1 - Hoe komt u erbij om dit te gaan doen?

Om te beginnen is het niet een vak waarvoor ik echt heb gekozen. Het is iets waar ik ben in gerold. Als kind nooit gedacht dat ik mij zou inzetten om overledenen toonbaar te maken, of te conserveren. De dood, een kerkhof en crematoria hadden wel iets speciaals voor me, maar niet met de gedachte werkzaam te worden in deze branche. Ik ben opgegroeid met techniek. Brommers, motoren en auto’s repareren zat me in het bloed. Een dikke 19 jaar ben ik werkzaam geweest bij BMW automobielen. Daar kocht een uitvaartondernemer bij ons een gebruikte wagen. Van het een kwam het ander en voordat ik er op verdacht was ruilde ik mijn baan bij BMW in voor een baan in een politie mortuarium. Door te groeien, je kennis te verbreden en vooral door de ervaring die ik in de afgelopen jaren heb opgedaan, heb ik uiteindelijk besloten om met een mobiele unit mijn diensten als ZZP aan te gaan bieden.

2 – Wat is het ergste wat u heeft mee gemaakt?

Tja, wat is erg? Je moet je voorstellen, daar waar ik kom er altijd ellende is. Emotie, verdriet, pech, allemaal situaties waarbij nabestaanden ongelukkig zijn geworden. Iedere overledene is voor mij gelijk. Ze verdienen dat laatste stukje respect, daarbij maakt het voor mij niet uit hoe oud je bent, of waaraan je bent overleden. Ik probeer niet mee te gaan in het verdriet van de nabestaanden, waardoor iets ergs voor mij al snel iets minder erg lijkt te zijn. Hiermee bedoel ik niet mee dat ik het verdriet van de nabestaanden niet begrijp, maar het is een manier om sterk te zijn richting de nabestaanden. Ze zien me op dat moment als hulp en steun en wil er graag voor ze zijn.

3 – Neemt u wel eens stagiaires mee?

Stagiaire vind ik een groot woord. Als er iemand met mij mee gaat, dan noem ik dat mijn assistent. Echter is een overledene geen object, het is ook geen lichaam die zich ter beschikking heeft gesteld om iets op uit te proberen. Het is een lichaam die complicaties heeft tijdens een opbaring en daar dien ik met respect mee om te gaan. Kijkers heb ik niet zo veel mee. Maar als zich een situatie voordoet, waarbij bijvoorbeeld de verpleegkundige nog aanwezig is na het overlijden, dan mag van mij -uitsluitend met toestemming van de familie- iemand op eigen verantwoordelijkheid mee kijken.

4 – Slaapt u ’s nachts nog wel goed door alles wat u mee maakt?

Tot nu toe neem ik ze niet ‘mee naar bed’. Gezichten onthouden is voor mij al een lastig iets, het heeft als voordeel dat ik de overledenen niet ga onthouden. Maar ik ben me goed bewust van het gevaar. Rondom mij heen zijn er toch wel een aantal collega’s gestopt met het werk door PTSS (posttraumatische-stressstoornis). Mocht het zo zijn dat iemand in mijn omgeving ziet dat mijn gedrag zodanig verandert dat PTSS op de loer ligt, dan hoop ik dat ze dat tegen mij zullen zeggen. Maar kort samen gevat: Ja, ik slaap prima.

5 – Mislukt er wel eens iets?

Ja hoor. Ik ben geen wondermens en kan echt niet alles. We grijpen in in een stukje natuur en soms heeft de natuur andere dingen in gedachten dan dat wij zouden willen. Vooral als er onweer op de loer ligt, zal door onder andere de luchtdruk en lucht vochtigheid het tijdelijk conserveren van een lichaam worden bemoeilijkt. Ook een reconstructie slaagt niet altijd. Soms is de beschadiging te groot, of mist er simpelweg te veel om nog tot een reconstructie over te kunnen gaan.

6 – Waarom heeft u gekozen voor een gele bus?

Haha, meestal komt deze vraag als eerste. Die gele bus is geel omdat ik dat wil. Niet meer en niet minder. Mensen die me inhuren mogen me inhuren om wat ik met mijn handen kan. Die gele bus is volledig uitgerust met de materialen waarmee ik probeer een zo goed mogelijk resultaat te bewerkstelligen. Ook als de bus blauw of zwart zou zijn, dan verandert dat niks aan wat ik met mijn handen kan. Geel is mijn lievelings kleur en ik gun mezelf al jaren een gele auto.

7 – Had de tekst Special Death Care niet iets subtieler gekund?

Dat had gekund. Waar denk je dan zelf aan? After life service ofzow? Nee, die tekst Special Death Care omvat exact wat ik doe, specialistische overledenen verzorging. Om te voorkomen dat ik als hulpverlener wordt gezien, is overeen gekomen om aan de buitenzijde zichtbaar te hebben dat ik met overledenen werk. Vandaar de tekst op de wagen. Zelf ben ik als vrijwilliger werkzaam bij het Duitse Death Care. Een humanitaire hulporganisatie die wereldwijd gratis hulp biedt bij grote rampen met vele dodelijke slachtoffers. Omdat de wagen internationaal ingezet wordt, heb ik gekozen om als bedrijfsnaam Special Death Care te gaan voeren. En inderdaad, ook op de gele mobiele unit ;)

8 – Groeien nagels en haren door bij een overledene?

Die vraag kan ik beantwoorden met nee. Nagels en haren groeien niet door bij een overledene. Door onder andere koeling en indroging, trekt de huid zich terug. Daardoor lijkt het alsof nagels en haren langer zijn geworden. Als je de kans krijgt om eens bij een overledene te kijken op bijvoorbeeld de vijfde dag na het overlijden, dan kun je goed zien dat vingers smaller lijken door de indroging, met als gevolg dat de nagels langer lijken.

9 – Heeft u het wel eens mee gemaakt dat iemand niet echt dood was?

Bijna… Ik ben eens opgeroepen om een overledene te verzorgen, maar bij aankomst lag de patiënt weer met aangesloten infuus op de afdeling. Tot grote schrik van de verpleegster was de patiënt weer gaan ademen tijdens het recht leggen van de -toen doodverklaarde- man. Waarschijnlijk was deze niet echt overleden, maar heeft de arts niet een volledige schouw verricht waardoor deze bizarre situatie was ontstaan.

10 – Hoe komt het dat een overledene soms groen en dik wordt?

Ik zou haast een wedervraag kunnen stellen. Hoe weet jij dat een overledene soms groen gaat worden?  Groene overledenen zijn niet de leukste. Groene verkleuring betekent ontbinding, een achteruitgang van het lichaam die niet meer is om te keren. Het dik worden, vaak tegelijk met groen worden, komt door gas vormende bacteriën. Deze bacteriën vermenigvuldigen zich razendsnel, soms zo snel dat een overledene binnen 2 uur tijd onherkenbaar kan worden. Dat is precies waarom ik een overledene nooit zonder handschoenen aan zal raken. Respect voor bacteriën, absoluut.

Wil je weten wat ik zoal mee maak? Kijk eens bij mijn boek, huiveringswekkende verhalen die je mee gaan nemen in mijn leven. Bekijk mijn boek 'Altijd werken in emotie'