Details

Created: 24 August 2018

Het is al een hele tijd geleden, 1991 om precies te zijn. Toch zijn er twee dagen in dat jaar die mij nog goed in het geheugen staan. Ik was nog niet werkzaam in de uitvaart, misschien een tikkeltje te jong, maar had er zeker ook nog nooit over nagedacht om ooit in de uitvaart werkzaam te geraken.

In dat jaar was ik werkzaam in een garage. Er was een competitie op technisch hoog niveau, een strijd om een titel te behalen binnen de autobranche. Werkzaam bij BMW werd mij de gelegenheid geboden om hier aan deel te nemen, een kans die je als ambitieus monteur echt niet naast je neer gaat leggen.

De award uitreiking deed mij goed en vanuit mijn enthousiasme wilde ik het zo ontzettend graag vertellen aan mijn opa. Een oude man op leeftijd, die werkelijk geen idee heeft wat überhaupt een BMW is, maar toch altijd trots was op zijn kleinzoon.

Het kwam dan ook als een schok om de volgende dag te moeten horen dat ik nooit meer de kans zou krijgen om het aan opa te vertellen. Als in de ochtend de telefoon gaat, hoor ik aan moeders stem dat niet alles gaat zoals het zou moeten zijn. ‘Opa is zojuist overleden’, dan zijn de verdrietige woorden die ik vanuit de telefoon kreeg te horen.

Inmiddels zijn we een dikke 27 jaar verder, maar kan me niet herinneren dat ik ooit nog zo verdrietig ben geweest als bij het verlies van opa. Oké, eerlijk is eerlijk, toen mijn lievelingspoes kwam te overlijden -na een ongeval- was ik ook een week van slag. Twee dierbaren die me nu nog steeds een verdrietig gevoel geven als ik aan hun overlijden denk.

Toen de begrafenis van opa achter de rug was, zijn we met de familie terug gekeerd naar het oude woonhuis van opa. Oma bleef achter in een huis waar ze de laatste tijd samen hadden gewoond. Er heerste een normale stemming, het overlijden werd niet verwacht, maar de hoge leeftijd waarop hij is overleden gaf een gevoel van acceptatie.

Er werd wat gesproken, gelachen en uiteindelijk kwam de vraag of iemand nog wat van opa zou willen hebben. Nee, dacht ik bij mezelf, ik hoef niks van opa, maar voordat mijn hoofd dit tegen zichzelf had gezegd, floepte er uit mijn mond ‘het brilletje’.

Het is een klein lees brilletje, ronde glazen, bruine rand rondom de glazen met zilverkleurige stangetjes. Ietwat verbogen, verre van mooi, maar het geeft een hoop lachende gezichten als ik hem even op zet.

En zo gebeurde het tientallen jaren geleden dat het brilletje van opa belande in mijn kast van de boerderij. Inmiddels heb ik een kamer gewijd aan mijn overleden opa. Een Drentse kamer binnen de boerderij, een kamertje waar ik elke avond eet tussen de spullen van vroeger.

Een oude tafel met rood tafelkleed, radio met draai knoppen, het zoutpotje, de wandelstok, emmers, schoenpoets, groene broodtrommel. Het is te veel om op te noemen, maar weet zeker dat een hoop lezers van dit artikel een stralend gezicht krijgen als ik ze mee terug neem in de tijd van toen, de tijd van koffie met Buisman hier bij ‘opa’ aan tafel.

Op die zelfde tafel ligt naast de pruttelpot het ronde brilletje. Nooit, maar dan echt nooit had ik gedacht dat deze bril in 2018 nog functioneel zou worden. Beetje naïef, maar ik had niet gedacht dat ook mijn zicht wonderbaarlijk snel achteruit kon gaan.

En zo gebeurde het, tijdens het eten aan de oude tafel en bij een tikkende pendule klok. Op de tafel staat een pan met bruine bonen, appelmoes en wat gebakken spekjes. Deksel, wat zou ik graag wat kruiden op deze spekjes hebben, speklapjes kruiden maken de smaak extra fijn.

Ik snuffel wat rond in de kast, vind er diverse kruiden, kip, vlees, gehakt en warempel ook nog een grote pot speklapjes kruiden. Aangezien mijn lichte allergie voor knoflook het niet toe laat om knoflook te eten, probeer ik de ingrediënten te achterhalen op deze grote pot speklapjes kruiden.

Nu mag de pot redelijk groot zijn, de letters zijn donders klein, te klein om nog te kunnen lezen. Ik mompel wat in mezelf en geïrriteerd met de achteruitgang van mijn ogen ga ik op zoek naar mijn mobiele telefoon.

Flits, een foto van het etiket, even inzoomen en op zoek naar het toverwoord ‘knoflook’. Veilig! Terug in de kamer schep ik met een grote ‘schepemmer’ de bonen op mijn bord, spekjes erdoor en rijkelijk wat kruiden zorgen ervoor dat ik met een glas karnemelk me prima vermaak.

Naast mijn bord staat het zoutpotje van opa, een glazen potje met een beschadigde rand. In gedachten zie ik opa met twee vingers wat extra zout uit het potje halen en over het eten doen. De blik van oma staat op onweer en ik weet welke woorden er uit oma’ s mond gaan komen. Geïrriteerd en met een boze blik volgde ze altijd met de woorden, ‘man, leer die kinderen dat toch niet aal’.

