Een beetje als een messteek in de rug, zo voelde het. Tijdens een conflict met een leverancier, liep de discussie hoog op. Uiteindelijk kreeg ik verwijten naar mijn hoofd geslingerd, dat mensen in de uitvaart maar kunnen vragen wat ze willen. De discussie ging over (privé) verkeerd geleverde materialen en had tot dit moment geen enkele relatie met mijn beroep. Maar de aanval bleef maar komen en komen. ‘Jullie kunnen belachelijke prijzen vragen voor diensten en materialen. Alles gaat bij jullie tien keer over de kop.’ Er begon iets te koken bij me. Mijn prijzen zijn niet de hoogste en geef donaties 1 op 1 door aan nabestaanden. Daarbij ben ik na de aardbeving in Turkije afgereisd, waar we alle kosten van de reddingsoperatie zelf hebben bekostigd. Er is daar niks berekend aan nabestaanden of families. Ik vond het van deze man een beetje gelul in de ruimte en dat liet mijn bloed koken. Een klinische les kost bij mij €29,- en niks geleerd is niks betalen. Een camouflage les kost inclusief materialen slechts €199,-. Ook hier is niks geleerd, niks betalen. Ook bij de nabestaanden zal ik altijd kiezen voor de meest goedkoopste oplossing. Het heeft me zeker een dag gekost om mij weer iets aangenamer te voelen. Zijn woorden herhaalden zich in mijn hoofd, wat resulteerde in machteloosheid en verdriet. Terwijl ik dit schrijf, kom ik net thuis van een klinische les in Zuidlaren. Deze groep heeft mij weer mijn waarde teruggegeven, door aandachtig aanwezig te zijn en te luisteren naar de waardevolle tips die ik ze kon aandragen. We hebben gelachen, kleffe cake gegeten en bovenal geluisterd naar de dingen die we van elkaar konden leren. Zo waardevol kan een goede samenwerking zijn. Studenten bedankt.