Het lijkt wel een dag met alleen maar telefoon. De gehele dag komen er uit verschillende delen van het land vragen bij me binnen, allen werk gerelateerd, maar die ik beantwoord met trots. Het voelt geweldig om landelijk zo ontdekt te zijn.

Eerst is het de krant, een verslaggeefster die dolgraag een interview met me zou willen voor een speciale editie met artikelen gewijd aan de uitvaart. Vervolgens een opleidingsinstituut die te maken heeft met ziekte waardoor lessen dreigen uit te vallen. ‘Edwin, zie jij kans deze lessen als gastdocent over te nemen’?

Maar vooral de vele telefoontjes die ik wekelijks mag ontvangen van mensen die al werkzaam zijn in de uitvaart, maar graag dat willen gaan doen waar ik me al jaren mee bezig houd.

Best kicken om een vak uit te voeren, waar velen zich ook graag mee bezig zouden houden. Het idee iets te kunnen betekenen voor de nabestaanden -en de overledene- maakt vooral bij vrouwen de wens zeer groot om bij me in dienst te komen.

Teleurstellend vind ik toch wel dat het er uiteindelijk bij vele ‘sollicitanten’ op neer komt de behoefte te hebben om aan verminkte lichamen te werken. Het lijken een beetje de sensatie zoekers, zoekend naar een nieuwe uitdaging alsof ze dan meer voor nabestaanden kunnen betekenen.

 ‘Hoe komt u nu aan uw kennis, waar doet u deze op. Ik begrijp dat u er veel voor over heeft om uw kennis te verbreden, begrijp ik dat goed’? ‘Jazeker, daarom zou ik graag bij u in dienst willen’. Heel even ben ik stil, weet me geen houding te geven omdat de meeste gesprekken op het zelfde uit komen, wachtend op het woord verminkt, ongeval, of moord.

‘Ja, ik begrijp wat u zegt. Maar als ik het me goed herinner heeft u nog nooit een klinische les bij me gevolgd, dat zou een goed begin kunnen zijn om uw kennis te verbreden. Het is een voorlichting waarbij ik jouw kennis zal kunnen testen en aanvullen. Het kost weinig en heb je niets geleerd, dan hoef je niet te betalen’.

En ook nu weet ik meestal wel hoe ze zullen gaan antwoorden en nog voordat ik uitgesproken ben komt de verwachte reactie er al aan. ‘Dan moet ik eens aan mijn werkgever gaan vragen of hij dat voor me wil betalen, want dat is inderdaad niet veel geld’.

‘Maar mevrouw, waarom moet de werkgever dat voor u betalen? U wilt uw kennis uitbreiden en dan is € 25,- toch niet veel om in jezelf te investeren. Of begrijp ik je even verkeerd’? Misschien was mijn antwoord een beetje bot, maar ik meende het wel.

Een uur voordat ik dit artikel ging schrijven, had ik weer genoeg emotie gezien. Een stevige lieve man plotseling uit een gezin gerukt. Een man die nooit zijn kleinkind zou kunnen zien, een man die te vroeg is gestorven.

Er heerst wat lichtelijk paniek bij een nieuw begonnen uitvaartverzorgster. De opbaring ging de eerste twee dagen goed, maar op de derde dag kwam er lekkage uit de neus. Een nerveuze familie met een nog onzekere uitvaartonderneemster maken deze situaties niet altijd even makkelijk.

Gelukkig voor deze familie weet de uitvaartonderneemster van mijn bestaan en besluit ze in overleg met de familie om in de telefoon te klimmen, op zoek naar een antwoord of telefonische hulp.

‘Hoi hoi, we hebben elkaar in het verleden al eens getroffen en zou graag opnieuw gebruik maken van jouw expertise. Er is wat lekkage uit de neus en zit hier samen met de familie rond de tafel. Je staat op de luidspreker, want ik weet dat je altijd open en eerlijk advies geeft’.

Om jullie niet te vervelen zal ik een lang verhaal kort proberen te houden, het resulteerde in een rit richting het huis adres van de overledene. Mijn gele wagen stuur ik over wat smalle doorgangen, bruggetjes en klinkerwegen.

Buiten het woonhuis staan de kinderen mij al op te wachten. Iets ongemakkelijk laat ik me uit de wagen vallen, stram van de leeftijd en de vele kilometers. Ik zie het verdriet op het gezicht van allen, een intens verdrietige familie die hoopt dat ik goed nieuws kom brengen.

De geur van de overledene ruik ik buiten al, de lucht die via een open raam wordt verspreid belooft niet veel goeds. Niet veel goeds omdat de ontbinding waarschijnlijk al fors in ingetreden, maar ook niet goed omdat via dit open raam de vliegen waarschijnlijk deze geur al hebben opgemerkt.

Een ieder krijgt een snelle en stevige hand, waarna ik eerst bij de overledene een kijkje wil gaan nemen. Mezelf op de hoogte brengen van de situatie om een eerlijk advies te kunnen uitbrengen.