Maar het is niet het zoutpotje wat me triggert, nee, het is het brilletje die me afleidt van mijn bord met spekjes. Wat zou er gebeuren als ik heel even dat brilletje op zou zetten? Ik schiet in de lach, want ik zie de wereld aan voor een doedelzak. De klok lijkt wazig, de broodtrommel verdwijnt in de mist en in mijn hoofd lijken mijn hersenen te zijn vervangen door watjes. Alles zweeft.

Met het brilletje op mijn neus beweegt mijn hoofd wat rond door de Drentse kamer, tafel, klok, fornuis, speklapjes kruiden…. Krijg nou wat. Speklapjes kruiden, ik pak de pot vast en lees zonder er een foto van te maken de tekst op het potje.

Alsof ik tegen opa praat zeg ik hardop ‘jee, ik zie ineens wel veel meer’. Ik pak een oude krant, buig mijn hoofd iets voorover waardoor het brilletje van mijn neus glijdt. Snel vang ik het op en probeer opnieuw de tekst te lezen op dit oud stukje papier.

Donders nog aan toe, ik zie de vezels in het papier, de inkt die is weg gelekt in deze vezels. Nou begrijp ik opa, lezend in zijn rookstoel met het brilletje voor op zijn neus. Het is toch geweldig dat jaren na zijn overlijden ik opnieuw gelukkig kan zijn met iets wat toentertijd speciaal voor hem was gemaakt.

En zo kom ik daar waar ik wil zijn. Tijdens mijn werkzaamheden met overledenen, zie ik zo vreselijk veel brillen zinloos verdwijnen in het milieu. Brillen die worden begraven, die verdwijnen in een bodyseal of tijdens de crematie omgezet worden in giftige stoffen die we in de lucht via een filtersysteem verspreiden.

Laten we eerlijk zijn, wat heeft het voor meerwaarde deze brillen allemaal in de grond te stoppen of te verspreiden in de lucht. Waarom leveren we deze brillen niet in bij de verkooppunten, geef deze brillen een tweede leven voor mensen die ze zo hard nodig hebben, maar ze niet kunnen betalen.

Ik weet dat er inlever punten zijn, hier maken ze mensen in bijvoorbeeld de derde wereld blij met brillen zoals die van opa. Inmiddels ben ik zo ver dat ik het bespreekbaar maak bij de nabestaanden. Tot aan de uitvaart kan de bril gewoon op blijven, maar schenk het daarna eens aan iemand die er nog baat bij kan hebben.

En zo heb ik jullie mee genomen in een stukje van mijn privé. De liefde voor mijn opa, het huis waarin ik woon, de kamer waarin ik eet gecombineerd met de manier waarop ik probeer te lezen zonder bril.

Als ik opa kon vertellen dat zijn bril mij nu nog gelukkig maakt, dan weet ik zeker dat hij opnieuw enorm trots zou zijn op zijn kleinzoon. Liefde zit in kleine dingen, wie van jullie had gedacht dat ik gelukkig zou kunnen worden van een oude, lelijke ronde bril?

Indien je geïnteresseerd bent in mijn vak, kijk dan ook eens hier. Tot snel!

Details

Created: 01 August 2018

Bedum, Ede, Apeldoorn, Buitenpost, het warme weer in combinatie met de hoge luchtdruk zorgen ervoor dat er veel te doen is. De gehele dag al onderweg, druk zijn met nabestaanden proberen iets minder ongelukkig te maken. Moet eerlijk zeggen dat me dat vandaag zwaar af gaat, want telkens kom ik met een teleurstellend bericht.

Als ik aan het einde van de dag wil vertrekken bij mijn laatste melding, gaat opnieuw de telefoon. Nog steeds vrolijk en opgewekt neem ik een nieuwe melding aan, deze keer niet zo ver van de omgeving waarin ik ben opgegroeid, ons mooi Drenthe.

Terwijl ik de motor start, verschijnt er op mijn telefoon een bericht van een lieve vriendin. ‘Ik maak me serieus zorgen om je, denk je om jezelf’? Dat is wat ze schreef. Met een enorme glimlach stuur in ik een bericht terug dat dat allemaal goed gaat komen.

Deze dame kent me goed en heeft drommels best door dat ik de gehele dag leef op een handjevol slappe speculaas en over datum sinas, vandaar waarschijnlijk dat haar antwoord met alleen de tekst ‘ja ja’ mij duidelijk maakte dat ze toch aan me twijfelt.

Eigenlijk heeft ze wel gelijk, daarom besluit ik braaf de wagen even aan de kant te zetten. Ik breng wat water aan de kook en voorzie mezelf van een heerlijk kopje 2 in 1 oploskoffie, een koffie die ik enkel en alleen met haar drink als we op ons best zijn. Tijdens de koffie denk ik even aan mijn ex werkgever. Hij kan niet anders dan ongelooflijk trots op me zijn, dat ik er in een hele korte periode voor mezelf een geweldig bloeiend en boeiend bedrijf heb neer gezet. Vol trots neem ik een extra grote slok, waarna ik vertrek richting Drenthe.

Een dik uur later arriveer ik op mijn nieuwe bestemming. De motor uit, kilometers registreren, wat deo onder de oksels en een frisse aftershave. Terwijl ik de kilometers noteer, zie ik in mijn ooghoeken twee jonge jongens vanuit de tuin richting de ambu komen.

‘Special Death kaare, jeeeeh’ roept een van die kleine mannekes. ‘Nee joh, kair, dat is Engels, Special Death kair’. Ik grinnik wat in mezelf, heb er zo laat op de avond een hoop schik om. ‘Zeg mannen, wat goed dat ik jullie hier tref. Wat denk je, ben ik op het juiste adres’?

