’Het klikken van zijn schoenen, dat was het enige wat je hoorde, zo mooi.’ Als ik in Renswoude na de camouflage les met een lieve vrouw van 78 jaar nog even een kopje koffie drink, dan hebben we het over indrukken en de kleine dingen die een grote indruk hebben achter gelaten. ‘Mensen luisteren niet meer’ zegt ze. 'Iedereen is druk, gehaast en lijkt ongeïnteresseerd.' Ik kijk haar aan en luister aandachtig wat ze me te vertellen heeft. Haar vriendelijke glimlach maakt me rustig en blij tegelijk. ‘Snap jij dat nou? Mensen die bij het afscheid pratend een aula binnen lopen? Ik vind dat zo ongepast en vervelend. Maar weet je Edt (met een natte ‘T’), weet je wat mooi was? Toen de uitvaartleider door de kerk liep, toen was het muisstil en hoorde je alleen het klikken van zijn schoenen.’ En terwijl ze het me vertelde, deed ze de geluiden na van zijn schoenen. ‘Klik, klik, klik, zo fantastisch mooi.’ Misschien een beetje emotioneel, maar zo oprecht zoals ze het vertelde, het gaf me kippenvel over mijn gehele lichaam. Ik ken de uitvaartleider, het is een grote man, niet dik, maar een stevig postuur en zijn lengte is zeker boven de 2 meter. Een man met een gouden hart. Ik zag - en hoorde - deze man lopen. Stap voor stap zag ik hem gaan en heel denkbeeldig zag ik deze dame zittend op een houten bankje, luisterend naar het respect wat deze kliks voor haar afdwongen. Voordat ik vertrek krijg ik van haar een ingepakt zakje met koeken. ‘Kijk eens lieverd, hier heb je iets voor onderweg. Doe je kalm aan, het ga je goed.’ Ik sta op en geef haar een welgemeende knuffel, een knuffel recht uit mijn hart. Dankjewel schat, tot de volgende keer.