Misschien mijn bekkie iets te groot gehad, want heb altijd geroepen dat ik deksels goed een helikopter zou kunnen besturen. Als kind droomde ik er al van om deze monsterachtige machines te besturen en in mijn fantasie vloog ik over de bomen van de ene plek naar de andere. Tijdens de bergingswerkzaamheden na de aardbeving in Turkije, vlogen ze regelmatig over het gebied en opnieuw plaatste ik mij in mijn fantasie in de stoel van de piloot. Ook werk gerelateerd werk ik soms in het verlengde van de traumahelikopter. Het geluid van deze machine zorgt dat mijn hart sneller gaat kloppen, de luchtdruk die zich verplaatst en de wendbaarheid (en snelheid) van deze monsters maken mij blij en tegelijkertijd nieuwsgierig. Als we in de tuin zitten en in de verte al het geluid van een helikopter horen naderen, roep ik alweer volmondig dat ik ervan overtuigd ben, dat ik deze machines met uiterste precisie zou kunnen besturen. Het thuisfront heeft deze signalen opgepikt en mag aan hun bewijzen of ik daadwerkelijk deze machines in de lucht kan krijgen en veilig weer aan de grond kan zetten. In plaats van zelf les te geven, ga ik op kosten van dochter en vriendin een minicursus volgen, waarbij ik een echte helikopter ga besturen. Opstijgen, vliegen en landen. Werkelijk het mooiste cadeau ooit. Tja, de ene man koopt in zijn midlife crisis een cabrio, de ander gaat leren vliegen in een helikopter. Dames bedankt!