De skelter wordt aan de kant gezet en er klinkt een volmondige 'ja'. ‘Zouden jullie mij dan willen begeleiden naar de rest van de familie, is dat wat’? Iets minder opgewekt, maar zonder twijfel klinkt er opnieuw een volmondig ‘ja’.

Er is een deur, een halletje en nog een deur die mij doen uitkomen in een keuken. Een grote tafel met daaraan een aantal familieleden die mijn aangekondigd bezoek warm verwelkomen. Een beeldschone blonde dame komt naar me toe en geeft me als eerste een stevige hand. Bang om een onaangename geur te verspreiden vraag ik verontschuldigend aan de dame of ik nog wel een beetje fris ruik.

Iemand die weet wat mijn beroep inhoudt, weet namelijk ook dat ik daar niet alleen frisse overledenen in tegen kom. Gelukkig stelt de dame me op mijn gemak door te zeggen dat ze niets vreemds aan me ruikt.

‘De uitvaartleider heeft mij gebeld, er zouden wat problemen zijn ontstaan tijdens de opbaring. Vinden jullie het goed dat ik even een kijkje neem bij de overledene’? Twee dames gaan me voor naar en halletje waar hun vader ligt opgebaard. Het is me meteen wel duidelijk, dit gaat opnieuw een teleurstellend bericht worden. ‘Ik weet genoeg, zal ik jullie in de keuken gaan vertellen welke opties ik kan bieden’?

Op dat moment zie je het verdriet in de ogen van de dochters, ze hebben drommels best in de gaten dat ik een vervelend bericht ga brengen.

Dit zijn van die momenten die ik het liefst uit de weg ga, maar weet ook dat er geen ontkomen aan is om de familie op de hoogte te brengen. Terug in de keuken vraagt een van de dochters of ik iets wil drinken. Meteen flitst het bericht van vanavond weer door mijn hoofd, het bericht ‘zorg je goed voor jezelf’.

‘Euh ja, misschien wel verstandig iets te drinken, maar vind het erg vervelend, want dat is niet waarvoor ik hier kom’. De echtgenote van de overleden man zegt met een zeer vriendelijk gezicht dat dat hier helemaal geen probleem is. ‘Wil je misschien ook iets te eten’? Hier had ik niet op gerekend, zet mijn schuld gevoel iets aan de kant en probeer zo subtiel mogelijk aan te geven dat dat misschien wel een heel goed idee zou zijn.

Jongens nog aan toe, onvoorstelbaar hoe deze familie in deze verdrietige situatie zo zorgzaam kan zijn. Een jongeman stelt voor om iets te gaan koken en gooit wat opties op tafel om vervolgens zonder problemen de keuken in te duiken. Niet veel later wordt een overheerlijk broodje ei met wat blokjes kaas voor me neergezet.

Terwijl dit heerlijke eten, een glas water en een kop koffie voor me staan, voel ik dat schaamte mij te pakken krijgt. Mes en vork, oeps, dat is niet hoe ik normaal gesproken mijn ei zou eten. Thuis doe ik dat net als een speculaas koekje tussen drie vingers en dat terwijl ik ondertussen mijn gras probeer te maaien.

Een aangenaam gesprek met de familie geeft me direct een ontspannen gevoel. Er is geen afstand, er is geen onbegrip, wat er aanwezig is, is een intens verdriet. Ik haal diep adem en begin wat opties aan te dragen om een afscheid te kunnen realiseren.

Luisteren naar de wens van de familie, inspelen op de situatie en eerlijk communiceren. Uiteindelijk komen we met z’n allen tot een acceptabel en eenduidig besluit. De overledene wordt overgebracht naar een uitvaartcentrum, waar ik aldaar zou proberen om een behandeling te starten.

Wetend wat er moet gaan gebeuren, staan we met z’n allen op om vervolgens deze overleden man voorzichtig en met alle respect naar de wagen te brengen. Het beeld wat er is ontstaan is een grote onderhouden tuin, waarin op het gras de ambu staat geparkeerd, een overleden man op een brancard met daaromheen 4 familieleden.

Heel even vergeet je soms dat het om een sterfgeval gaat, want diep van binnen had het zelfs wel iets romantisch. Een dochter die vader wat -in de haast geplukte- Lavendel mee geeft, een zwoele avond, ondergaande zon gecombineerd met een intens verdrietige familie.

Opnieuw een moment van rillingen. ‘Mag dit met hem mee’? Met vragende ogen houdt ze de Lavendel omhoog.  ‘Natuurlijk mogen die mee, ik zal zorgen dat ze bij hem blijven, dat beloof ik je’. Nog voordat ik de deur sluit van de wagen, ontstaat er toch de wens om achter mijn wagen aan te gaan rijden richting het uitvaartcentrum.

Hier was in de woning al over gesproken, dus kwam deze reactie niet volledig onverwacht. Eigenlijk willen beide dochters en de echtgenote allen wel mee rijden richting het uitvaartcentrum. De man die liefdevol de broodjes had gemaakt, geeft aan dat hij wel op de kinderen wil passen.

En zo gebeurde het, dat we met z’n vijven verdeelt over 2 auto’s richting het uitvaartcentrum zijn gegaan. Even zoeken in het donker, verkeerde afslag, extra rondje, ja… daar moeten we zijn.

Aangekomen bij het uitvaartcentrum heerst er ineens een spanning. Een spanning die ik eerder deze avond nog niet had kunnen ontdekken. Door een opmerking van de echtgenote wordt me veel duidelijk. ‘Mevrouw, u wilt liever afzien van de behandeling, jullie hebben er verdriet over, is dat juist’?

