Details

Created: 10 November 2024

Een aanrijding met een trein, omgekomen bij een brand of verminkt door een granaat. Het zijn gruwelijke beelden die je krijgt te zien. Hulpverleners en uitvaartverzorgers worden er met regelmaat mee geconfronteerd. Professionals proberen de nabestaanden voor deze beelden te beschermen en bepalen daarmee of er wel of niet afscheid genomen kan worden van hun dierbare. Beschermen is goed, maar het ontnemen van tastbaar afscheid nemen is niet altijd wat nabestaanden willen. Ik heb het veel gezien bij de releases van de slachtoffers bij de MH17. Hoge heren, directeuren van een bedrijf die voor de nabestaanden gingen bepalen of ze wel of niet tastbaar afscheid mochten nemen. Het steekt me tot op de dag van vandaag, want door écht te luisteren naar de nabestaanden, kun je wellicht het leed verzachten en ze daardoor minder ongelukkig maken. Nee, je hoeft niet het gehele lichaam te laten zien, een uitgerukt darmpakket zit waarschijnlijk niemand op te wachten, maar er is zoveel meer. Zelf werk ik veel met een vochtisolatie-pak, Dat is een vloeistof – en zicht dichte – overal, waar je de lichaamsdelen in kunt leggen, waardoor er als het ware weer een compleet lichaam ontstaat. Het kleden van een slachtoffer is dan zelfs in vele gevallen nog mogelijk. Ja ik begrijp best dat een lichaam daar niet herkenbaarder door zal worden, maar het geeft wel een ander beeld dan een verpakt lichaam in losse delen, samengepakt in een bodybag. Probeer het menselijke te blijven zien en denk in mogelijkheden. Heb je hier moeite mee, dan help ik je graag. Je zult versteld staan hoeveel nabestaanden ik al minder ongelukkig heb kunnen maken, door ook bij ernstige verminking afscheid nemen mogelijk te maken. Ik denk dat het verhaal ’Tutte koe’ uit mijn boek ‘Altijd werken in emotie’ goed beschrijft hoe een confrontatie in zijn werk kan gaan. Na het lezen van dit waargebeurde verhaal, ga je je realiseren dat nabestaanden veel baat hebben bij afscheid nemen en wellicht lees je tips waarmee je in de toekomst zelf een confrontatie kunt gaan doen.

Details

Created: 26 October 2024

Samenwerken met politie en marechaussee is mij niet vreemd. Misschien is het daarom ook niet raar dat ik op de politieacademie onze samenwerking mag benadrukken tijdens een aantal lezingen. Een lezing waarbij we ingaan op het belang van afscheid nemen en de mogelijkheden die er bestaan om - ook bij ernstig verminkte slachtoffers – nabestaanden nog iets kunnen bieden. Ook voor de verwerking bij deze hulpverleners, is praten over de mogelijkheden tijdens een confrontatie leerzaam en boeiend, waarbij de emoties waarschijnlijk hoog op zullen lopen. Leren van elkaar en er voor elkaar zijn, niet alleen tijdens, maar ook ná het meemaken van gruwelijke casussen.

