Jazeker, ik zie ze nog steeds. De plotseling overleden mensen die bijzonder snel veranderen van kleur. Een beetje raar uitgelegd, maar ik ben ‘blij’ dat andere uitvaartverzorgers ze nu ook met regelmaat tegenkomen en ze leren herkennen. Samen met een team zijn we al begonnen om met toestemming van de nabestaanden weefsel te onderzoeken en daarmee de oorzaak proberen te achterhalen waarom deze mensen zo snel verkleuren. Dit onderzoek doen we (in samenwerking met de pathologie van een groot ziekenhuis) zonder vooraf een conclusie te trekken. We staan en gaan er ‘blanco’ in. De uitslagen van het onderzoek worden gecommuniceerd met de nabestaanden (die uitslagen maak ik hier niet openbaar). Huisartsen die een plotselinge dood constateren zouden wellicht kunnen helpen door obductie/ sectie bespreekbaar te maken direct na de schouw. Tijdens mijn lessen is er veel aandacht voor de veranderingen na de dood, ook verkleuringen komen hierbij uitgebreid aan bod. Over les geven gesproken, ik moet er stiekem wel een beetje om lachen. Bij mijn vorige werkgever mocht ik nooit de behaalde certificaten ondertekenen, mijn handtekening was niet geschikt ofzo. Op het door jullie behaalde certificaat werd onder mijn naam door een dame een krabbel gezet, dat voelde voor mij een beetje als niet gewaardeerd, het voelde als een wijzende middelvinger. Het komische is, dat er nu vele mensen dolgraag mijn handtekening in hun boek willen hebben. Mijn vervelend gevoel heeft inmiddels plaats gemaakt voor trots en wijst die middelvinger de andere kant op.