Ze is duidelijk en verdrietig tegelijk. ‘Ja, we hebben het er in de auto over gehad, maar willen liever niet dat er nog aan hem wordt ‘gesleuteld’. Maar u bent er hier helemaal voor ons naartoe gekomen’. Ik begin te stralen. ‘Mevrouw, het gaat er niet om wat ik wil, het gaat er om wat jullie willen. Ik ben er voor jullie, niet voor mezelf’.

Drie dames op een rij, drie dames waaraan je ziet dat er opluchting is. Voor mij volledig onverwacht vraagt de echtgenote of ze me een knuffel en een zoen mag geven. Mijn glimlach wordt nog groter, wie had gedacht dat ik net voor middernacht een zoen zou ontvangen door iemand die ik zojuist een vervelende boodschap heb moeten brengen.

Ik was echt een mazzelpikker, want de beide dochters volgden het idee van moeders op en zo kwam het dat ik helemaal uit het niets en totaal onverwacht 9 zoenen ontving van een voor mij volstrekt onbekende familie.

Eigenlijk is het helemaal niet onder woorden te brengen. Ook ik had vanavond nog een hoop geleerd. Je kunt dus ook mensen minder ongelukkig maken door een behandeling niet uit te voeren en de natuur zijn gang te laten gaan.

Het moment om van elkaar afscheid te nemen komt naderbij. Een van de dochters kijkt me heel even aan, doet wat stappen zijwaarts, strekt haar hand en glijdt met haar vingers over het spatbord van de wagen. Wederom een fantastisch mooi moment om te zien hoe ze middels deze manier haar vader gedag zegt in de nacht.

Als ik ’s nachts de wagen in de schuur zet, staat er een kleine 700 kilometer op de teller. Alle materialen worden per direct aangevuld en aangezien er nog wat energie over is besluit ik nog even snel de wagen te poetsen.

Emmer water, velgen reiniger en wat anti muggen spray zorgen er voor dat mijn gele auto ook geel blijft. Toch is er iets verandert. Als ik met mijn poetslap over het spatbord van de wagen wil gaan, zie ik in gedachten de groet van dochter aan haar vader.

Het grijpt me aan en besluit deze keer het spatbord niet te reinigen, maar te wachten tot na de uitvaart. Nu hoor ik jullie denken, 'jeetje Edwin, sinds wanneer ben jij zo zweverig'? Maar voor mij was het een intens moment, die me bewust maakte van hoe waardevol afscheid nemen kan zijn. Voor mij is het heel duidelijk… Afscheid nemen, dat kan je maar 1x doen…

Details

Created: 04 July 2018

‘Bodyseal? Ja hoor, daar heb ik vanmiddag nog wel even tijd voor. Moet het plaats gaan vinden op het huisadres, of gaat de overledene naar een uitvaart centrum? Limburg? Ja dat is prima, maar houdt u dan wel rekening met mijn reistijd.’ En zo begon het gesprek op een zwoele dag, met op tafel een kop koffie en heerlijke kaneel cake.

Gelukkig is het nog niet erg laat en kan ik me voorbereiden op de rit naar het zuiden. Het heeft ook wel wat, een paar uur in de auto zitten met de gedachten aan de fijne dagen die ik beleef, rijdend richting een lekker stukje vlaai en een mooi stuk natuur.

Als ik vijf uur later het huisadres bereik, realiseer ik me donders goed dat ik ergens op de bel ga drukken waar nabestaanden erg verdrietig zullen zijn. Niet wetend wat ik aan tref, schiet ik in mijn net gestreken witte jas. Verlichting uit…. deuren op slot…. check…

Het grint knettert onder mijn voeten en de geur van gemaaid gras geeft me een gevoel van herkenning en blijdschap. De grote koperen knop in het kozijn laat een bel binnen in het woonhuis klingelen. Ik wil niet dominant overkomen en doe twee stappen achteruit, om niet meteen met de deur in huis te vallen zeg maar.

Bij het open gaan van de deur, word ik ontvangen door een mevrouw op leeftijd, samen met een man en een vrouw. Berust op niets denk ik meteen dat het de kinderen van de overleden man zullen zijn, tezamen met hun moeder, de echtgenote van de overledene.

‘Kom binnen, excuus dat het hier een beetje ruikt’ zegt de jonge dame. Normaal gesproken zou ik deze uitspraak een beetje positief beantwoorden, maar in dit geval had de vrouw in kwestie wel een beetje gelijk. Niet dat ze zich moest verontschuldigen, maar er was een penetrante geur aanwezig, een geur die een vlieg op 40 kilometer afstand zou herkennen.

Achter me valt de deur in het slot en terwijl ik probeer door te dringen in de kamer blijft de familie angstvallig staan in het halletje. ‘Gaat u maar, wij willen hem nooit meer zien, nooit. We zijn zo geschrokken van onze vader’.

Bij het betreden van de woonkamer ligt er een man in de slaaphouding op de bank. Er is een Tsunami aan informatie, geuren, beelden en geluiden die samen komen in mijn gedachten en er proberen er een rotzooi aan te richten.

Beelden van een man, liggend op een bankje, gekleed in een pyjama en volledig in de ontlasting. Probeer voor jezelf een beeld te schetsen van het ergste beeld die je kunt maken van een overledene in ontlasting en verdubbel dat beeld. Dat is wat ik aantrof op dat bankje.

