Details

Created: 14 May 2023

Nooit gedacht dat het geluid van een graafmachine mijn zintuigen zo op scherp konden zetten. Tijdens mijn werkzaamheden na de aardbeving in Turkije, merk ik toch dat er onbewust dingen zijn veranderd. Als ik in Nederland langs een groot gebouw loop, giert ineens de adrenaline als een dolle door mijn lichaam. Alles staat op scherp en het is alsof mijn gehoor plotseling vele malen meer gefocust raakt. Het duurt echter een paar seconden alvorens ik begrijp waardoor mijn lichaam in deze modus schiet. Achter een groot gebouw zijn 2 graafmachines bezig een woonhuis af te breken. Het schrapen van de bakken over het beton - alsmede het vallende puin – brachten mij terug naar de tijd waarin we vele slachtoffers onder het puin vandaan hebben gehaald. Honderden, misschien wel duizenden graafmachines die probeerden slachtoffers te redden uit hun benarde posities. Kijk alleen maar naar de foto die ik bij dit artikel heb geplaatst. Op deze foto zijn in één klik 7 graafmachines vastgelegd. Graafmachines die ons hielpen graven, ons bescherming brachten tijdens de naschok, maar ook de machines die ons de thee konden aangeven als we boven op een ingestort gebouw zaten te rusten. Voor de machinisten niks anders dan lof. Centimeter voor centimeter wisten zijn middels deze grote en lompe machines vele slachtoffers te bevrijden. Ik heb dan ook echt diep respect voor deze lui en wat mij betreft mogen ze van mij allemaal een lintje ontvangen. In mijn nieuw boek ‘Als de dood begint te ruiken’ neem ik je mee tijdens de week waarin we met onze kennis zo veel mogelijk nabestaanden hebben geholpen. Verhalen afgewisseld met foto’s nemen je mee naar de ramp waarbij vele slachtoffers waren te betreuren. Ik hoop het boek rond juli/ augustus klaar te hebben. Bestellen kan via https://www.specialdeathcare.nl/boek

Details

Created: 07 May 2023

Het speeltuintje stond nog overeind, maar achter deze glijbaan hebben we vele overleden kinderen onder het puin vandaan gehaald. Het verdriet was niet te beschrijven, nabestaanden die geduldig op de stoeltjes zaten te wachten terwijl wij met man en macht probeerden hun kinderen uit het ingestorte gebouw te halen. Heel even was ik in een wereld die je niemand gunt, maar waarbij de saamhorigheid, het respect naar elkaar en bovenal de liefde richting je medemens overal voelbaar was. Het is zo’n schril contrast met de wereld om me heen. Waar in de wereld zou je dit gevoel kunnen hebben zonder dat daar een ramp voor nodig is? Ik haal mijn geluk uit het voeren van de vogels in mijn tuin. Dagelijks bijna een kilo aan vogelvoer, vogels die als dank prachtig fluiten, dartelen en mij het gevoel geven dat een gelukkig gevoel kan zitten in hele kleine dingen. Maar ook tijdens mijn werk ben ik in mijn nopjes. Overledenen weer toonbaar zien te krijgen, of op te baren op een manier waardoor het afscheid nemen toch mogelijk blijft, is helemaal mijn ding. Tijdens mijn lessen kom ik dan ook graag met voorbeelden uit de praktijk. Mijn 21 jaar ervaring deel ik graag met jullie en hoop dat ik - mede door het delen van kennis - voor de overledene een waardig afscheid kan realiseren. Scrol ook nog een keer door deze pagina, misschien staan er nog interessante en leerzame dingen voor je tussen. Hele fijne dagen en lief zijn voor mekaar. 

Details

Created: 22 April 2023

Een interview over de werkzaamheden van Special Death Care. Het boek over mijn werkzaamheden in Turkije verwacht ik rond juli 2023 te kunnen aanbieden en is uitsluitend via mijn website te bestellen of te reserveren. Bekijk het interview

