Bedum, Ede, Apeldoorn, Buitenpost, het warme weer in combinatie met de hoge luchtdruk zorgen ervoor dat er veel te doen is. De gehele dag al onderweg, druk zijn met nabestaanden proberen iets minder ongelukkig te maken. Moet eerlijk zeggen dat me dat vandaag zwaar af gaat, want telkens kom ik met een teleurstellend bericht.

Als ik aan het einde van de dag wil vertrekken bij mijn laatste melding, gaat opnieuw de telefoon. Nog steeds vrolijk en opgewekt neem ik een nieuwe melding aan, deze keer niet zo ver van de omgeving waarin ik ben opgegroeid, ons mooi Drenthe.

Terwijl ik de motor start, verschijnt er op mijn telefoon een bericht van een lieve vriendin. ‘Ik maak me serieus zorgen om je, denk je om jezelf’? Dat is wat ze schreef. Met een enorme glimlach stuur in ik een bericht terug dat dat allemaal goed gaat komen.

Deze dame kent me goed en heeft drommels best door dat ik de gehele dag leef op een handjevol slappe speculaas en over datum sinas, vandaar waarschijnlijk dat haar antwoord met alleen de tekst ‘ja ja’ mij duidelijk maakte dat ze toch aan me twijfelt.

Eigenlijk heeft ze wel gelijk, daarom besluit ik braaf de wagen even aan de kant te zetten. Ik breng wat water aan de kook en voorzie mezelf van een heerlijk kopje 2 in 1 oploskoffie, een koffie die ik enkel en alleen met haar drink als we op ons best zijn. Tijdens de koffie denk ik even aan mijn ex werkgever. Hij kan niet anders dan ongelooflijk trots op me zijn, dat ik er in een hele korte periode voor mezelf een geweldig bloeiend en boeiend bedrijf heb neer gezet. Vol trots neem ik een extra grote slok, waarna ik vertrek richting Drenthe.

Een dik uur later arriveer ik op mijn nieuwe bestemming. De motor uit, kilometers registreren, wat deo onder de oksels en een frisse aftershave. Terwijl ik de kilometers noteer, zie ik in mijn ooghoeken twee jonge jongens vanuit de tuin richting de ambu komen.

‘Special Death kaare, jeeeeh’ roept een van die kleine mannekes. ‘Nee joh, kair, dat is Engels, Special Death kair’. Ik grinnik wat in mezelf, heb er zo laat op de avond een hoop schik om. ‘Zeg mannen, wat goed dat ik jullie hier tref. Wat denk je, ben ik op het juiste adres’?

De skelter wordt aan de kant gezet en er klinkt een volmondige 'ja'. ‘Zouden jullie mij dan willen begeleiden naar de rest van de familie, is dat wat’? Iets minder opgewekt, maar zonder twijfel klinkt er opnieuw een volmondig ‘ja’.

Er is een deur, een halletje en nog een deur die mij doen uitkomen in een keuken. Een grote tafel met daaraan een aantal familieleden die mijn aangekondigd bezoek warm verwelkomen. Een beeldschone blonde dame komt naar me toe en geeft me als eerste een stevige hand. Bang om een onaangename geur te verspreiden vraag ik verontschuldigend aan de dame of ik nog wel een beetje fris ruik.

Iemand die weet wat mijn beroep inhoudt, weet namelijk ook dat ik daar niet alleen frisse overledenen in tegen kom. Gelukkig stelt de dame me op mijn gemak door te zeggen dat ze niets vreemds aan me ruikt.

‘De uitvaartleider heeft mij gebeld, er zouden wat problemen zijn ontstaan tijdens de opbaring. Vinden jullie het goed dat ik even een kijkje neem bij de overledene’? Twee dames gaan me voor naar en halletje waar hun vader ligt opgebaard. Het is me meteen wel duidelijk, dit gaat opnieuw een teleurstellend bericht worden. ‘Ik weet genoeg, zal ik jullie in de keuken gaan vertellen welke opties ik kan bieden’?

Op dat moment zie je het verdriet in de ogen van de dochters, ze hebben drommels best in de gaten dat ik een vervelend bericht ga brengen.

Dit zijn van die momenten die ik het liefst uit de weg ga, maar weet ook dat er geen ontkomen aan is om de familie op de hoogte te brengen. Terug in de keuken vraagt een van de dochters of ik iets wil drinken. Meteen flitst het bericht van vanavond weer door mijn hoofd, het bericht ‘zorg je goed voor jezelf’.

‘Euh ja, misschien wel verstandig iets te drinken, maar vind het erg vervelend, want dat is niet waarvoor ik hier kom’. De echtgenote van de overleden man zegt met een zeer vriendelijk gezicht dat dat hier helemaal geen probleem is. ‘Wil je misschien ook iets te eten’? Hier had ik niet op gerekend, zet mijn schuld gevoel iets aan de kant en probeer zo subtiel mogelijk aan te geven dat dat misschien wel een heel goed idee zou zijn.

Jongens nog aan toe, onvoorstelbaar hoe deze familie in deze verdrietige situatie zo zorgzaam kan zijn. Een jongeman stelt voor om iets te gaan koken en gooit wat opties op tafel om vervolgens zonder problemen de keuken in te duiken. Niet veel later wordt een overheerlijk broodje ei met wat blokjes kaas voor me neergezet.