Het is niet alleen de ontlasting die er van onder uit is gekomen, maar ook ontlasting die via neus en mond een uitweg heeft gezocht. De enorm opgezwollen buik heeft hier zeker toe bijgedragen om deze lekkage te veroorzaken.

Eigenlijk is het de Tsunami gelukt om in mijn hoofd een rotzooi te creëren. Een rotzooi van verdriet gecombineerd met teleurstelling en een tikkeltje boosheid. Ik zou nu twee dingen kunnen doen, subtiel verwoorden wat ik dacht, of opschrijven wat ik voel. Ik kies voor het laatste.

Ja ja, ik probeer het netjes te houden, maar in gedachten kookte ik van woede. Wie heeft het nou in zijn hoofd gehaald, deze man in deze positie zo achter te laten? Om te beginnen ligt hij in een soort foetus houding (hoezo lijkstijfheid), is hij niet verschoond, maar wel geschouwd?

Ach kom, iedereen weet dat deze man wel dood verklaard is, maar dat niemand deze persoon heeft geschouwd zoals het had gemoeten. Ontkleden en kijken of de dood daadwerkelijk is ingetreden ten gevolge van een natuurlijke oorzaak, dat was wat er had moeten gebeuren. Een correcte schouw uit respect en met zorgvuldigheid richting de overledene.

Na de huisarts is er nog een zorgteam geweest om hun medeleven te uiten bij de familie, maar ook dit team heeft naar mijn idee verzuimt om de familie voor een schrikbeeld te behoeden. Niet dat ik een wijzende vinger uitdeel, maar probeer hier mensen bewust te maken van het leed dat ze onbewust veroorzaken. Een stukje verantwoordelijkheids-  gevoel mis ik soms toch wel een beetje.

Als ik alles weer op een rijtje heb en de Tsunami is omgezet in een Tropische storm, loop ik terug naar de familie. Mijn gezicht staat op serieus en zoek naar woorden om aan te geven dat de overledene mee gaat naar het uitvaartcentrum, een aantal kilometers hier vandaan.

Alsof de klok heeft stil gestaan, staat de familie -net zoals ik hun heb verlaten- met een verdrietig gezicht in het halletje waar ze me zojuist hebben ontvangen. ‘Heeft u nog wat schone kleding voor uw man, ik zal zorgen dat hij netjes in de bodyseal komt, gewassen, verzorgd en gekleed’. Verbaasd en met grote ogen vraagt ze of ik werkelijk ga zorgen dat haar man waardig gekist gaat worden. Mijn serieus gezicht vertrekt, zet mijn hoofd recht op mijn lichaam en vertel haar met twinkelende ogen dat ze zich daar geen zorgen om hoeft te maken.

Eenmaal in het uitvaartcentrum ligt daar een man op tafel, een man die er onverzorgd uitziet door de ontlasting en een geur verspreid die velen van ons niet zouden kunnen handelen. Maatje XL handschoen, schort, mondkapje en zonder te aarzelen begin ik met het ontkleden van het lichaam.

Al tijdens het wassen van de overledene, komt er een mooie man tevoorschijn, een man met een lang leven achter zich. Ik pak zijn hand en begin met het weg halen van de ontlasting onder zijn nagels. Ik merk dat ik afdwaal, een XL handschoen met daarin mijn hand strekt de vingers van een nog grotere en voor mij een totaal onbekende hand. Het leven is op deze hand zichtbaar, de dunne huid, ouderdoms vlekken en een aantal grote bloedvaten laten me realiseren dat deze hand veel heeft mee gemaakt.

Oorlog, de opkomst van de magnetron, de eerste straat verlichting, snelle voertuigen, smartphone, voor iemand die net geboren is dit waarschijnlijk niet te omvatten en is het voor ons iets waar we totaal niet bij stil staan. Uit respect voor deze ‘hand’ zou ik het zo graag erg goed willen doen en haal alles uit de kast dit niet te laten mislukken.

Fris geschoren en in schone kleding, ligt er na weinig moeite een hele nette man. Als je goed kijkt zie je in gedachten zelfs een glimlach op zijn gezicht. Het zijn nu niet alleen mijn twinkelde ogen die iets verklappen, maar mijn hele gezicht gaat staan in het model van trots en gelukkig.

Omdat het met mijn gevoel niet goed komt om een bodyseal op een lichaam toe te passen die ook normaal opgebaard kan worden, besluit ik telefonisch contact te zoeken met de vrouw van de overledene. ‘Mevrouw, ik ben een beetje stout geweest, maar heb uw man gewassen, geschoren en gekleed. Hij ruikt zelfs heerlijk fris en een bodyseal gaat me eigenlijk iets te ver. U kunt gewoon afscheid komen nemen van uw man….toonbaar en gekist’!

Er is bij haar geen twijfel, een beetje nors en ongevoelig geeft ze aan dat ze hem niet meer willen zien. Ze is er klaar mee, de poeplucht hangt nog in haar neus. Mijn tevreden gezicht zakt weer af naar teleurstelling, misschien iets verdrietig en ontdaan door haar vastberadenheid.

Gelukkig ben ik bij een ondernemer die mee denkt, die de situatie begrijpt en met het idee komt om foto’s te maken van de overledene, om deze te schenken aan de nabestaanden. Mocht de familie er in de toekomst klaar voor zijn, dan kunnen ze terug kijken op een verzorgde vader, netjes en met een vriendelijk gezicht opgebaard in een stevige eikenhouten kist.