Details

Created: 31 March 2023

Bijzondere wereld, soms zit het me tot hier.... Als ik op de A7 een storingslamp op mijn dashboard krijg, zet ik mijn wagen aan de kant op de parkeerplaats bij de benzine pomp in Scharmer. Ik zet de wagen op de handrem en vergeet de wagen in de P te zetten. Als ik achter de wagen sta, gaat deze er langzaam vandoor. De centrale vergrendeling sluit de wagen af en met draaiende motor (en inclusief mijn telefoon) rolt deze richting de sloot. Ik probeer op alle mogelijke manieren de wagen te stoppen en omdat door de gesloten deuren instappen niet lukt gooi ik wat takken voor de wielen van de wagen. Hij komt na 100 meter net voor de sloot tot stilstand, maar staat half op de weg, half in de berm. Ik houd een wagen aan en deze man probeert heel lief met zijn wagen de mijne terug naar de parkeerplaats te trekken. Helaas is mijn auto te zwaar en is deze al te ver in de modder weggezakt. Ik mag van hem zijn telefoon gebruiken om het thuisfront te vragen om een reserve sleutel te brengen, waarmee ik de deuren weer zou kunnen openen. Na dit telefoontje vervolgt deze man zijn weg en bedank ik hem vriendelijk voor zijn geboden hulp. Omdat alle contact met het thuisfront nu is verbroken, loop ik na 1 uur richting een man die op deze parkeerplaats in zijn nette pak met een mobiele telefoon een grijze BMW staat te fotograferen. Misschien wil hij deze kopen of verkopen, maar de aandacht voor de BMW is groot. 'Goedemiddag, ik heb een probleem. Mijn gele wagen staat daar met draaiende motor en de deuren op slot, zou ik misschien 1 telefoontje mogen plegen?' Hij kijkt niet eens op. 'Nee, jij mag niet bellen met mijn toestel.' Omdat ik denk dat hij een grapje maakt, blijf ik nog ongeveer een minuut in de regen staan, een minuut waarin hij de BMW blijft fotograferen. Vervolgens stapt hij in deze BMW, omzeilt de palen onder mijn wielen en vertrekt richting Groningen. Ik loop vervolgens naar de benzinepomp, leg de situatie uit en de dame geeft me zonder er over na te denken haar mobiele telefoon. Ergens knapte er bij mij een stop. Ik heb vorige maand in Turkije een gehele nacht gezocht naar 1 vinger van een kind, simpelweg om de vader die me daarom vroeg te laten zien dat we er zijn om elkaar te helpen. 1 Vinger! En deze man liet het niet toe om 1 telefoontje te plegen met zijn mobiele telefoon. Maar beste man, weet dat als ik u een keer moet helpen, dat ik dan met al mijn liefde uw dierbare zal verzorgen, mijn uiterste best voor u zal doen dat u alsnog afscheid kan nemen, dat u mag uithuilen op mijn schouder en dat ik er altijd voor u zal zijn. Ik wens u een fijne nacht!

Details

Created: 03 March 2023

Ja, de bevolking helpen na de aardbeving in Turkije is het meest waardevolle en dankbare geweest wat ik tot nu toe in mijn leven heb mogen doen. Ik heb er veel verdriet gezien, heb er veel gehuild, maar heb er ook veel moois gebracht. Mijn tweede boek zal dan ook niet gaan over mijn werkzaamheden in Nederland, maar zal volledig gaan over de aardbeving in Turkije. Een aangrijpend boek waarin ik je mee ga nemen naar de meest indrukwekkende periode uit mijn leven. Ik ben er al aan begonnen en verwacht dat het ergens in 2024 zal worden uitgebracht. Mijn vorig boek is tot die tijd nog te bestellen.

Details

Created: 18 February 2023

De schoenen die ik aan had bij het bergen van de slachtoffers in Turkije hangen aan de muur. Bij het zien van deze schoenen ga ik terug naar een periode waarin we tientallen dode lichamen hebben geborgen en in een week tijd meer dan 1000 slachtoffers hebben gedesinfecteerd. Samen met DeathCare Germany hebben we ons humanitair ingezet om lichamen onder het puin vandaan te halen en zijn we - na een week daar te zijn geweest - afgelost door het tweede team. Het verdriet en leed wat we daar aantroffen is met geen pen te beschrijven. Ondanks dat kijk ik terug op een tijd waarin we veel hebben bereikt, veel hebben gehuild, maar ook heb gezien hoe je vrienden kunt worden met totaal onbekenden. Nergens heb ik tijdens mijn werk zo veel dankbaarheid gezien als bij deze Turkse bevolking. Ook even wat getallen over het thuisfront: Nog 792 WhatsApp berichten, 32 e-mail en 27 LinkedIn berichten te beantwoorden. Of ik opnieuw zou gaan als mijn expertise is gewenst? Per direct!