De wereld op zijn kop, dat is wat ik dacht. Telkens als ik denk de grootste teleurstelling te hebben meegemaakt, is er iets of iemand die dat weet te overtreffen. Maar het heeft ook wel wat, het houdt mij scherp en laat me bewust zijn waar ik met mijn bedrijf voor sta. Rijdend door een grote stad, met achterin de wagen een dame die is omgekomen bij een ernstig verkeersongeval, ben ik diep in gedachten over wat ik nog voor de nabestaanden zou kunnen betekenen. Hoever ga je met een reconstructie? Wat is er nog haalbaar, maar ook in hoeverre een reconstructie piëteitsvol is voor de overledene. Soms moet je bij een reconstructie dingen eerst verergeren, alvorens je tot een beter resultaat kunt komen. Terwijl ik dat denk, nader ik een druk kruispunt. Naast mij fietst een jonge dame, ze heeft de gang er goed in en haar losse haren wapperen in de wind. Ik wil rechts afslaan, maar de fietser heeft voorrang en zodoende wacht ik totdat ze het kruispunt is overgestoken. Maar heel spijtig raakt ze met haar voorwiel een betonblok, een betonblok die de rijbaan scheidt van het fiets gedeelte. Nog voordat ik het besef, vliegt ze door de lucht en komt ongelukkig met haar fiets op het kruispunt terecht. Zonder erover na te denken, blokkeer ik met mijn wagen het kruispunt, zet ik mijn alarmlichten aan en spring uit de wagen. ‘Meid hoe gaat het, moet ik je overeind helpen?’ Ze beseft nog niet helemaal wat er is gebeurd en grijpt naar haar knie. ‘Wat fijn dat u even stopt, dankjewel.’ Al met al viel het gelukkig enorm mee en was de schrik groter dan de schade die ze had opgelopen. Schuin naast/ achter mijn wagen, stopt een blinkende Mercedes, met achter het stuur een jongeman met veel bling bling. Ik zie dat zijn linker portierruit wordt geopend en met zijn hoofd half uit het raam, roept hij dingen naar ons toe. Heel naïef dacht ik dat deze jongeman zijn hulp aan ging bieden en loop naar hem toe om het beter te verstaan. ‘Pardon, ik kon u door omstandigheden niet verstaan.’ Hij steekt zijn hoofd iets verder uit het raam en wijst naar mijn wagen. ‘Vanwaar die auto, ik heb nooit gezien. Wat is die auto?’ Het maakte mij in de war, ik had verwacht een oplettende bestuurder te treffen, die zou vragen of zijn hulp gewenst zou zijn. Maar verre van dat, geen letter over het meisje en haar fiets, geen seconde kwam dat in hem op. ‘Tis goed met je’, dat is wat ik tegen hem zei. Wellicht niet het beste antwoord, maar ik was zo verbaasd. Ik had hem natuurlijk een flyer kunnen geven, of uit kunnen nodigen voor mijn presentatie “Altijd werken in emotie’ , maar dat kwam niet in me op. Zelf ben ik iemand die graag anderen helpt en was ietwat geïrriteerd over het feit dat zijn nieuwsgierigheid groter was, dan het aanbieden van hulp. Een dag eerder een soortgelijke situatie. Ik zie een wielrenner tegen een verkeersbord zitten, zijn fiets ligt 5 meter verderop. Ik rem mijn wagen af en met geopende ruit vraag ik of hij alles onder controle heeft. Hij steekt zijn duim omhoog, als blijk van waardering en om aan te geven dat er niets aan de hand is. Het is een kleine moeite, maar zou een groot verschil kunnen maken. Mocht jij ook nieuwsgierig zijn naar mijn vak, dan ben je van harte welkom op een klinische les (€29,-) of kun je je aanmelden voor het bijwonen van een heftige presentatie (€20,-). Mocht de vallende dame zich herkennen, mail me dan gerust, krijg je van mij een gratis boek met waargebeurde verhalen over mijn vak.