Hoe ver ga je voor een overledene? Nou, ver. Ik heb ooit een kindje opgegraven met mijn eigen schep en heb slachtoffers uit het puin bevrijd met mijn handen. Een hoofd zonder lichaam wassen in een wasbak of met een zware overledene via de stoeltjes lift samen naar beneden, is mij niet vreemd. Indien de situatie zich opnieuw voordoet, dan zal ik het zonder twijfel opnieuw doen. Het geeft mij geluksstofjes, nabestaanden helpen en daarbij wat buiten de kaders mogen denken. Niet werken zoals men denkt dat het moet, maar werken zoals het kan. Er komt een tijd dat ik ga minderen met werken. De focus zal komen te liggen op het overdragen van kennis, waardoor mijn vrije tijd beter planbaar gaat worden. Niet meer dagelijks met je telefoon in je achterzak, wachten op wie je gaat bellen voor extra expertise lijkt me heerlijk. Maar hoe draag je vakkennis over? Hoe leer je iemand wél hoe je een buikpunctie moet uitvoeren en hoe leer je iemand een confrontatie begeleiden? Dat gaat niet binnen een week, daar gaan jaren aan voorbij. Mijn 24 jaar ervaring deel ik tijdens mijn lessen, maar iemand in de praktijk opleiden, die vervolgens het stokje over gaat nemen, die ligt iets ingewikkelder. Buiten de hoeveelheid tijd die het gaat kosten, zit er ook een financieel plaatje aan vast. Ik heb domweg geen zak met geld liggen om iemand op te leiden en mijn donaties geef ik terug aan nabestaanden. Maar er is ook nieuws. De titel van mijn nieuwe boek gaat definitief ‘Zonder Hartslag’ worden en wat betreft mijn nieuwe wagen, deze zal ik met ingang van 26 maart gaan inzetten. Ook voor de plotseling overledenen blijf ik me hard maken en blijf ik hameren op meer onderzoek. Zo zie je maar, als ZZP-er ben je dagelijks bezig je bedrijf te runnen en komt het geluk je niet zomaar aanwaaien.