Het is niet alleen dood en verderf wat ik dagelijks onder ogen krijg. Tussen het werken door heb ik ook een privéleven. Een ritje naar Duitsland waar ik mijn vrienden bezoek en waar de grote verhalen het liefst meerdere keren worden verteld. De gemiddelde leeftijd van Saam, opa en mij ligt op 74 jaar, maar als we samen zijn dan komen de kwajongensstreken weer bij ons naar boven en genieten we van de simpele dingen om ons heen. Als opa de oude poes een beetje koffiemelk heeft gegeven en Saam de vogels heeft voorzien van pindakaas en strooisel, strijken we neer in de schuur. Er is altijd iets te kletsen, stoere verhalen van opa die vroeger heeft gevaren, of Saam die iets verteld over zijn tijd op de universiteit in Delft. Een stilte is er nooit, we luisteren aandachtig naar elkaar en mopperen over het feit dat alles om ons heen zo vreselijk duur is geworden. Het is fijn om even uit de wereld van het verdriet te zijn, te kunnen lachen om opa’s scheet en gewoon even niet bezig te zijn met mijn werk. Als even later mijn telefoon gaat en ik te horen krijg dat een uitvaartondernemer mijn hulp nodig heeft, spring ik 10 minuten later in de wagen om te kijken wat ik voor deze nabestaanden kan betekenen. Aangekomen in het uitvaartcentrum, zoek ik de overledene waarvoor mijn hulp gewenst is. In de ruimtekoeling staan vele overledenen en mijn gedachten dwalen af naar het hoge sterftecijfer van afgelopen 2 jaar. Ik schuif wat tussen deze overledenen door en lees op de enkelbandjes de namen van deze overledenen en zie tegelijkertijd hun geboortedatum. Velen van hun hebben de gemiddelde leeftijd van Saam, opa en mij niet eens mogen behalen. In de hoek van deze koeling staat een oude man, ik kijk op zijn enkelbandje en lees daar dezelfde naam als de naam van opa. Op dat moment was er een fractie van een seconde een piepklein conflict in mijn hoofd. Zo raar om bij opa weg te komen en zijn naam vervolgens op een overledene te lezen. Maar het bracht ook weer iets moois. Rondkijkend in deze ruimtelijke koeling en beseffen dat hier een schat aan herinneringen en verhalen ligt, die gedachte laat me glimlachen en beseffen dat ik tussen de overledenen net zo goed op mijn plek ben als in de schuur bij opa. Mijn werk doe ik met liefde, respect en passie voor de overledenen en dat me dat een goed gevoel geeft, dat is waarom ik dit werk al meer dan 20 jaar met plezier doe.