Nooit gedacht dat het geluid van een graafmachine mijn zintuigen zo op scherp konden zetten. Tijdens mijn werkzaamheden na de aardbeving in Turkije, merk ik toch dat er onbewust dingen zijn veranderd. Als ik in Nederland langs een groot gebouw loop, giert ineens de adrenaline als een dolle door mijn lichaam. Alles staat op scherp en het is alsof mijn gehoor plotseling vele malen meer gefocust raakt. Het duurt echter een paar seconden alvorens ik begrijp waardoor mijn lichaam in deze modus schiet. Achter een groot gebouw zijn 2 graafmachines bezig een woonhuis af te breken. Het schrapen van de bakken over het beton - alsmede het vallende puin – brachten mij terug naar de tijd waarin we vele slachtoffers onder het puin vandaan hebben gehaald. Honderden, misschien wel duizenden graafmachines die probeerden slachtoffers te redden uit hun benarde posities. Kijk alleen maar naar de foto die ik bij dit artikel heb geplaatst. Op deze foto zijn in één klik 7 graafmachines vastgelegd. Graafmachines die ons hielpen graven, ons bescherming brachten tijdens de naschok, maar ook de machines die ons de thee konden aangeven als we boven op een ingestort gebouw zaten te rusten. Voor de machinisten niks anders dan lof. Centimeter voor centimeter wisten zijn middels deze grote en lompe machines vele slachtoffers te bevrijden. Ik heb dan ook echt diep respect voor deze lui en wat mij betreft mogen ze van mij allemaal een lintje ontvangen. In mijn nieuw boek ‘Als de dood begint te ruiken’ neem ik je mee tijdens de week waarin we met onze kennis zo veel mogelijk nabestaanden hebben geholpen. Verhalen afgewisseld met foto’s nemen je mee naar de ramp waarbij vele slachtoffers waren te betreuren. Ik hoop het boek rond juli/ augustus klaar te hebben. Bestellen kan via https://www.specialdeathcare.nl/boek