Print

Het is ergens midden in de nacht. Ver weg in dromenland als de telefoon rinkelt. Ik probeer in het donker mij te oriënteren, waar ben ik, wat hoor ik. Beetje versuft neem ik op. De persoon aan de andere kant begint meteen een heel verhaal. Een verhaal over vlekken, lekkage, geur en een verzorging die niet goed gaat. Ik knip het licht aan, pak een pen en vraag aan de uitvaartverzorger of hij beseft dat hij me wakker belt en mijn denken niet zo snel gaat als zijn praten.

Hij herhaalt zijn verhaal en uiteindelijk begrijp ik dat het gaat om een thuis verzorging, waarbij de patiënt uit de mond en neus lekt en het kleden van de overledene op dit moment door de lekkage niet mogelijk is.

Ik noteer het adres, trek mijn witte pak aan en start de auto. Nog snel maak ik een kop koffie voor onderweg. Eerst een stuk snelweg, daarna kronkel ik via landwegen naar het huisadres. Meestal kijk ik naar een huis waar het licht brandt, immers zijn er midden in de nacht niet zo veel mensen wakker. Deze keer iets minder geluk, bij drie huizen op een rij brandt het licht. Om niet bij de verkeerde familie op de bel te drukken klik ik mijn zij lichten aan. Een geluk, want het huis waarvan ik dacht waar ik moest zijn blijkt een ‘a’ nummer te hebben en is het niet het juiste adres. Heel even breekt het zweet me uit.

Als ik mijn mobiele unit op de inrit zet komt de uitvaartverzorger me tegemoet. Via de open deur ruik ik de overledene al. Een geur die ik herken, maaginhoud die een sterke zure lucht verspreid, een geur waar vliegen dol op zijn.

Ik luister naar zijn verhaal en via wat op- en afstapjes kom ik terecht in een ouderwetse woonkamer. Een zoon en twee dochters zitten met gebogen hoofd aan tafel, allen zeer verdrietig over het plotselinge verlies van hun moeder. Ik vraag of ik eerst een kijkje bij de overledene mag nemen alvorens ik een plan van aanpak ga bespreken met de familie.

De uitvaartverzorger gaat mij voor. Op het bed ligt een stevige dame, ik zou haast zeggen een gezonde boerin op leeftijd. Ik kijk wat rond en probeer de situatie in te schatten. Het eerste wat me zorgen baart is een open raam, een raam die er voor zorgt dat de vliegen ongestoord naar binnen kunnen. –We hebben het raam alvast open gezet om te luchten- verteld de uitvaartverzorger. Op zich goed bedacht, maar een vlieg ruikt een overledene op tientallen kilometers afstand en geloof me, die heb je liever niet bij een overledene. Ik sluit het raam en concentreer me op de overledene.

Haar gezicht is rondom ingepakt met handdoeken, een kussen zit vol met bruine drab. Als ik de handdoek op til, zie ik zwart/ bruine vloeistof uit de neus en mond komen. De buik is niet soepel, de kleur van het gezicht is te donker. Een blauw/ paarse verkleuring waarvan het lijkt of het elke minuut toe neemt.

Ik weet genoeg en laat me begeleiden naar de familie. Naarmate we de kamer naderen, wordt de geur van verse koffie steeds sterker. Er is een vrije stoel beschikbaar en vraag of ik bij de familie plaats mag nemen. Zonder te aarzelen begin ik mijn verhaal. Mensen die me kennen weten dat ik direct ben in mijn communicatie. Geen gedraai van woorden, niet op zoek naar een subtiel gesprek, maar open en eerlijk vertellen wat er aan de hand is en hoe ik hun probleem voor ze op kan lossen.

Na mijn verhaal komt er rust in de woonkamer. Bij de koffie wordt verse koek geserveerd en de spanning verdwijnt bij de nabestaanden. Het gesprek neemt een vrolijke wending en er wordt zelfs gelachen bij de verhalen die over moeder worden verteld.

Samen met de overledene sluit ik me op in de slaapkamer. Een zoon heeft me keurig geholpen al mijn materiaal in de slaapkamer te krijgen. Er ligt schoon beddengoed en een nieuwe kussensloop klaar. Mezelf ingepakt tegen bacteriën ga ik aan de slag. Via een kleine incisie in de buik zal ik de lekkage gaan verhelpen. Een techniek die ervaring en kennis vereist om het piëteitsvol te kunnen uitvoeren.

Ongeveer een dik uur later is de lekkage verholpen. Ik injecteer vloeistof die helpt om nieuwe lekkage te voorkomen. Verschoon alvast het beddengoed en vervang het vieze kussen door een andere kussen. Alleen een sloop heeft in dit geval niet zo veel zin, omdat de zure geur ook in het kussen zit.

Vol trots kijk ik naar het resultaat. Zelfs het gezicht is weer mooi op kleur en op dit moment is de lekkage volledig verholpen. Ik haal de nabestaanden op om samen naar moeder te gaan. Aarzelend lopen ze voor me uit. Het beeld van de lekkage heeft grote indruk gemaakt en de angst om dingen te zien die ze liever niet willen zien blijft aanwezig.

Bij het zien van moeder ontstaat een emotioneel moment. Een moment van verdriet, opluchting en blijdschap. Voor mij een mooi moment, de bevestiging dat ik een familie minder ongelukkig heb kunnen maken.

In het kort vertel ik de familie wat er de komende dagen te verwachten valt en dat ook na deze behandeling er geen garantie voor een probleemloze opbaring kan worden gegeven. De natuur bepaalt voor ons het verloop. Dat sturen we hier en daar een beetje bij, maar alles binnen de grenzen van de wet en mogelijkheden.

Als ik in mijn wagen stap, zie ik in de verte de zon alweer opkomen. Een heerlijk begin van de dag. Het geeft me een goed gevoel als een uitvaartverzorger verder kijkt dan zijn neus lang is en het uiterste uit de kast haalt om de nabestaanden de mogelijkheid te geven om afscheid te nemen van hun dierbare. Maak de technieken van deze tijd met familie bespreekbaar, kies niet zelf, maar laat de nabestaanden een keuze maken of ze wel of niet gebruik willen maken van specialisten op het gebied van postmortale zorg. Zo werken we samen en doen we voor de families wat ze van ons mogen verwachten.

Zie meer over deze behandeling op mijn website: http://specialdeathcare.nl/buikpunctie

Buikpunctie op lokatie