best een dingetje. Maar ik heb het jullie beloofd en voor juli 2020 komt mijn boek ‘Altijd werken in emotie’. Waargebeurde verhalen waarin ik je mee neem tijdens mijn werkzaamheden. Probeer om geen traan te laten, verberg je kippenvel en verbaas je over de dingen die ik mee maak. Het boek is bijna gereed, geef mij nog heel even de tijd...

Details

Created: 23 December 2019

Stinkende man. Zomaar een opmerking die naar mijn hoofd werd geslingerd omdat ik onlangs een overledene van 230+ kilogram bij zijn eigen uitvaart heb kunnen laten zijn. Laat mij maar stinken, vermaak me prima! Met stralende ogen help ik jullie in 2020 voor dezelfde tarieven als afgelopen jaren. Ook de klinische lessen en de cursus airbrush zullen opnieuw tegen een laag tarief worden aangeboden.

Details

Created: 19 December 2019

Een grote knal en binnen een seconde is er iemand -zonder zich er zelf bewust van te zijn- weduwe geworden. Deze dag was er eentje met gemengde gevoelens. Als mijn assistentie wordt gevraagd om iets voor de nabestaanden te betekenen, dan zal ik mij voor de volle 100% inzetten om dit te bewerkstelligen. Noem mij een vakidioot, perfectionist of autist, altijd zal ik denken in mogelijkheden.

Vandaag ging dat een tikkeltje anders. Als ik bij een ziekenhuis een overledene in mijn wagen heb gelegd om deze terug te brengen naar zijn geliefde, wacht mij een onaangename verrassing. Bij de receptie van het ziekenhuis is nog geen mail ontvangen waarop staat aangegeven wie de overledene komt halen.

De dame achter de balie volgt haar script en zegt dat ik de overledene niet mee mag nemen uit het ziekenhuis. ‘Sorry mevrouw, maar de overledene ligt al achter in mijn wagen. Er is vanochtend gebeld met een landelijke meldkamer en die zou zorg dragen voor een ‘afgifte mail’. Dat u deze niet heeft ontvangen vind ik spijtig, maar daar mag de familie niet de dupe van worden’.

Ze draait haar stoel iets bij en blijft bij haar standpunt. ‘U haalt de overledene maar weer uit de wagen en legt deze maar weer terug in de koeling’.

‘Maar mevrouw, dat noemen ze gijzelen’. Mijn oksels beginnen te kloppen, mijn hart slaat in mijn keel. Ik zeg tegen mezelf dat ik rustig moet blijven, maar op deze manier denken -en nabestaanden daar de dupe van laten worden- is zo tegen mijn gevoel.

Natuurlijk volgt ze haar protocol en natuurlijk begrijp ik wel dat er regels zijn, daar is helemaal niks mis mee. Maar het is toch sneu dat een vrouw die de vorige dag haar man heeft verloren hem niet krijgt te zien omdat er een mail niet is verstuurd? Dat grijpt mij werkelijk aan.

Als ik een uur later over de snelweg rijd, wordt mijn wagen gespot. Een dame heeft een bericht op FB geplaatst, met daarbij een foto van mijn wagen. Binnen een uur heb ik zeker 5x deze foto ontvangen. ‘Edwin, je staat op Facebook’.

Tijdens het avondeten open ik de whatsapp berichten. Zelf heb ik geen FB, maar een van de gebruikers vond het waarschijnlijk leuk om mij alle reacties toe te sturen. En eerlijk is eerlijk. De teleurstelling die nog steeds aanwezig was verdween als sneeuw voor de zon. De positieve berichten lieten mij stralen en gaven mij de bevestiging dat er mensen zijn die blij zijn met wat ik voor de nabestaanden probeer te realiseren.

Facebook gebruikers bedankt. Mijn ogen stralen weer als vanouds!

De weduwe heeft haar man ‘terug’, ik heb mezelf getrakteerd op een sorbet met vreugde korrels en waarschijnlijk zal de dame op de bureaustoel zich nooit realiseren waarom mijn ogen veranderden van twinkeling in vuur.

Details

Created: 10 December 2019

Verrassend mooi tanken aan de A7 tussen Groningen en Zuidbroek. Twee mannen achter de kassa en 1 jonge dame die staat af te rekenen. Ik sta achteraan in de rij en niemand heeft mijn aanwezigheid opgemerkt. Ik luister naar een discussie tussen de twee medewerkers over het nut en doel van mijn gele wagen. Als ze er wat grapjes over maken onderbreekt de dame deze twee volwassen mannen. Ze legt hun uit dat een overledene ook zorg verdient en dat ze van mening is dat grapjes daarover niet op zijn plaats zijn. Wat blozend bieden ze hun verontschuldiging aan. Ik doe een paar stappen naar voren en zeg zonder deze dame te kennen; ‘Dankjewel’. Je kon een speld horen vallen, ze kijkt me aan, knikt en loopt zonder verder iets te zeggen richting haar auto. Indien iemand dit verhaal via haar heeft gehoord, zeg dan tegen deze dame dat ze een gratis klinische les heeft verdiend!

Details

Created: 19 November 2019

Wat?? De knoppen uit de lijkkist en een emmer onder elke hoek van deze kist? Yahooo, dit klinkt als een uitdaging, ik kom naar je toe. Het is de week van de bijzondere gevallen geloof ik, geen dag die gaat zoals verwacht. Hier en daar de natuur wat bijsturen, de problemen minimaliseren of verkleuring verdoezelen. Alles met als doel de nabestaanden iets minder ongelukkig te maken. We kunnen niet alles, maar met de techniek van tegenwoordig kunnen we wel veel. Wat heb ik toch een supervak. Wil je ook je kennis verbreden? Een klinische les kost slechts €25,-. Niets geleerd, dan niet betalen. Wat betreft mijn boek, het eerste halfjaar van 2020 neem ik je mee, zakelijk en prive...

Details

Created: 16 November 2019

Het is een klein mannetje, qua uiterlijk de clown van het stel. Tenminste…. zo zag ik dat altijd. In een gek pak weggedoken achter zijn computer, bij binnenkomst de stilste van de club. Maar owee, we raakten aan de praat en begonnen te vertellen over elkaars passie en vaardigheden. Beide met glinsterende ogen en in onze handen een vers gezet kop koffie. Na een uur met elkaar gesproken te hebben waren onze kopjes nog half gevuld. Geluisterd, bewonderd en genoten. Soms moet je iets meer van een persoon weten om hem of haar te begrijpen. Het is keigaaf te zien dat we eigenlijk allemaal clowns zijn en allemaal onze eigen act opvoeren. Zo maak ik dagelijks mijn eigen circus. Ik omring me graag met vak idioten met als einddoel samen een mooi resultaat neer te zetten. Okay, wellicht ben ik iets bot, dwars, autistisch en perfectionistisch, maar waardeer me om mijn kwaliteiten, dan maken we er samen een mooie voorstelling van. Ooit zei er iemand: Pret met Ed. In mijn vak niet altijd gepast, maar ben blij dat ik tijdens heftige momenten de nabestaanden soms kan laten glimlachen.