Er komt een melding bij me binnen. Een overleden kindje, begint enorm te verkleuren en er komt schuim uit de neus. “Heb je tijd om te zien of je iets voor de ouders kunt betekenen” vraagt de ondernemer.

Met de mobiele unit kom ik een uur later aan op het huis adres. Wat ik bij binnenkomst direct zie is een verkleuring die me zorgen baart. De lekkage is een probleem die voor mij geen prioriteit heeft. Ik vraag of ik open mag communiceren en dingen benoemen zoals ik het bedoel. Er niet omheen draaien, maar de mogelijkheden bieden zoals ze er zijn.

De grootste wens van de ouders is het kindje thuis houden. Dié garantie kan ik ze geven, maar dan moet er wel iets gaan gebeuren. Moeder en vader kiezen ervoor om de behandeling in de mobiele unit te laten plaats vinden, “het is een rijdende o.k. en iets beters zouden we ons op dit moment niet kunnen wensen” zegt ze me een neergebogen hoofd.

Nadat de ruimte gereed is gemaakt, tilt moeder het kindje in de wagen. Met een zoen op het voorhoofd nemen de ouders afscheid van het kindje. We starten de behandeling en halen alles uit de kast om de groei van de bacteriën te remmen. Na ongeveer een uur is het kindje gereed om weer verenigd te worden met de ouders. De kleur van het kindje is goed, de lekkage verholpen en de bacteriën groei is afgeremd.

De ouders worden gehaald en bij het zien van het kindje vliegt moeder me op straat huilend om de hals en bedankt me wel duizend maal. “We hebben ons kindje terug” fluistert ze in mijn oor…

Ik kijk met kippenvel hoe ze hun kindje terug leggen in het wiegje. Met een stevige handdruk en een warme knuffel nemen we afscheid. Vol trots stap ik in de wagen. Het is voor mij de zoveelste bevestiging dat ik voor mezelf de juiste keuze heb gemaakt. Een rijdende unit waarmee ik nabestaanden minder ongelukkig kan maken, het is een super trots gevoel!