De ondernemer kent me goed en weet dat ik niet zal vertrekken voordat we samen koffie met vlaai hebben gegeten. We vergeten even de ellende en babbelen wat over de schitterende omgeving waarin deze aula zich bevindt.

Een dikke twee uur later, niet ver vanaf Nordhorn zie ik het telefoonnummer van de ondernemer in beeld zie verschijnen. ‘Jij hebt geen idee wie hier zijn geweest’ roept een enthousiaste man met bijna onverstaanbaar accent aan de andere kant van de lijn. ‘De hele familie is op bezoek geweest bij hun vader en man. Dit is toch geweldig’?

Snel zie ik in mijn ooghoek het bordje ‘parkplatz’en stuur de wagen er naar toe. ‘Sodeju, hoe heb je hem dat geflikt’? Vol adrenaline vertelt de ondernemer dat hij de familie de foto’s heeft getoond. Er ontstond een opluchting die alle emoties naar buiten lieten komen. Verdriet, angst en teleurstelling sloegen om in een soort van blijdschap, waardoor er werd besloten toch naar de man toe te gaan.

Wat er dan door mijn lichaam raast is met geen pen te beschrijven. Er komt wederom een soort Tsunami door mijn hoofd, maar in omgekeerde volgorde. Een storm die van een ontzettende chaos een heel mooi stukje natuur weet te creëren.

Maar hoe hoor je om te gaan met dit soort situaties?  Had ik de bodyseal uit moeten voeren, of heb ik er goed aan gedaan om tegen de opdracht van de familie mijn eigen weg te bewandelen. Eerlijk gezegd weet ik niet of er een goed of fout zit aan deze casus, wat ik wel weet dat er een mogelijkheid is gecreëerd om iemand afscheid te kunnen laten nemen van hun dierbare. Een samenwerking met een uitvaartleider die mee denkt. Werkelijk, daar kan geen vlaai tegenop!

Details

Created: 19 June 2018

• U bied een klinische les aan voor slechts € 25,- en geeft tevens aan dat er niet hoeft worden afgerekend als we niks hebben geleerd. Waarom is uw prijs zo laag? De meeste klinische lessen zijn aardig hoger in prijs.

Ik begrijp uw vraag. Het is inderdaad niet veel geld, € 25,- euro voor een les van dik 3 uur en is misschien beneden de prijs, maar stel het belang ervan voorop en wil graag de instap drempel zo laag mogelijk houden. Kennis overdragen hoeft niet altijd met geld te worden vergoed. Het belang dat mensen op de hoogte zijn van de mogelijkheden direct na een overlijden, helpt per direct mee aan een betere opbaring. Het is een win-win situatie voor de nabestaanden. Daarom is bij mij ook iedereen welkom, ook alleen nieuwsgierigen. Vroeg of laat zou je je er je voordeel uit kunnen halen. Voor artsen, verpleegkundigen en thuiszorg zou het absoluut een meerwaarde bieden. No doubt.

• Klopt het dat er met warm weer voor u een toename is van drukte?

Ja, in mijn geval zeker. Ik kom daar waar problemen gaan of zijn ontstaan tijdens een opbaring. Ik merk serieus een toename van problemen als er onweer wordt voorspeld. Waarschijnlijk speelt luchtdruk en lucht vochtigheid een belangrijke rol bij de toename van problemen. Indien er onweer wordt voorspeld, dan plan ik niks privé, omdat ik weet dat er een hoop extra werk aan staat te komen. Denk aan versnelde ontbinding, blaren die open knappen en lekkage uit neus en mond door opzwelling van het lichaam.

• Verneemt u verschil in het werken voor een werkgever en werken als ZZP-er?

Absoluut. Ik denk niet dat ik in de toekomst nog zou kunnen werken voor een werkgever. Allemaal opgelegde regeltjes, die niks te maken hebben met het leveren van zorg. Dat is waar ik nu gelukkig anders mee om kan gaan. Je kunt nu zelf bepalen via welke route of je aan gaat rijden, hoe lang je over een behandeling wilt doen, maar zeker de winst in het zelf kunnen bepalen van de kortingen die je geeft, zonder dat je je daarvoor later op kantoor hoeft te verantwoorden. In het verleden wel eens een dienst gratis aangeboden, waarna ik op kantoor moest verschijnen omdat dat niet de bedoeling was. Nu geef ik soms een behandeling stralend cadeau, het maakt me blij om mensen te helpen.

• Werk je in je hoofd wel eens niet?

Euh, deze is wat lastig te beantwoorden. Omdat je ZZP-er bent, wil je ook graag je diensten aan kunnen bieden. Ook al heb ik vrij en neemt een gewaardeerde collega mijn diensten waar, ben je toch onbewust bezig met je bedrijf. Ik probeer groot te zijn door klein te blijven, maar eerlijk gezegd neemt de drukte behoorlijk toe. Misschien moet ik serieus gaan nadenken over uitbreiding, echter is dit op dit moment niet wat ik zou willen.

• Ik merk ineens dat ik via Linkedin regelmatig een column voorbij zie komen. Waarom ben je hier mee begonnen? Wat is de reden van het opschrijven van de dingen die je mee maakt?

Wellicht is het een manier om emoties van me af te schrijven. Anderzijds hoop ik hiermee waardering te krijgen voor hetgeen ik zoal mee maak. Ik denk oprecht dat er niet zo veel mensen bewust zijn van wat ik kan bieden en mee maak. Je ziet inmiddels al een duidelijk verschil. Voorheen keek de gemiddelde ambulance verpleegkundige een beetje nors naar mijn wagen, nu drinken we inmiddels samen koffie omdat we weten dat we beiden zorg leveren, echter op een ander vlak, maar beiden met het doel mensen te helpen. Zelf vind ik dit een enorme positieve ontwikkeling. De acceptatie van mijn wagen en werkzaamheden is in vogelvlucht gegroeid.

