Details

Created: 29 June 2024

Een beetje als een messteek in de rug, zo voelde het. Tijdens een conflict met een leverancier, liep de discussie hoog op. Uiteindelijk kreeg ik verwijten naar mijn hoofd geslingerd, dat mensen in de uitvaart maar kunnen vragen wat ze willen. De discussie ging over (privé) verkeerd geleverde materialen en had tot dit moment geen enkele relatie met mijn beroep. Maar de aanval bleef maar komen en komen. ‘Jullie kunnen belachelijke prijzen vragen voor diensten en materialen. Alles gaat bij jullie tien keer over de kop.’ Er begon iets te koken bij me. Mijn prijzen zijn niet de hoogste en geef donaties 1 op 1 door aan nabestaanden. Daarbij ben ik na de aardbeving in Turkije afgereisd, waar we alle kosten van de reddingsoperatie zelf hebben bekostigd. Er is daar niks berekend aan nabestaanden of families. Ik vond het van deze man een beetje gelul in de ruimte en dat liet mijn bloed koken. Een klinische les kost bij mij €29,- en niks geleerd is niks betalen. Een camouflage les kost inclusief materialen slechts €199,-. Ook hier is niks geleerd, niks betalen. Ook bij de nabestaanden zal ik altijd kiezen voor de meest goedkoopste oplossing. Het heeft me zeker een dag gekost om mij weer iets aangenamer te voelen. Zijn woorden herhaalden zich in mijn hoofd, wat resulteerde in machteloosheid en verdriet. Terwijl ik dit schrijf, kom ik net thuis van een klinische les in Zuidlaren. Deze groep heeft mij weer mijn waarde teruggegeven, door aandachtig aanwezig te zijn en te luisteren naar de waardevolle tips die ik ze kon aandragen. We hebben gelachen, kleffe cake gegeten en bovenal geluisterd naar de dingen die we van elkaar konden leren. Zo waardevol kan een goede samenwerking zijn. Studenten bedankt.

Details

Created: 19 June 2024

Het gevaar (nog) niet zien. Ik wilde even tanken, maar op het moment dat ik mijn wagen langs de pomp stuurde besloot ik een eindje door te rijden. Ik kon werkelijk mijn ogen niet geloven, want op de tankunit zat een jongen van 16 jaar een sigaret te roken. Ik sprong uit de wagen en wilde hem eigenlijk met een brandblusser tegemoet treden. Eerlijk gezegd durfde ik dat niet, omdat ik bang was dat hij van de schrik zijn peuk ergens in het wilde weg zou gooien. Een foto van hem maken was snel gebeurd en kreeg meteen iets naar mijn kop geslingerd. ‘Hee, wat doe je, maak jij nou een foto van mij?’ Maar voordat hij zijn zin af kon maken stond ik al naast hem en vroeg hem of hij wel goed bij zijn hoofd was. ‘Heb je wel eens een verkoold lijk gezien?’ Dat was letterlijk wat ik aan hem vroeg. Zonder subtiel te zijn heb ik hem verteld wat ik dagelijks aan verminking onder ogen krijg. Ik denk dat hij de boodschap wel begrepen heeft. Zijn argument was dat hij niet mocht roken rondom de werkvloer en daarom een andere plek had gevonden om even zittend met een sigaretje zijn pauze te nemen. Tja….

Details

Created: 13 June 2024

Misschien mijn bekkie iets te groot gehad, want heb altijd geroepen dat ik deksels goed een helikopter zou kunnen besturen. Als kind droomde ik er al van om deze monsterachtige machines te besturen en in mijn fantasie vloog ik over de bomen van de ene plek naar de andere. Tijdens de bergingswerkzaamheden na de aardbeving in Turkije, vlogen ze regelmatig over het gebied en opnieuw plaatste ik mij in mijn fantasie in de stoel van de piloot. Ook werk gerelateerd werk ik soms in het verlengde van de traumahelikopter. Het geluid van deze machine zorgt dat mijn hart sneller gaat kloppen, de luchtdruk die zich verplaatst en de wendbaarheid (en snelheid) van deze monsters maken mij blij en tegelijkertijd nieuwsgierig. Als we in de tuin zitten en in de verte al het geluid van een helikopter horen naderen, roep ik alweer volmondig dat ik ervan overtuigd ben, dat ik deze machines met uiterste precisie zou kunnen besturen. Het thuisfront heeft deze signalen opgepikt en mag aan hun bewijzen of ik daadwerkelijk deze machines in de lucht kan krijgen en veilig weer aan de grond kan zetten. In plaats van zelf les te geven, ga ik op kosten van dochter en vriendin een minicursus volgen, waarbij ik een echte helikopter ga besturen. Opstijgen, vliegen en landen. Werkelijk het mooiste cadeau ooit. Tja, de ene man koopt in zijn midlife crisis een cabrio, de ander gaat leren vliegen in een helikopter. Dames bedankt!