Details

Created: 20 October 2024

‘Gaat jouw dochter later het bedrijf overnemen? Het is toch een leuke combi, vader en dochter die samen nabestaanden minder ongelukkig maken.’ Ik kijk haar aan, ‘Kim? Nou nee, ik denk niet dat ze het plan heeft om later overledenen te balsemen, na een ongeval gezichten in elkaar te zetten, of iemand te leren camoufleren, maar verder komt ze een eind.’ ‘Maar ze werkt toch wel bij je?’ ‘Jazeker’ zeg ik stralend. ‘We ondernemen veel leuke dingen samen en kunnen prima samenwerken, maar snijden in een overledene is niet haar ding. Kim is een helpende hand, zij zorgt dat mensen achter de broek aan worden gezeten als ze verzuimen mijn rekening te betalen, doet de administratie, zorgt dat alle inschrijving voor de lessen worden verwerkt en beantwoord veel van mijn mails. Soms krijg ik in 2 uur tijd 120 mailtjes en deze moeten allen worden beantwoord. Verder zorgt ze voor de verzending van mijn beide boeken, maakt ze na de les jouw bewijs van deelname en boekt ze de zaal waarin de les wordt gegeven. Als pa te druk is, dan boekt ze voor mij een hotel, zorgt ze dat de wagen dagelijks aangevuld in de schuur staat, en stuurt mij voor aanvang van de les een herinnering met de dingen die ik voor die dag mee moet nemen. Bij deelname aan een congres regelt ze alle zaken rondom onze aanwezigheid, zorgt ze dat er ruimte wordt gereserveerd voor de voormalige ambu, regelt ze een stand voor de boeken en helpt ze me flyeren om mijn bekendheid te vergroten. Zij is het contactpersoon tussen de bank en mij en zorgt ze dat alle facturen tijdig worden betaald. Naast alle administratie is Kim niks te beroerd om te helpen bij een opgraving of bij het aanbrengen van een bodyseal. Kim is niet vies van maden of een lichaam die al in verre staat van ontbinding is en zal met liefde in een graf ‘duiken’ om vol respect een bodyseal weer te verwijderen. Het is heel simpel, zonder haar zou ik mijn bedrijf niet meer kunnen (en willen) runnen. Ik heb werkelijk geen idee wat ik zonder haar zou moeten, Kim is top!’

Details

Created: 17 October 2024

Conflicten in mijn hoofd, die ervoor zorgen dat ik niet altijd even subtiel communiceer. Wel duidelijk, maar niet altijd even lief. Ik ben het me bewust en mede door mijn communicatie weet ik dat niet elke ondernemer even blij met mij is. Een compliment geven is voor mij gemakkelijker dan kritiek geven, maar soms ontkom ik er niet aan om het voor de overledene op te nemen. Handschoenen vinden binnenin een lichaam nadat er een sectie heeft plaats gevonden, is bijvoorbeeld 1 van die dingen die mij laten ploffen. En ja, dan móet ik op zoek naar de eigenaar van de handschoenen om te vragen waarom deze de overledene gebruikt als afvalbak. Onlangs kwam ik bij een overledene omdat er lekkage kwam uit de neus en mond. Het lichaam was verder rustig, niet gezwollen, geen stuwing, maar de geur was niet erg aangenaam. De geur van ontlasting dwaalde rond in deze kamer. Mevrouw was overleden in haar mooiste jurk, liggend op een bankje. De schouwarts heeft wel de dood geconstateerd, maar had hierbij de overledene niet ontkleed of nader onderzocht. Op zich al bijzonder, want er stond op de A-verklaring dat de arts ervan overtuigd was dat de dood door een natuurlijke oorzaak was ingetreden. Waarschijnlijk kan deze arts dat constateren zonder de moeite te nemen een overledene iets uitgebreider te onderzoeken. Omdat deze overledene in haar favoriete kleding was gestorven, was er besloten haar ook in deze kleding op te baren. Op zich een prima plan. Maar als ik op zoek ga naar de oorzaak van de poeplucht in deze kamer, tref ik een volle onderbroek met vastgeplakte en reeds opgedroogde en – door de koelplaat – bevroren ontlasting. Maar werkelijk, over deze vol gepoepte onderbroek was gewoon een luier getrokken en was de poep hierdoor uit het zicht onttrokken. Ik weet natuurlijk niet wat de reden was, dat deze luier óver de onderbroek was aangedaan, daar zal ongetwijfeld een reden voor zijn geweest. Maar het voelde niet goed. Zelf zou ik haar eerst hebben gewassen alvorens een onderbroek aan te doen en als ik al een luier zou gebruiken, dan zou mijn volgorde andersom zijn geweest. Eerst de luier, dan het onderbroekje. Er ontstaan dan 2 conflicten. Vraag ik aan de nabestaanden of dit de bedoeling was, of maak ik dit alleen bespreekbaar met de persoon die deze keuze heeft gemaakt. Maarja, dan zal ik op zoek moeten naar diegene die de verzorging heeft gedaan. In deze casus heb ik mij stilgehouden en (waar mogelijk) de ontlasting verwijderd. Met een ‘sorry mevrouw’ heb ik de kamer verlaten. Gelukkig kom ik bovenstaande voorbeelden echt zelden tegen, écht zelden, maar ze zorgen er wel voor dat mijn hoofd wat in de war raakt.