• Tot slot. U staat hier op de 112Groningen dag. Een beurs voor hulpverleners. Ziet u zichzelf als hulpverlener?

Daar heb ik maar 1 duidelijk antwoord op: Ja! Misschien op een ander vlak, maar door hetgeen ik kan bewerkstelligen kunnen nabestaanden afscheid nemen van hun overleden dierbare. Of dat nou middels een reconstructie is, of een cosmetische behandeling waardoor de overledene toch thuis kan worden opgebaard maakt in dit geval niet zo veel uit. Ik werk nog steeds samen met justitie en hoop deze samenwerking uit te breiden, omdat er echt sprake kan zijn van meerwaarde.Nu gaan alle moord en verkeersslachtoffer naar een bepaalde 'club', omdat dit eenmaal zo afgesproken is, echter is mijn prijs lager waardoor het voor de nabestaanden voordeliger zou zijn als daarin verandering zou komen. Helaas wordt dit op hogerhand geregeld en al zou de politie mijn kennis boven die van het mortuarium stellen, dan is het nagenoeg onmogelijk gemaakt voor nabestaanden om voor mij te kiezen. Triest is dat eigenlijk wel een beetje.Terug komend op de vraag of ik mezelf zie als hup verlener: Ik zie mezelf als hulpverlener omdat mede door mijn werkzaamheden de kans op een PTSS zou kunnen worden vermindert. Iedere hulpverlener kan gebruik maken van mijn diensten, dag en nacht!

Details

Created: 11 June 2018

Misschien een beetje nerveus, ietwat klamme handen en lieg als ik niet eerlijk toe geef dat er een onaangenaam gevoel door mijn lichaam raast. Ik merk het aan de manier hoe ik met mezelf om ga. Meestal trakteer ik mij op slappe speculaas koekjes, maar zelfs hierin heb ik vandaag geen trek.

Wellicht komt dat door het feit omdat ze mijn favoriete grote molen speculaas koeken van een blauw/ gele winkel hebben verprutst. Ze zijn ineens groter en de smaak is niet te vergelijken met de koeken van een half jaar geleden. Wat een vervelende zet, waarmee ga ik in de toekomst ontbijten en mezelf onderweg plezieren, want deze koeken zijn voor mij helaas verleden tijd. Bah!

Nee, dat nerveuze gevoel is veroorzaakt door een telefoontje van vanochtend. ‘Edwin, hoe zit je in je tijd? Heb jij nog ergens een gaatje om bij een familie langs te gaan voor een airbrush?’ Ach, denk ik bij mezelf, dit zijn meestal wel de leukste klussen. Geconcentreerd en met uiterste precisie iemand van een dun laagje make-up voorzien maakt mijn dag doorgaans wel goed.

‘Het is een beetje een eigenaardige familie, ze zijn lastig, luisteren slecht en willen dingen die niet kunnen. We hebben er al wat woorden over gehad, zeker omdat ik vind dat ze op een vreemde manier reageren’, aldus de uitvaartleider.

Ik luister naar wat hij me te vertellen heeft. ‘Maak je borst maar nat Edwin, deze ga je je nog lang herinneren, wat een ingewikkelde familie’. Ik ken deze ondernemer als strak, stipt en correct, waardoor het me verbaast dat uitgerekend hij een probleem zou kunnen hebben bij nabestaanden.

En zo kwam het dat ik met wat klamme handen en zonder trek in de verprutste molen-speculaas ben begonnen aan mijn rit. Velen zullen het herkennen, hoe dichterbij je op je bestemming komt, hoe heftiger een lichaam reageert. Hartkloppingen, zweet, trillende benen, ook voor mij, ook ik heb situaties lichamelijk niet altijd onder controle.

Bijna op de plaats van bestemming kijk ik nog even naar het juiste adres. Het zal je maar gebeuren dat je bij een verkeerd huis op de bel gaat drukken. Alsjeblieft, bespaar me dat. Eigenlijk was dat helemaal niet nodig, want voordat ik het juiste adres had gevonden stond er een vrouw al zwaaiend op de straat.

Ach, denk ik bij mezelf, als ik al zwaaiend wordt ontvangen, dan zal de rest toch wel een eitje zijn. Vrolijk maar met een serieus gezicht spring ik uit de wagen. ‘Mooi dat u er bent, loopt u met me mee naar de kamer waarin hij is opgebaard?  Wat een onwijs mooie kar heeft u bij u’! Glimlachend vraag ik of ze mijn voormalige ambulance bedoelt.

Tot nu toe geen spoor van een moeilijke familie kunnen ontdekken. De sfeer is aangenaam en het gesprek verloopt soepel en zonder problemen. Die klamme handen zijn waarschijnlijk voor niets geweest.

Als we uiteindelijk zijn aanbeland bij de overledene, wordt me in 1 oogopslag veel duidelijk. Een kamer vol met bier, blikjes, flessen, opgestapelde kratjes als meubilair en hier en daar wat viltjes van diverse merken bier hangend aan de wand.

