Tijdens de chaos ook aandacht aan de ongeïdentificeerde slachtoffers. Onze humanitaire hulp bestond niet alleen uit het bergen van vele slachtoffers die de aardbeving in Turkije had gemaakt, maar bestond ook uit het identificeren en het herenigen van slachtoffers met hun nabestaanden. In de sporthal waarin we onze homebase hadden, werden we omringt door een honderdtal slachtoffers, wachtend op identificatie. Honderden volwassenen, maar ook vele kinderen liggend in een bodybag op deze vloer. De geur in deze hal is voor velen ondraaglijk en de hoogoplopende emoties zijn niet te bevatten. Knielend bij een veel te jong slachtoffertje, probeer je de omvang van deze ramp te bevatten. Veel tijd voor bezinning was er niet, dagelijks werden er hier meer dan 200 slachtoffers binnengebracht, elke dag opnieuw. De emotionele momenten deelden we met elkaar, met ons team, maar ook met wildvreemden. Ondanks de kou, het verdriet en de chaos heb ik daar veel liefde ervaren. Ik was daar op mijn plek, kon mijn expertise volledig benutten, waardoor vele nabestaanden iets minder ongelukkig konden zijn. De verhalen die we als team hebben meegemaakt staan beschreven in mijn boek ‘Als de dood begint te ruiken’. Een boek (met foto’s) waarin ik je meeneem in een wereld die hopelijk voor velen bespaard zal blijven.