Het is op een mooie warme dag als ik heerlijk kalm en vrolijk via de binnenwegen terug naar huis rijdt. De ramen van mijn voormalige ambu staan open, mijn elleboog rust op de deur terwijl ik met mijn hand wat frisse wind probeer te ‘vangen’. Het laatste stuk wat ik ga rijden besluit ik langs het kanaal te gaan. Muziek op de achtergrond en in de verte hoor ik zachtjes het geluid van een helikopter. Het duurt daarna niet lang voordat ik een gele helikopter met blauw/ rode striping zie vliegen. Op dat moment probeer ik me te verplaatsen in de inzittenden, de spoed en de adrenaline die deze hulpverleners ongetwijfeld op high level zullen hebben. Hier bedoel ik niet alleen de hoogte van de helikopter mee, maar ben me ook bewust dat in hun hoofd alles op volle toeren zal draaien.
Even daarna wordt ik door een agent gedwongen een andere afslag te nemen. Ach, een kleine omleiding is voor mij op een zonnige dag een aangename bijkomstigheid. Ik pak nog een gebakken koekje van mijn vrouw en zet de rit naar huis voort. Het is een super dag!
Tijdens het avondeten gaat bij mij de telefoon. De uitvaartverzorger begint haar verhaal dat er iets vreselijks is gebeurd. Haar buurman is met zijn scootmobiel te water geraakt en is daarbij verdronken. In een flits zie ik mijn terugreis langs het kanaal nog even als een film voorbij komen. De traumahelikopter en de agent die mij vriendelijk verzocht om een andere weg te nemen. Alles wordt me duidelijk. Mijn relaxte middag is voor iemand anders tragisch geëindigd.
‘Een omstander wilde de man uit het water halen, maar zijn scootmobiel lag boven op de man, waardoor hij tijdelijk volledig onder het water heeft gelegen’ zegt ze. ‘Hij is na een succesvolle reanimatie over gebracht naar het ziekenhuis, maar is op de spoedeisende hulp helaas alsnog overleden’.
Ah, dat is voor mij zeer zinvolle informatie. De kans is heel groot dat hij water heeft geïnhaleerd, waardoor het lichaam in versneld tempo achteruit zou kunnen gaan. Ik adviseer de uitvaartverzorger een thanatopraxie behandeling, een behandeling waarbij ik het bloed van de overledene vervang door een andere vloeistof, waardoor het lichaam van binnenuit gedesinfecteerd wordt. Tijdens deze behandeling worden ook alle holtes leeg gezogen, waarbij de maag en de longen geen water uit het kanaal meer zullen bevatten. Het is van belang de longen en de maag te desinfecteren, omdat de bacteriën vanuit het kanaalwater binnen 3 dagen waarschijnlijk voor grote problemen gaan zorgen.
De uitvaartondernemer gaat in overleg met de familie, ze kan deze beslissing niet zelf nemen omdat er aan deze behandeling kosten zijn verbonden en het toch wel een behoorlijke ingreep is voor de overledene. Ik schuif mijn bord met aardappelen in de magnetron en warm het opnieuw op. Voordat ik de eerste hap kan nemen gaat opnieuw de telefoon. ‘Nogmaals met mij’ zegt ze. ‘De familie wil graag dat je de behandeling in het ziekenhuis-mortuarium uit gaat voeren, zodat hij meteen behandeld naar zijn eigen huis terug kan. Helaas zijn ze niet verzekerd en er is niet veel geld’.
Ik leg haar uit dat het een goed plan is wat ze op tafel legt, maar dat ze eerst contact moet opnemen met het mortuarium van het desbetreffende ziekenhuis. Het mortuarium wordt daar niet beheerd door het ziekenhuis, maar door een externe partij en leg haar uit dat er waarschijnlijk kosten aan verbonden voor het gebruik van de ruimte om deze behandeling uit te voeren. Kosten die we in dit geval voor de familie kunnen besparen als we de behandeling in mijn mobiele unit gaan uitvoeren.
