Het heeft ook wel wat. Bezig zijn met je eigen graf, nieuwe plantjes erop, wat leuke steentjes erbij en genieten van het uitzicht. Misschien leef ik nog jaren, maar ik vind het een rustgevende gedachte dat ik weet waar ik kom te liggen. Dagelijks bezig zijn met de dood van een ander is niet voor iedereen weg gelegd en wellicht daardoor sta ik er vrij nuchter in. Zittend bij mijn toekomstig graf geeft het me rust, ver weg uit de chaos en de jachtige wereld. Een wereld waar ik zo langzamerhand ook steeds minder van begrijp en twijfel hoe lang ik me daar nog in thuis voel. Daar waar ik kom te liggen koop je popcorn en suikerspinnen op het kerkhof en branden kaarsjes in de nacht. Tot die tijd zal ik stuiteren voor de klas, schrijf ik mijn belevenissen in een boek en zal ik nabestaanden minder ongelukkig maken. Mijn grote wens: een presentatie geven in een theater, gaat me lukken. In 2025 komt er een presentatie over mijn werkzaamheden, een presentatie waar ik me van bewust ben dat er over gesproken gaat worden. Mijn derde boek ligt inmiddels bij de drukker en zal geïntroduceerd worden tijdens deze presentatie.