‘Ik heb nog nooit hoeven te zien wat jij beschrijft….. en toch heb ik het nu gezien’. Het was een reactie op een onlangs geplaatst bericht op Linkedin. Het waren de lieve woorden van een vroegere kennis die me weer bewust maken van de dingen die ik onder ogen krijg en vat ze op als een mega compliment. Toen ik in dit vak begon zei mijn leidinggevende altijd: ‘Je moet niet willen zien wat je niet hoeft te zien’ en tijdens mijn klinische lessen roep ik altijd dat er niet veel is wat ik niet heb gezien. Of het nu gaat om een lichaam in verre staat van ontbinding, een aangrijpende moordzaak of een confronterende zelfdoding, alles heeft er in de afgelopen 21 jaar voor gezorgd dat ik ben geworden wie ik nu ben. Beetje dwars, beetje bot, soms emotioneel, maar vooral een man met passie voor zijn vak. De vraag of ik ga beginnen aan mijn tweede boek dendert regelmatig door mijn hoofd, maar ben bang dat de kracht vanuit het eerste boek niet zo goed is te evenaren. Zie het als faalangst of zo, bang om jullie niet denkbeeldig mee te kunnen nemen naar mijn dagelijkse bezigheden: de dood van een ander. Waar ik op dit moment erg druk mee ben, is mensen tijdens mijn klinische lessen mee te nemen in de realiteit en – ook daar – je denkbeeldig mee te nemen in mijn wereld. Het is dan ook een geweldig compliment dat mensen uit de (palliatieve)zorg ineens volop bij de lessen aanwezig zijn. Mocht je mijn boek bij je hebben tijdens de vakantie, dan hoop ik dat je na het lezen net als haar kunt zeggen: ‘Ik heb nog nooit hoeven te zien wat hij beschrijft….. en toch heb ik het nu gezien’ Mijn boek: 'Altijd werken in emotie'