Het duurt vervolgens een uur voordat ze terug belt. Verloren tijd, want ook bij een overledene is snelheid soms geboden. Bacteriën kunnen zich razendsnel vermenigvuldigen, waarbij de overledene zal gaan opzwellen en verkleuren. Verontschuldigend verteld ze dat ze zojuist is terug gebeld door het mortuarium. ‘Er is vanavond geen tijd om daar de behandeling te laten doen en voor het gebruik van de ruimte moet de familie inderdaad betalen’. Ik hoor een verdrietige en teleurstellende zucht bij haar. Op dat moment beginnen mijn ogen te stralen, te twinkelen en mijn adrenaline begint te stromen. Waarschijnlijk niet zo snel als bij de hulpverleners in de helikopter, maar geloof me dat het als een heerlijke gezonde werveling voelt.
We kunnen het anders doen, een win-win situatie voor de overledene en de familie. ‘Geef me vijf minuten, dan bel ik je terug’ zeg ik tegen haar. Ik neem contact op met een bevriende uitvaartonderneming en vraag of ik 2 uurtjes met mijn mobiele unit bij hun onder dak mag staan om deze behandeling uit te voeren. Zonder enige twijfel krijg ik akkoord.
Ik leg de uitvaartleider tijdens een telefoongesprek uit wat mijn plannen zijn. ‘Indien de overledene binnen 3 uur na overlijden uit het mortuarium wordt gehaald, mogen er geen mortuariumkosten voor de wenselijke zorg in rekening worden gebracht’. Hier begint al de besparing van minimaal honderd euro. De wenselijke zorg zit standaard bij mijn thanatopraxie behandeling in, geen extra kosten voor de nabestaanden. De behandeling kan plaats vinden in mijn wagen, deze is immers volledig uitgerust voor deze behandeling. Opnieuw een besparing van zeker 200 euro omdat er geen huur voor het gebruik van het mortuarium kan worden berekend. ‘Als jij zorgt dat ik ook kleding krijg, dan breng ik hem voor de familie gekleed naar huis’.
Ik merk aan de uitvaartverzorger dat er opluchting is. ‘Zou je dit willen doen’ vraagt ze met opgewekte stem. Een vraag waar ik niet over hoef na te denken. Natuurlijk wil ik dat!
Nadat er een afspraak is gemaakt met het mortuarium van het betreffende ziekenhuis, haal ik de overledene op en rijdt naar mijn bevriende collega. Hij staat buiten met een stralende glimlach op me te wachten. De roldeur staat open en rijdt de wagen achteruit in de loods. Ik sluit me samen met de overledene op in de wagen en begin met de behandeling. Gemiddeld genomen neemt een behandeling 2 uur in beslag. Het was zeker niet voor niets, want haal uit het lichaam behoorlijk wat vocht. De kleur van het gelaat wordt weer wat vriendelijker en nadat ik hem zijn schone kleding heb aangedaan ligt er op mijn brancard weer een mooie en nette man. Het voelt goed om iemand ‘toonbaar’ te maken en terug te kunnen brengen naar de geliefden.
Nog snel een bak koffie en met een stevige handdruk verlaat ik mijn collega. Onderweg bel ik de uitvaartleider en benadruk nog even dat ik met een grote gele auto kom, waarop de tekst Special Death Care groot staat vermeld. Een tekst die misschien ‘hard’ over komt, maar exact benadrukt wat er in deze wagen internationaal gebeurd.
Wat ik met dit artikel graag onder de aandacht wil brengen, is dat een waterlijk de meeste kans heeft om probleemloos op te baren, als er een thanatopraxie behandeling gaat plaats vinden. Niet op de 3e dag als het lichaam al is gaan opzwellen, maar zsm na het overlijden. De nabestaanden zullen je dankbaar zijn als je deze behandeling bij hun onder de aandacht brengt. Laat hún de keuze maken.
