Een grote knal en binnen een seconde is er iemand -zonder zich er zelf bewust van te zijn- weduwe geworden. Deze dag was er eentje met gemengde gevoelens. Als mijn assistentie wordt gevraagd om iets voor de nabestaanden te betekenen, dan zal ik mij voor de volle 100% inzetten om dit te bewerkstelligen. Noem mij een vakidioot, perfectionist of autist, altijd zal ik denken in mogelijkheden.

Vandaag ging dat een tikkeltje anders. Als ik bij een ziekenhuis een overledene in mijn wagen heb gelegd om deze terug te brengen naar zijn geliefde, wacht mij een onaangename verrassing. Bij de receptie van het ziekenhuis is nog geen mail ontvangen waarop staat aangegeven wie de overledene komt halen.

De dame achter de balie volgt haar script en zegt dat ik de overledene niet mee mag nemen uit het ziekenhuis. ‘Sorry mevrouw, maar de overledene ligt al achter in mijn wagen. Er is vanochtend gebeld met een landelijke meldkamer en die zou zorg dragen voor een ‘afgifte mail’. Dat u deze niet heeft ontvangen vind ik spijtig, maar daar mag de familie niet de dupe van worden’.

Ze draait haar stoel iets bij en blijft bij haar standpunt. ‘U haalt de overledene maar weer uit de wagen en legt deze maar weer terug in de koeling’.

‘Maar mevrouw, dat noemen ze gijzelen’. Mijn oksels beginnen te kloppen, mijn hart slaat in mijn keel. Ik zeg tegen mezelf dat ik rustig moet blijven, maar op deze manier denken -en nabestaanden daar de dupe van laten worden- is zo tegen mijn gevoel.

Natuurlijk volgt ze haar protocol en natuurlijk begrijp ik wel dat er regels zijn, daar is helemaal niks mis mee. Maar het is toch sneu dat een vrouw die de vorige dag haar man heeft verloren hem niet krijgt te zien omdat er een mail niet is verstuurd? Dat grijpt mij werkelijk aan.

Als ik een uur later over de snelweg rijd, wordt mijn wagen gespot. Een dame heeft een bericht op FB geplaatst, met daarbij een foto van mijn wagen. Binnen een uur heb ik zeker 5x deze foto ontvangen. ‘Edwin, je staat op Facebook’.

Tijdens het avondeten open ik de whatsapp berichten. Zelf heb ik geen FB, maar een van de gebruikers vond het waarschijnlijk leuk om mij alle reacties toe te sturen. En eerlijk is eerlijk. De teleurstelling die nog steeds aanwezig was verdween als sneeuw voor de zon. De positieve berichten lieten mij stralen en gaven mij de bevestiging dat er mensen zijn die blij zijn met wat ik voor de nabestaanden probeer te realiseren.

Facebook gebruikers bedankt. Mijn ogen stralen weer als vanouds!

De weduwe heeft haar man ‘terug’, ik heb mezelf getrakteerd op een sorbet met vreugde korrels en waarschijnlijk zal de dame op de bureaustoel zich nooit realiseren waarom mijn ogen veranderden van twinkeling in vuur.