‘Kijk, hier ligt ie. Mooi als altijd, wat is het een mooie jongen, vindt u niet’? Omdat ik bang ben voor een confrontatie geef ik aan dat het inderdaad een hele mooie jongen is. Het verhaal van de uitvaartleider spookt namelijk nog door mijn hoofd, en elke seconde verwacht ik dat er ergens een bom gaat barsten. Een beetje het gevoel dat ik een handgranaat in mijn hand heb, waarvan zij de pin gaat bedienen. Een ietwat onaangenaam gevoel.

‘Maar mevrouw, wat kom ik hier doen? Er is mij verteld dat ik hier naar toe moest voor een airbrush, maar u geeft zelf al aan dat het een mooie jongen is. Wat voegt airbrush toe’? Ze wijkt haar hoofd richting de mijne, kijkt me met vurige ogen aan en zie dat ze zoekt naar subtiele woorden. ‘Heeft die mafkees je dat niet verteld? Hij zit ons alleen maar uit te lachen, ik kan niets met die man’.

Ah, ik voel dat ze iets begint te trekken aan de pin van mijn handgranaat. Nu moet ik opletten! ‘Nee mevrouw, we hebben het er niet over gehad, en eerlijk gezegd maakt me dat ook niets uit. U bent er, ik ben er, dus laten we gezamenlijk de dingen gaan afhandelen zoals u dat wenst’.

‘Maarja, hij verklaart ons voor gek’ zegt ze terwijl de sputters me om de oren vliegen. ‘Maak hem maar roze met een rode neus’. Op dat moment verlies ik mijn professionaliteit en begin spontaan te lachen. ‘Prima mevrouw, dan ga ik dat doen’. Ik zie dat ze slikt, haar bovenlip begint iets te trillen en het vurige in haar ogen veranderen in een zee van water.

Dit zijn van die mooie momenten, ik word me bewust van het feit dat dit het moment is waarin ze wordt tegemoet gekomen aan een wens. Een moment van gerust stelling en acceptatie. Vol geduld wacht ik tot ze weer op aarde is. ‘Meent u dat, u vraagt helemaal niet waarom’?

‘Meid, dat is voor mij helemaal niet van belang. Het zal de wens van u of hem zijn en daar ga ik graag in mee. Al wilt u hem ook rood met witte stippen, het maakt me allemaal niets uit’. In gedachten laat ze de pin van de granaat los en leg ik hem denkbeeldig terug op de kast. Niets geen rare familie, maar een familie met een wens. Een wens die eenmalig kan worden ingevuld.

Samen lopen we naar de wagen, er heerst geen spanning, er heerst geen stress. ‘Mag ik er eens in zitten’ vraagt ze vol enthousiasme. Ze klimt wat onhandig in de voormalige ambu, gaat met haar billen op de brancard zitten en kijkt met een enorm vrolijk gezicht naar alle hoeken van de wagen. Zo cool om te zien hoe een vurige blik kan veranderen als je tegemoet kan komen aan een wens. De hele spanning is van haar af gevallen en het wordt me daar warempel nog gezellig ook.

Terug in de kamer mix ik wat kleuren, pak de airbrush en probeer subtiel wat roze kleur op te brengen. De dame staat naast me te dwarrelen als een jong veulen, ‘niet te subtiel’ zegt ze, het moet ook zichtbaar zijn, ‘zal ik het doen’?  Ik bedenk me geen seconde en geef haar de airbrush. ‘Het was zijn wens, hij heeft altijd gezegd, dat hij na zijn dood roze gespoten wilde worden, en het liefst met een rode neus. Nooit gedacht dat hij zo jong zou sterven, maar deze wens wilden we hem niet ontnemen, wat een ander er ook van denkt’.

Uiteindelijk hebben we er hartelijk om gelachen. De rest van de familie die later op de avond afscheid kwam nemen schaterden het uit. ‘Zie je nou, het is toch mooi dat in dit intens verdriet hij ons nog kan laten lachen’? Tja, zo had ik het niet bekeken, maar het is hem wel gelukt.

Een dag later kreeg ik een app van de zus, een onvoorstelbaar dankjewel omdat ik zonder te twijfelen of in discussie te gaan hem zo mooi had gemaakt. Terwijl ik haar app lees, komt er opnieuw een grote glimlach op mijn gezicht. Een voor mij onbekende jongen, overleden op jonge leeftijd, voor mij de jongen met het roze gezicht en rode neus. Deze jongen maakte zelfs na zijn dood nog vele mensen aan het glimlachen. Is dit mooi of niet?

Details

Created: 01 June 2018

DeathCare Germany is een humanitaire hulp organisatie, die wereldwijd kan worden ingezet bij het identificeren, conserveren en bergen van dodelijke slachtoffers. In 2015 werd onze organisatie uitgeroepen als winnaar van de Funeral Award.

Vanochtend heeft Edwin Spieard -eigenaar van Special Death Care en actief deelnemer bij DeathCare Germany- de Duitse organisatie 44 til matten geschonken. Hierdoor wordt het bergen van slachtoffers in de toekomst vereenvoudigd. Met regelmaat komt het team bijeen om nieuwe technieken aan elkaar over te dragen, kennis te delen, maar vooral om ons team een team te laten zijn. DeathCare bestaat enkel en alleen uit professionals op postmortaal zorg gebied. Denk hierbij aan restaurateurs en mensen die weten hoe ze een lichaam kunnen conserveren en identificeren. Wij worden vervolgens bij gestaan en geschoold door een team van artsen in het geval we gewonde slachtoffers aan zullen treffen. Al onze werkzaamheden bieden wij kosteloos aan en wordt gefinancierd door donateurs en door een bijdrage van de deelnemers.