Ik hoor de onderneemster het nog zeggen door de telefoon, ‘er is wat lekkage uit de neus’. Tussen het telefoontje en mijn aankomsttijd zal maximaal 4 uur hebben gezeten, maar in deze vier uur is de overledene onherkenbaar geworden.

‘Het spijt me vreselijk, maar ik kom u een slecht bericht brengen. U zult uw man en vader niet meer herkennen. Het proces is enorm snel gegaan, de natuur gaat het van ons winnen. Liever had ik u een beter bericht gegeven, sorry….’.

‘Vind u het goed als ik even bij u aan tafel kom zitten en vertel wat ik heb gesignaleerd en wat een plan van aanpak zou kunnen worden’? Een moedige vrouw schuift haar stoel iets dichter naar de tafel. Haar vingers trillen terwijl ze met haar zakdoek een traan van haar wang veegt.

Een hondje loopt zenuwachtig rond de tafel, een hondje dat drommels best in de gaten heeft dat er hier in dit huis verdriet heerst. Een beetje onhandig pakt de vrouw het hondje op schoot. Slikkend aan het gezicht van de aangedane vrouw merk ik dat mijn zakelijke kant me even in de steek laat en de emotionele kant het over wil gaan nemen.

Een stem in mijn hoofd zegt dat ik mijn kop erbij moet houden, nu even geen tijd voor verdriet. Niet dat het niet mag, maar op dit moment wil ik sterk zijn en de familie het idee geven dat ik een oplossing aan ga dragen.

Een van de nabestaanden komt aan met een foto. ‘Kijk, dit is ons pap gisteravond, ziet hij er nu nog zo uit’? Mijn hoofd kijkt omhoog richting de jongen, hij kijkt wat afwezig en verdwenen in de foto van zijn vader.

‘Nee, op dit moment kun je je vader hier niet meer in herkennen. Eigenlijk is het heel mooi dat jullie hier een foto van hebben. Heeft iedereen hem gisteren nog zo gezien’? Je ziet moeders denken, ze dwaalt af in gedachten, wetend dat ze de revue laat passeren om na te gaan of iedereen haar man nog heeft gezien.

‘Je hebt gelijk, misschien moeten we dit beeld van ons pap zo in onze herinnering laten. Ik hoef hem niet meer te zien als hij niet meer toonbaar is, dat is niet iets waar ik nu om zit te springen’. Zonder in te breken in hun gedachten wacht ik rustig af hoe de rest van de familie hier op reageert.

‘Mag ik jullie vragen of er nog wensen zijn. Voordat ik over ga tot een bodyseal, is er dan nog iets wat ik voor jullie kan betekenen, sieraden af of juist om, een tekening mee in de kist of andere dingen waar ik nu niet aan denk’?

De vrouw van de overleden man haalt even diep adem, de ruimte tussen haar lichaam en de tafel verkleint waardoor het hondje verschrikt van haar schoot springt. ‘Als hij maar thuis kan blijven, dat is echt, maar dan ook echt mijn laatste wens. Kunt u me dat beloven’?

‘Als ik dat zou kunnen beloven dan deed ik dat. Echter moet u goed begrijpen dat u man voor ons gaat bepalen wat er gaat gebeuren. Met alle kennis die ik heb en de technieken die ik bezit zal ik proberen uw wens te vervullen, maar garantie kan ik niet geven. U bent realistisch genoeg om dat te begrijpen, toch? Na de behandeling zal ik de deksel op de kist leggen, waarna jullie samen symbolisch de kist definitief kunnen sluiten’.

Nog voordat de behandeling is afgerond, zie je al dat er rust in het gezin is gebracht. Als ik na ongeveer een uur later de keuken betreed, zijn alle hoofden -opnieuw gespannen- naar de deur gericht. ‘Is het gelukt’? Een vraag die ik enkel kan beantwoorden met een gepast maar opgewekt ‘ja’.

De oudere dame staat met twee gestrekte armen op uit haar stoel, armen die naar me onderweg zijn en bij me aangekomen mijn hand enorm stevig vast pakken. Een huilende vrouw die me bedankt, die me bedankt omdat ik haar man heb ingepakt in een bodyseal.

Eigenlijk is het bizar om een bedankje te ontvangen omdat ik iemand voorgoed heb verstopt in een bodyseal. Echter maakt het me goed bewust hoe belangrijk en dankbaar het is voor de nabestaanden om dit soort behandelingen bespreekbaar te maken en te kunnen bieden.

Al met al een tegenstrijdig gevoel, een gevoel van verdriet, liefde en rust en hoe dicht dat soms bij elkaar ligt. In dit warme gezin zag ik het zeker, ik zag verdriet, rust, maar vooral liefde, liefde die bleef ook na het weg vallen van en voor hun dierbare.

Ik hoop dat als het kleinkind is geboren, deze later te horen krijgt dat echt alles op alles is gezet om de wens van opa te vervullen, de wens om uit eigen huis richting zijn laatste rustplaats te gaan. Het is ons gelukt!