Print

Mazzel

Soms hebben mensen geluk bij een ongeluk. Nou was dit niet echt een ongeluk, maar geluk hadden ze wel. Financieel geluk, laten we het zo noemen. In een wat kil uitvaartcentrum, werd ik na 3 uur rijden hartelijk ontvangen met een bak sterke koffie waar een heerlijk geurende appeltaart bij werd geserveerd. ‘Hebben we iets te vieren?’ De ondernemer kijkt me aan, ‘ga weg gek, je zeurt altijd om gebak, ik dacht ik zal je krijgen.’ Ik proest wat in mijn vuist, ‘geloof er niks van, want zo ben je niet. Jij gaat echt niet speciaal voor mij naar de bakker om een stuk appeltaart te ritselen.’ ‘Maar luister vriend, het is een triest verhaal. Moeders is op haar 80e verjaardag onwel geworden. Ze wilden met het gehele gezin uit eten en aldaar zakte moeder op de parkeerplaats in elkaar. Aan het eten is de familie niet meer toe gekomen.’ Ik zet mijn kopje op de tafel en slik met een beste slok het laatste stukje appeltaart naar binnen. ‘Ja, wat je zegt, dat zijn geen leuke dingen voor de familie. En nu? Gaat ze na de thanatopraxie naar huis of blijft ze in dit uitvaart centrum?’ ‘De familie wil haar dolgraag thuis hebben. Het gemakkelijke voor jou is dat ze de kleding al aan heeft die ze voor haar uitvaart had uitgekozen. Niet dat ze wist dat ze zou komen te overlijden, maar het is een soort klederdracht met een korset. Tijdens de schouw hebben ze haar niet ontkleed en kan deze kleding gewoon aanblijven. Haar buik is enorm gezwollen en dat baart de familie nogal wat zorgen, vandaar de aanvraag voor de thanatopraxie behandeling.’ Ik kijk hem een beetje vreemd aan. ‘Je weet toch dat ze voor deze behandeling volledig ongekleed moet zijn? Ik wil zien waar mijn vloeistof komt en indien nodig injecteer ik het plaatselijk onderhuids wat bij.’ ‘Ja ja, dat weet ik wel, maar dat hoeft de familie niet te weten. Die denken nu dat ze zelf haar laatste kleding heeft aangetrokken en dat vinden ze wel een leuk idee.’ Zonder in de discussie te gaan over het feit dat ze dus nooit volledig geschouwd kan zijn, bekijk ik de formulieren van de arts waarop staat vermeld dat hij of zij er van overtuigd is dat de dood ten gevolge van een natuurlijke oorzaak is ingetreden. Voor mij een vrijbrief om de behandeling te mogen starten zonder juridische belemmeringen. Ook de discussie over het wel of niet vertellen dat ze alsnog ontkleed en weer gekleed gaat worden start ik nog maar even niet. Na een tweede bak koffie kijk ik hoe de vlag erbij hangt en zal ik eerst eens onderzoeken of deze overledene in aanmerking komt voor deze behandeling. Een gescheurde aorta, overgewicht of suikerziekte doen mij soms besluiten een ander advies te geven dan de gevraagde behandeling. Kiezen voor de beste oplossing voor de overledene en de goedkoopste voor de nabestaanden, dat is zoals ik werk. Als we samen naar haar toe lopen, zien we absoluut een dikke buik. Daarover hebben we geen misverstand. Als ik mijn gekwalificeerde handschoenen aantrek, begin ik het lichaam in nog geklede hoedanigheid te onderzoeken. ‘Jee man, die buik is wel absurd hard. Ik denk eerder aan een gezwel dan aan buikvocht of gas. Ik betwijfel of ik deze buik middels de thanatopraxie behandeling kan laten slinken.’ De ondernemer kijkt me aan en vraagt me of hij voor zijn beurt heeft gesproken. ‘Dat kan ik nog niet zeggen, maar hij is echt knetter hard hoor, sodeju. Dit heb ik nog niet eerder mee gemaakt. Maar het is best ingewikkelde kleding en ben er niet zo in thuis en zou het op prijs stellen als je mij er mee helpt. Een korset is voor mij ook geen dagelijkse kost, die zitten vaak erg strak en daarvoor is het gemakkelijker als jij haar buik even wat bij elkaar drukt. Hij twijfelt niet, trekt handschoenen aan en wacht op mijn aanwijzingen om haar te ontkleden. De ondernemer is een grote sterke man en ik ben er van overtuigd dat hij heel piëteitsvol mij zal kunnen helpen met het losmaken van het korset. Zijn grote handen zet hij in de zij van de overledene. Om eventuele lekkage op te vangen, doe ik uit voorzorg alvast een handdoek over de mond van de overledene. Druk uitvoeren op een overledene kan er voor zorgen dat er enorme lekkage uit neus en mond kan komen. Aangezien ze deze kleding opnieuw aan gaat krijgen, zetten we er ons beiden voor in om het schoon te houden. ‘Toe maar vriend, druk het maar iets bij elkaar, dan zal ik proberen de sluitingen los te maken.’ Hij drukt de zijkanten iets naar elkaar toe, waardoor er speling ontstaat op de strake sluitingen. Eerst de bovenste, eentje lager, nog eentje lager. ‘Huuu, was dat tan’ roep ik met mijn Drents accent. ‘Das gien gezwel, das een pensioen.’ Bij elke sluiting die we verder los maken, komt er een buideltje papiergeld tevoorschijn. Niet een beetje zakgeld, maar voor een vermogen. Deze dame wilde voorkomen dat er bij een eventuele diefstal in de woning al haar geld verloren zou gaan en droeg ze het veilig om haar middel. Ik kan je vertellen dat de familie aangenaam verrast was met de keuze van de thanatopraxie behandeling. Ik zag het stiekem een beetje anders. Als de arts had gedaan waartoe die is verplicht, dan had dit nooit kunnen gebeuren. Nu is het bij toeval ontdekt, maar voor het zelfde geld (leuke woordspeling, hihi) was ze met al haar spaargeld begraven of gecremeerd. Hoe zuur is dat?  Zie mijn boek voor meer waargebeurde verhalen.

Special Death Care 'Ambu'