Terwijl dit heerlijke eten, een glas water en een kop koffie voor me staan, voel ik dat schaamte mij te pakken krijgt. Mes en vork, oeps, dat is niet hoe ik normaal gesproken mijn ei zou eten. Thuis doe ik dat net als een speculaas koekje tussen drie vingers en dat terwijl ik ondertussen mijn gras probeer te maaien.

Een aangenaam gesprek met de familie geeft me direct een ontspannen gevoel. Er is geen afstand, er is geen onbegrip, wat er aanwezig is, is een intens verdriet. Ik haal diep adem en begin wat opties aan te dragen om een afscheid te kunnen realiseren.

Luisteren naar de wens van de familie, inspelen op de situatie en eerlijk communiceren. Uiteindelijk komen we met z’n allen tot een acceptabel en eenduidig besluit. De overledene wordt overgebracht naar een uitvaartcentrum, waar ik aldaar zou proberen om een behandeling te starten.

Wetend wat er moet gaan gebeuren, staan we met z’n allen op om vervolgens deze overleden man voorzichtig en met alle respect naar de wagen te brengen. Het beeld wat er is ontstaan is een grote onderhouden tuin, waarin op het gras de ambu staat geparkeerd, een overleden man op een brancard met daaromheen 4 familieleden.

Heel even vergeet je soms dat het om een sterfgeval gaat, want diep van binnen had het zelfs wel iets romantisch. Een dochter die vader wat -in de haast geplukte- Lavendel mee geeft, een zwoele avond, ondergaande zon gecombineerd met een intens verdrietige familie.

Opnieuw een moment van rillingen. ‘Mag dit met hem mee’? Met vragende ogen houdt ze de Lavendel omhoog.  ‘Natuurlijk mogen die mee, ik zal zorgen dat ze bij hem blijven, dat beloof ik je’. Nog voordat ik de deur sluit van de wagen, ontstaat er toch de wens om achter mijn wagen aan te gaan rijden richting het uitvaartcentrum.

Hier was in de woning al over gesproken, dus kwam deze reactie niet volledig onverwacht. Eigenlijk willen beide dochters en de echtgenote allen wel mee rijden richting het uitvaartcentrum. De man die liefdevol de broodjes had gemaakt, geeft aan dat hij wel op de kinderen wil passen.

En zo gebeurde het, dat we met z’n vijven verdeelt over 2 auto’s richting het uitvaartcentrum zijn gegaan. Even zoeken in het donker, verkeerde afslag, extra rondje, ja… daar moeten we zijn.

Aangekomen bij het uitvaartcentrum heerst er ineens een spanning. Een spanning die ik eerder deze avond nog niet had kunnen ontdekken. Door een opmerking van de echtgenote wordt me veel duidelijk. ‘Mevrouw, u wilt liever afzien van de behandeling, jullie hebben er verdriet over, is dat juist’?

Ze is duidelijk en verdrietig tegelijk. ‘Ja, we hebben het er in de auto over gehad, maar willen liever niet dat er nog aan hem wordt ‘gesleuteld’. Maar u bent er hier helemaal voor ons naartoe gekomen’. Ik begin te stralen. ‘Mevrouw, het gaat er niet om wat ik wil, het gaat er om wat jullie willen. Ik ben er voor jullie, niet voor mezelf’.

Drie dames op een rij, drie dames waaraan je ziet dat er opluchting is. Voor mij volledig onverwacht vraagt de echtgenote of ze me een knuffel en een zoen mag geven. Mijn glimlach wordt nog groter, wie had gedacht dat ik net voor middernacht een zoen zou ontvangen door iemand die ik zojuist een vervelende boodschap heb moeten brengen.

Ik was echt een mazzelpikker, want de beide dochters volgden het idee van moeders op en zo kwam het dat ik helemaal uit het niets en totaal onverwacht 9 zoenen ontving van een voor mij volstrekt onbekende familie.

Eigenlijk is het helemaal niet onder woorden te brengen. Ook ik had vanavond nog een hoop geleerd. Je kunt dus ook mensen minder ongelukkig maken door een behandeling niet uit te voeren en de natuur zijn gang te laten gaan.

Het moment om van elkaar afscheid te nemen komt naderbij. Een van de dochters kijkt me heel even aan, doet wat stappen zijwaarts, strekt haar hand en glijdt met haar vingers over het spatbord van de wagen. Wederom een fantastisch mooi moment om te zien hoe ze middels deze manier haar vader gedag zegt in de nacht.

Als ik ’s nachts de wagen in de schuur zet, staat er een kleine 700 kilometer op de teller. Alle materialen worden per direct aangevuld en aangezien er nog wat energie over is besluit ik nog even snel de wagen te poetsen.

Emmer water, velgen reiniger en wat anti muggen spray zorgen er voor dat mijn gele auto ook geel blijft. Toch is er iets verandert. Als ik met mijn poetslap over het spatbord van de wagen wil gaan, zie ik in gedachten de groet van dochter aan haar vader.

Het grijpt me aan en besluit deze keer het spatbord niet te reinigen, maar te wachten tot na de uitvaart. Nu hoor ik jullie denken, 'jeetje Edwin, sinds wanneer ben jij zo zweverig'? Maar voor mij was het een intens moment, die me bewust maakte van hoe waardevol afscheid nemen kan zijn. Voor mij is het heel duidelijk… Afscheid nemen, dat kan je maar 1x doen…