Details

Created: 12 October 2024

Ik kreeg gewoon een middelvinger van die ouwe. Ja werkelijk! ‘k Zag hem ook niet aankomen, wuahaha. Regelmatig zoek ik hem op, hij is inmiddels 91 jaar, maar nog heerlijk gevat. Als we zitten begint hij vanzelf te praten en zwaait hij wat met zijn handen. ‘De slakken hebben alles opgegeten dit jaar, die krengen. Er is geen boon boven de grond gekomen en de andijvie is ook nergens meer te vinden. We hadden wel wat aardappelen, maar geen 100 kilo.’ Zittend op het bankje in de schuur kijken we naar de grote stapel hout die klaarligt voor de winter. Ik vind het wel dapper, 91 jaar op deze aarde zijn en nog steeds op jezelf wonen. Zoals hij zelf zegt, ‘ik heb de hele wereld gezien, heb gevaren en ben overal geweest.’ Maar opa praat niet alleen, hij luistert en leest ook graag. Onze verhalen vliegen over en weer. ‘Maar is er veel verschil’ vraag ik hem. ‘Het lijkt mij dat nu alles beter geregeld is dan vroeger.’ En dat was exact het moment dat ik deze middelvinger van hem kreeg.’ ‘Lazer op, bullshit. De wereld is verrot.’ Hij zet er warempel zelfs een boos hoofd bij op. ‘Vroeger was het gezellig, voelde je je vrij en had je niet het idee dat er achter elk besluit van de regering iets ‘kwaads’ zou schuilen. Je leefde je leven, nu worden we geleefd.’ En dat gevoel kan ik wel met hem delen. Wellicht dat het komt omdat we graag vasthouden aan de leuke dingen van vroeger, maar ben het wel met hem eens het gevoel te hebben dat we nu in een chaos leven. Zelf probeer ik het ‘jachtige’ een beetje te ontwijken. Gekscherend roep ik tegen de ondernemer dat ik altijd te laat kom en dat haast niet altijd noodzakelijk is. De rust die ik tussen de overledenen ervaar doet me goed, haastig zijn heeft daar ook geen zin. Ik neem de tijd en geef de overledene graag dat laatste stukje zorg met zorg.

Details

Created: 06 October 2024

’Het klikken van zijn schoenen, dat was het enige wat je hoorde, zo mooi.’ Als ik in Renswoude na de camouflage les met een lieve vrouw van 78 jaar nog even een kopje koffie drink, dan hebben we het over indrukken en de kleine dingen die een grote indruk hebben achter gelaten. ‘Mensen luisteren niet meer’ zegt ze. 'Iedereen is druk, gehaast en lijkt ongeïnteresseerd.' Ik kijk haar aan en luister aandachtig wat ze me te vertellen heeft. Haar vriendelijke glimlach maakt me rustig en blij tegelijk. ‘Snap jij dat nou? Mensen die bij het afscheid pratend een aula binnen lopen? Ik vind dat zo ongepast en vervelend. Maar weet je Edt (met een natte ‘T’), weet je wat mooi was? Toen de uitvaartleider door de kerk liep, toen was het muisstil en hoorde je alleen het klikken van zijn schoenen.’ En terwijl ze het me vertelde, deed ze de geluiden na van zijn schoenen. ‘Klik, klik, klik, zo fantastisch mooi.’ Misschien een beetje emotioneel, maar zo oprecht zoals ze het vertelde, het gaf me kippenvel over mijn gehele lichaam. Ik ken de uitvaartleider, het is een grote man, niet dik, maar een stevig postuur en zijn lengte is zeker boven de 2 meter. Een man met een gouden hart. Ik zag - en hoorde - deze man lopen. Stap voor stap zag ik hem gaan en heel denkbeeldig zag ik deze dame zittend op een houten bankje, luisterend naar het respect wat deze kliks voor haar afdwongen. Voordat ik vertrek krijg ik van haar een ingepakt zakje met koeken. ‘Kijk eens lieverd, hier heb je iets voor onderweg. Doe je kalm aan, het ga je goed.’ Ik sta op en geef haar een welgemeende knuffel, een knuffel recht uit mijn hart. Dankjewel schat, tot de volgende keer.