Details

Created: 17 May 2024

Een weekje uit de wereld van de dood. Tenminste, dat was het plan. Vrienden bezoeken in het buitenland, zwemmen in een wilde rivier en de zon pakken waar het maar kan. Het was tevens een week waarin ik hulpeloze diertjes heb kunnen redden. Een hommel die rondjes draaide in het water, met een stokje uit het water weten te plukken. Een vlieg die uit het niets in mijn glas cola viel, met een lepeltje terugzetten op de tafel. Ook deze kleine beestjes proberen te overleven en deze help ik graag als ik de paniek zie. Ik moet dan altijd denken aan die brede machines, die met een grote onkruid-brander in de gemeente Borger–Odoorn de stoepen onkruidvrij maken, maar tegelijkertijd alle levende wezens op deze stoep verbranden. Hoeveel beesten zouden er met deze techniek worden verbrand? Waanzin. Terwijl ik geniet en met stokjes wat vliegen uit het water weet te redden, hoor ik van mijn vriendin dat er 3 kilometer vanaf ons woonhuis een mega varkensstal in de brand staat. Op het moment dat ik 1 vlieg red, verbranden er in deze stal honderden varkens. Ja ik vind het leven best ingewikkeld. We zijn keihard voor elkaar, slaan mekaar de koppen in, vernielen bezittingen van anderen en is het respect naar alles wat leeft soms ver te zoeken. Wellicht dat ik me daarom graag met overledenen omring. Zonder te kijken naar de achtergrond van deze overledene, toch met liefde de laatste noodzakelijke zorg mogen geven. Dankbaar voor het feit dat nabestaanden mij hun dierbare toevertrouwen, blijf ik me nog een tijdje inzetten voor deze overledenen en draag ik in volle zalen mijn kennis over aan iedereen die belangstelling heeft.

Details

Created: 02 May 2024

En terwijl ik dit lees, realiseer ik me dat haar voetzooltjes het enige is dat onbeschadigd is gebleven. Het waren de woorden van een rechercheur die ik me nog goed kan herinneren. Er zijn vele gesprekken blijven hangen in de jaren dat ik nu werkzaam ben, maar sommige woorden herinner ik me als de dag van gisteren. Woorden en herinneringen brengen me vaak terug naar bepaalde situaties, situaties waarbij de emoties torenhoog opliepen en waarbij je het liefste niet aanwezig had willen zijn. Maar ik moet eerlijk zeggen, dat kinderen – en zeker de vermoorde kinderen – bij vele hulpverleners er vaak hard inhakken. Ongeloof, verdriet en afschuw hebben er vaak voor gezorgd dat de sfeer in het mortuarium een bepaalde lading met zich mee bracht. Nu ik voor mezelf werk en daardoor meer op het huisadres van de nabestaanden ben te vinden, verschuift ook de emotie. In elk geval is de manier waarop ik de emotie moet verwerken sterk veranderd. Minder in een team werken, zorgt er bij mij voor dat ik minder praat over de dingen die ik aantref. Niet zelden tref ik dingen aan waarbij ik mijn vraagtekens zet. Een afgegeven A-verklaring (een verklaring waarbij de arts ervan overtuigd is dat de dood is ingetreden ten gevolge van een natuurlijke oorzaak) roept bij mij best vaak vraagtekens op. Niet als er een volledige schouw heeft plaats gevonden, maar bij overledenen die nog volledig gekleed zijn, daar had ik iets meer onderzoek bij verwacht. Ik vind het nogal wat, iemand doodverklaren zonder daadwerkelijk onderzocht te hebben of de dood daadwerkelijk door een natuurlijke oorzaak is ingetreden. Vanzelfsprekend zal ik bij twijfel altijd contact leggen met de arts die deze verklaring heeft afgegeven en de overledene op deze manier weer een stem te geven. De vraag die ik tijdens het geven van voorlichting vaak gesteld krijg, is wat het ergste is dat ik heb meegemaakt. De reddingswerken na de aardbeving in Turkije staat met stip op 1, maar wordt snel gevolgd door de tijd waarin we tijdens de Corona periode geen afscheid konden nemen van onze dierbaren. Jee wat was dat een rare en tevens zware tijd. Overledenen die ingepakt in dubbele bodybags via een achterdeur werden afgevoerd en het liefst z.s.m. werden gecremeerd. Hoe eenzaam kan je eigen uitvaart zijn? Als ik de media een beetje volg en zie wat voor ellende of de oorlogen met zich meebrengen, dan denk ik er aan hoe ellendig vele families zich zullen voelen als er een dierbare van hun sneuvelt. Ik kan me daarbij ook niet verplaatsen in het gevoel om iemand anders moedwillig van het leven te beroven, dan zit er daarboven toch iets vreselijk bij je in de war. De conclusies die ik  trek in de 23 jaar die ik werkzaam ben in de uitvaart is niet veranderd: Wat zijn we toch rare wezens…

Details

Created: 20 April 2024

Bijzonder om weer in een theater te staan. In het verleden heb ik als zanger van de band ‘So What’ vaker op de bühne gestaan, maar om in een theater voorlichting te geven vanuit mijn bedrijf, was even wennen. Nee, bomvolle zalen trek ik niet, maar het was er niks minder gezellig en leerzaam om. Belangstellenden uit verschillende beroepsgroepen die een uur lang interactief ‘meegezogen’ werden in mijn presentatie ‘Feiten en Mythes rondom de dood’. Serieuze zaken op een luchtige manier verteld en ja, we hebben heel wat afgelachen met z’n allen. Het was een top dag.